Een verlaten markt op een donkere avond

Lissely

Rustig loopt ze door de inmiddels volledig verlaten marktstraat. De vaste kraampjes zijn leeggeruimt en de doortrekkers hebben hun spullen gepakt en zijn vertrokken. Elke dag weer breekt de markt om klok slag vijf af. De enkeling die hier nu nog bezig is is bezig met de meest breekbare dingen die verkrijgbaar zijn op de markt, een beeldhouder of glasbewerker wellicht. Ook struinen er zo hier en daar nog wat bewoners van de stad rond, bewoners als Lissely. Haar jurk valt strak langs haar lichaam waardoor haar dunne lichaam met mooie rondingen goed uitkomt. Het vertrouwen die haar ogen uitstraalt is aanwezig en waar, ookal is hier al vaak genoeg misbruik van gemaakt. Al die keren heeft ze het de mensen vergeven, sommige zouden zeggen dat ze te goed is voor het leven. De lichtte rozen in haar haar zijn aspecten die haar doen opvallen, samen met haar oosterse jurk. Haar blonde haar en haar blauwe ogen zijn normaal voor de bewoners in Cìllivá, veel Magale Denfa wonen in Cìllivá, dit is met een simpele de verklaren. Hun dorpen grenzen aan de stad en hier is aanzienlijk meer werk. Haar hand strijkt over de houten tafels waarop overdag duizende voorwerpen staan, zo nu en dan trekt ze door een vochtig stuk heen. Haar voetstappen laten een galmend geluid achter, een geluid dat overag overstemt zou worden door alle andere geluiden die op deze plaats vrijkomen. De markt was een van haar favoriete plekken, hier had ze de mogelijkheid cultuur te zien, te proeven.

Kalém

Zijn zacht bruine ogen hadden een veradelijke blik, toch was deze op een vreemde manier vriendelijk. Je kon wel zien dat hij niet in zijn beste humeur was, zijn mond was vertrokken in een grimmas. Zijn koperrode haar glom en waaide regelmatig op door de wind. Vinal liep in zijn kielzool, zijn kop laag bij de grond. Ze pasten precies bij elkaar ook Vinal had een koperrode vacht, het enige verschil waren zijn diepgele ogen die fel stonden. Zijn kleine spitste oren draaiden steeds een andere kant op, hij was op zijn hoeden dat was duidelijk. Eigenlijk niet zo gek, ze waren in onbekend gebied. De zak die Kalém op zijn rug gebonden had, bestond uit al hun bezittingen. 'Nou Vinal, hier moeten we het een tijdje zien uit te houden' zijn donkere, verveelde stem klonk over het plein. Plots begon Vinal te grommen, zijn oren lagen plat in zijn nek en hij zakte iets door zijn poten. Lichtelijk geschrokken keek Kalém naar de plek waar de diep gele ogen heen gleden. Toen hij het meisje zag, ontspande hij. Hij keek Vinal streng aan, 'genoeg.' Meteen hield hij zich stil, maar nog steeds stond hij een beetje in de aanvalshouding, wat hij beter niet had kunnen doen. Een schop tussen zijn ribben was het gevolg, niet hard maar wel zo dat hij achter Kalém vloog. 'Vinal, ik zei genoeg.' Toen keek hij op naar het meisje, de grimmas verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor een vriendelijke glimlach, zijn zacht bruine ogen glinsterden. Hij zei niks, bleef stil staan, keek alleen maar naar haar.

Lissely

Haar gezicht draaide iets naar de markttafel toe, op de tafel lag iets, achtergebleven van het spectakel. Haar hand gleed er naar toe en rustig pakte ze het op, een ketting. HEt was een simpel koord, goudgekleurd, met een ingewikkelde hanger eraan. Hij zag er subtiel uit en Lissely had het gevoel dat deze haar toe behoorde. Niemand was er meer, niemand zou de ketting missen. Ze pakte deze op en hing hem zorgvuldig aan haar nek. Het grommen van de Korfastrof was haar ontgaan door de hanger en ze was zich niet bewust van de toeschouwer. Pas toen ze haar lichaam draaide en aanstalte maakte tot verderlopen viel haar oog op de jongeheer. Zo glimlachte terwijl haar oceaanblauwe ogen hem onderzochtte. Hij leek haar vriendelijk, zoals iedereen haar vriendelijk leek. Haar nek maakte een korte knik waarna ook haar mond sprak. 'Hallo' zei haar zachte stem, vriendelijk als altijd. Haar oog gleed naar het dier dat achter de man stond, een wezen waar ze enkel van gehoord had.

Kalém

Hij glimlachte rustig, terwijl hij haar kant op kwam. 'goedendag jongedame' zei hij rustig, hij had een kalme, hartelijke stem. Toch moest je juist daarom met hem oppassen, al leek hij nog zo aardig. 'Mijn naam is Kalém' Hij maakte een kleine buiging en keek toen achter zich, Vinal had zich precies gelijk met hem verplaats. Het was een tactiek, een tactiek om het dier niet op te laten vallen, zo wist niemand dat hij er was zolang je hem niet zag. 'En dat daar is Vinal, let niet op hem.' vervolgde hij rustig. Toen keek hij het meisje aan, zijn zacht bruine ogen stonden nog steeds vriendelijk, al zag je er een lichte afkeuring in. Waarom die er zo plots in stond, dat kon alleen Kalém weten. 'Ik kom hier om een beetje werk en rust te vinden.' Hij liet zijn hand ongemerkt naar zijn middel glijden, de plek waar hij altijd wat verborgen hield. Het was zijn wapen, zijn verdedigingsmiddel. Hij pakte het niet, hij wist hoe ze zou reageren op het ding, zoals ieder ander. Je kon het niet weerstaan, zelf hij niet. Maar Kalém was er gewend aan geraakt, was het leren beheersen. Zijn blik gleed naar haar ketting, de ketting die hij haar net had zien om doen. Hij zei er niks van, ze had hem immers eerlijk gevonden.

Lissely

De woorden van de man klonken hartelijk, zonder enig gevaar. Lissely was van het vertrouwen, dit hield echter niet in dat ze niet gericht was op mensen hun doen en laten, ze nam enkel sneller de dingen aan zoals ze waren. 'Aangenaam Kalém' Antwoorde ze met haar nog altijd zachte stem, nu niet zo oppervlakkig als haar eerdere begroeting. 'Wat een wonderbaarlijk wezen is dat' vervolgde ze. 'Ik heb enkel van ze gehoord ziet U, nog nooit eerder heb ik er een mogen bezichtigen.' Lissely was een vrouw, jonge vrouw, van manieren. Ze bleef beleefd ongeacht de situatie, en zeker bij een eerste ontmoeting bleef ze beleefd. 'Mijn naam is Lissely.' Ze hield even stil en keek toen weer van het dier naar Kalém. 'Werk vind U hier snel genoeg, ik moet U toch vertellen over de rust. Deze vind U enkel wanneer U weet waar U zoeken moet' De woorden waren aller vriendleijkst uitgesproken en de sympathieke glimlach op haar gezicht hield zonder problemen aan. Ze had haar handen achter haar rug samengebonden, haar vingers in elkaar vervlochten, waardoor haar schouders iets naar acher stonden, haare borst naar voren. Ze stond daar en in het gesprek was ze meer dan aanwezig, iets was ze goed wist te combineren met het beleefde gesprek dat ze voerde.

Kalém

'Aangenaam' zei hij rustig, toen ze over Vinal begon deed hij een stap opzij. Zijn hand hield hij voor de bek van Vinal. Hij kende hem goed genoeg om te weten, dat hij er niet terug voor deinsde te bijten. Als iemand te dichtbij kwam, of hij zich echt in het nauw gedreven voelde. 'Het is een Korfastrôf, er zijn er niet extreem veel en alleen de hoge in mijn volk kunnen ze in de hand houden. Ik vind dat ik gewoon geluk had, maar dat zien de meesten anders.' Het laatste zei hij er iets geëgerd achteraan. 'Je kunt ze beter op afstand bekijken Lissely en eigenlijk komen ze nooit in steden, maar ik ga nergens heen zonder hem.' hij glimlachte even toen ze het over werk had, eigenlijk had hij het gevoel dat ze hem nog wel is van pas zou kunnen zijn. 'Wat voor soort werk? en rust heb ik nu al, ik wordt gek van dat gezeur aan mijn hoofd. Mijn volk is nogal ja hoe moet je dat zeggen.' Hij haalde zijn schouders op, het deed er ook niet toe. zachtjes gleden zijn vingers over het gladde oppervlak, van het kleine wapen wat hij verborgen hield. Het was niet echt een wapen, maar het was onweerstaanbaar, erg handig soms.

Lissely

Ze luisterde naar zijn verhaal, het interreseerde haar en da twas te zien. Ze hield al sinds haar kinderjaren van de verhalen die andere konden vertellen. Avonturen door andere beleefd, die zij in woorden mocht herbeleven. Toen hij vertelde over zijn dier, een Korfastrôf, luisterde ze net zo aandachtig als toen het overging naar zijn volk. Ze was nooit eerder In Filindur geweest, en had dus enkel in Cìllivá mensen van dit volk gezien. Mensen die vaak genoeg al aangepast waren aan de gang van zaken. Toen hij uitgepraat was, dacht ze terug aan zijn vraag, wat voor soort werk. 'Werk, er is hier meer dan genoeg werk, meer dan genoeg om op te noemen. Er zijn zat winkels, en ook op de markt zoeken ze soms hulp. Natuurlijk heb je hier ook veel van het bestuur, het is bovendien onze hoofdstad.' Ze hield stil. 'Ik vraag me af of er werk is dat je hier niet kan beoefenen' die woorden klonken zachter, omdat ze nog half in haar eigen gedachtes werden uitgesproken. 'Drakenracen kan hier natuurlijk niet' voegde ze er met een lag aan toe. 'en we hebben ook geen laboratorium voor Korfastrôfs, maar dat spreekt beide voor zich' Weer hield ze kort stil, na een tijd besloot ze dat ze klaar was met spreken. Ze hield erg van praten, zolang het gesprek van beide kanten kwam, tot nu toe waren de omstanidgheden voor een gsprek naar haar weten perfect. Het viel haar op hoe hij zijn hand telkens bij zijn middel hield, maar zag dat enkel als een gewoonte, iets wat hij deed zonder er erg in te hebben.

Kalém

Hij haalde zijn hand van zijn middel, hij was het dit keer niet nodig, nog niet. Hij trok een wenkbrauw op toen ze sprak en knikte langzaam. Hij had nog niet echt nagedacht over wat voor werk hij eigenlijk kon doen, als Vinal maar meekon. Het was een onbekende stad en de Korfastrôf voelde als een broer voor hem, ook al kon hij hem flink afsnauwen. 'Ik zoek werk waar ze Vinal accepteren' Hij wist dat dit een probleem kon worden, ze waren nog al afschrikwekkend voor sommige wezens. er lag een rustige blik in zijn ogen, hij vond het duidelijk niet erg om met haar te praten. Maar zoals alles bij hem, kon elk klein detail schijn zijn. Hij liet zijn blik voor het eerst over haar hele lichaam glijden, tot hij weer terug kwam bij haar ogen. Hij was sociaal en niet moeilijk in de omgang, zolang je hem niet dwarboomde of hij genoeg van je had. Maar bij alles wat hij deed, dacht hij eerst twee keer na en was hij sluwer dan de meeste wezens. Eigenlijk kon je hem op sociaal gebied best gevaarlijk noemen. 'Zou je mij wat van de stad willen laten zien Lissely?' Hij duwde Vinal achter zich toen die weer begon te grommen. Het duurde hem blijkbaar te lang.

Lissely

Ze klaarde iets op toen hij vroeg of ze hem wou helpen, nou, min of meer. Ze hield van helpen, deed practisch niks liever. De interactie en het gevoel dat je krijgt wanneer je iemand gelukkig ziet door jou hulp. Ookal is het maar zo klein. 'Tuurlijk wil ik dat' zei ze hartelijk en vrolijk, haar eigen werk ging voor, maar daar omheen had ze meer dan genoeg de tijd om Kalém de stad te laten zien. Het was altijd al een grote hobby van haar om door de stad te slenteren, waarom niet met iemand. Ze keek naar de Korfastrôf die zacht grommend naar haar keek, Vinal zo heete hij, ze keek naar Vinal. 'Wat wil je zien?' vroegz e daarna, niet wetend waar ze precies moestbeginnen, de markt was natuurlijk de meest logische plek geweest. maar zonder de drukte was het een stuk minder boeiend. Lissely vermaakte zich prima p de verlate markt, maar ze vroeg zich af of Kalém dit ook zou doen. Het viel haar op hoe er een kleine kreukel was ontstaan in haar jurk, zorgvuldig streek ze haar jurk weer glad. Ze was gesteld op haar kleding, en haar uiterlijk. Zonder de juiste verzorging ging ze de deur niet uit.

Kalém

De glans die de lucht zijn haar gaf was opvallend, zijn haar lag in golven stijl over zijn schouders. Het koperrode glansde zo wie zo al snel, wat een grappig effect gaf, als je naar Vinal keek. Zijn zacht bruine ogen glinsterden opnieuw op toen ze zei dat ze hem wel wilde helpen, het was een gemaakte glinstering. Iets wat niemand zou zien, omdat hij totaal gemeend leek. 'Dat zou ik echt heel fijn vinden, maakt niet uit waar jij het liefst wil beginnen. Wij volgen wel.' Hij keek Vinal streng aan toen deze bleef grommen. 'Hoe je kop' sisste hij tussen zijn tanden door, zo zacht dat het alleen voor een Korfastrôf oor te horen viel. Toen Vinal zijn bek hield, gaf hij hem een bemoedigend klopje op zijn kop. 'Het komt goed mijn vriend.' zei hij iets harder dit keer, zodat ook Lissely het licht zou horen. Toen liet hij zijn blik over het plein glijden. 'Ook zoek ik een slaapplek, is die hier ook misschien?' Het leek hem vrij logisch dat die er waren, maar toch vroeg hij het maar even en het leek hem het beste om dat aan deze vrouw te vragen. Ze was hier duidelijk best bekend en hij intereseerde zich best in haar. Hij had graag andere wezens om zich heen, zolang ze niet begonnen te zeuren of hem als een ongelijke te zien.

Lissely

Wanneer hij haar verteld dat hij nog geen slaapplaats heeft kijkt ze verbaast op. 'Zo laat en nogsteeds geen slaapplaats?' vraagt ze verwonderd, nogsteedss taat de lach op har gezicht, als een welkom gebaar. 'Ik weet wel een plek, iets verderop. De eigenaresse van het huis bezit een van de vaste markt kramen, sieraden.' Bij deze woorden glijdt haar hand naar het koord dat aan haar hals hangt. 'Ze heeft mij ook geholpen toenn ik hier kwam, ze is niet bekend, maar ze verhuurt een aantal kamers. weinig luxe zou je niet hebben, maar rust wel. Bovendien denk ik dat je op niet veel plekken met Vinal naar binnen mag.' Ze hield weer stil, en dacht na over Mvr. Kalestra, de eigenaresse. 'Ik denk dat, wanneer ik even met haar praat, je vinal gwoon mee naar binnen mag nemen' voegde ze eraan toe. Weer hield ze stil, dacht ze na over wat zijn antwoord zou woorden. Ze verwachtte dat hij blij zou zijn dat ze zo snel al een adres wist, maar voor het zelfde geld was hij opzpeoks naar iets luxe, en iets meer gespecialiseerd. Ze hield nogsteeds haar mond. Haar hand was inmiddels weer naar haar dijbeen gegleden, hier hing deze stil. Haar ogen gleden naar zijn opvalende haar, niet vaak zag je zulk haar in Cìllivá, zeker niet op een lichaam als die van de jongeman. De beleefdheid met het spreken van u had ze achter wege gelaten, ze besloot dat dit bij Kalést niet nodig was. Hij leek haar volledig te accepteren.

Kalém

Hij knikte opgelucht, dat zou voor hem best prettig zijn. Hij haatte veel luxe, die was hem vaak genoeg aangeboden, te vaak. Zo vaak dat hij er totaal geen behoefde meer aan had. 'Als ik Vinal mee mag nemen vind ik alles best' Zei hij rustig. Weer gleed zijn hand naar zijn middel, hij kreeg hem toch wel naar binnen. Maar als ze het via praten kon, waarom dan ook niet? Er gleed kort wat raars door zijn ogen, iets wat tussen sluw en gemeen in zat, maar het was zo snel dat Lissely er alleen maar een glimp van had kunnen opvangen als ze al gekeken had. Hij haalde zijn hand weer van zijn middel en krabbelde door VInal zijn vacht. Hij was hier zonder enig afscheid of voorbereiding heen gegaan, dus had hij niks ook geen slaapplek of wat dan ook. Als ze zouden weten waar hij was, volgden er zo veel meer of moest hij terug omdat ze om hem heen bleven hangen. Vandaar dat hij niks gezegd had, al was het een kwestie van tijd voor ze hem gevonden hadden en mee terug smeekte. Zijn karakter was niet alleen aangeboren, maar ook gemaakt door zijn verleden.

Lissely

Ze knikte begrijpend toen hij zei dat hij zonder Vinal niet een juiste plek had. 'Ik ken haar al lang en ook als ze het niet wil hebben krijg ik haar hoogstwaarschijnlijk ver genoeg. Bovendien is zsze erg los en alleraardigst' voegde ze er met een grote lach aantoe. Mvr. Kalestra was altijd al iemand geweest waarmee Lissely kon praten. 'Het is niet zo ver, we kunnen er nu naartoe als je wilt' Dit opperde ze terwijl ze weer vooruit liep, ze liepen in dezelfde straat als het huis, deze was enkel wat verder. Ze had de korte blik in zijn ogen gezoien, en haar onderbewustzijn had deze opgeslagen. Zelf had ze er geen waarde aan gehecht, had ze het lichtinval de schuld gegeven. Na een paar stappen gezet te hebbe hield ze stil, om op Kalém en Vinal te wachten. Beide leken haar eigenlijk erg vriendleijk, zelfs ht dier dat tot nu toe enkel naar haar had kunnen grommen.

Kalém

'Dat zo echt heel fijn zijn. We hebben een lange reis achter de rug.' Hij zei er niet bij dat ze een grote omweg hadden moeten maken, omdat ze anders gezien zouden worden door vrieden van hem. Als je het al vrienden kon noemen. Die uiteraard meteen met zonsopgang naar hem op zoek waren gegaan Vival had dat totaal niet leuk gevonden, Kalém kende hem door en door. Ook al kon de Korfastrôf niet praten, hij begreep bijna alles. HIj had Vival zien opgroeien, hem bestudeerd en zo zijn taal geleerd. Zijn taal die bestond uit houdingen en uidrukkingen. Hij volgde Lissely op de voet, Vival had iets meer afstand genomen, wetend dat als hij er te dicht op liep, dat niet geaccepteerd zou worden. Het was een slim dier, slimmer dan sommige dachten. Hij had dingen super snel door. Kalém sloeg alles in zich op, hij was snel van begrip. Elk gebouw, elk aanknopingspunt werd vers in zijn geheugen gegrift, om het daarna niet meer te kunnen vergeten, te willen vergeten.

Lissely

Ze keek van Kalém naar Vinal. 'Hoe heb je het gedaan?' vroeg ze terwijl ze verder liepen, geinterreseerd door het wezen. 'Een Korfastrôf maken?' Alles wist haar te interreseren, en over alles wou ze in feite meer weten. Ze was slim, ookal dachte vele van niet. Haar huis had een grote boekenkast ter beschikking, waarin de meest diepgaande boeken sotnden. Niet veel mensen kwamen bij haar thuis, en degene die dit wel deden verwachtte telkens weer dat de boeken van de verhuurder waren. Lissely vertrouwde snel, maar haar huis was een plek die haar eigen was.Enkel de mensen die haar werkelijk dierbaar waren kwamen hier binnen. Vaak werd ze onderschat, omdat ze telkens weer vriendelijk uit de hoek kwam. het verbaasde haar hoe mensen aannamen dat dat niet samen ging, vriendelijk en slim. Ze keeek weer terug naar Kalém, ze wou graag meer weten over de theorie die hij duidelijk had beoefend, de boeken hierover waren lang niet zo gedetailleerd als de werkelijke boeken waaruit de Figilir hun kennis haalde.

Kalém

Hij grinnikte kort, 'Nou eigenlijk was het meer een ongelukje, iedereen zei dat ik te jong was dat ik er mee moest ophouden. Ik wilde het altijd al dolgraag, al vanaf ik er mee in aanraking kwam. Ik ging Korfastrôfs bestuderen hun taal leren begrijpen. Alleen dan weet je precies hoe je het beste resultaat krijgt. Ik vond de ziel van het wezen, de ziel die niemand ooit had kunnen vinden. Zo bouwde ik Vinal' HIj schudde zijn hoofd en staarde voor zich uit. 'Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, het was een roes een roes in de ziel van dit zo kostbare en interesante wezen.' HIj keek kort achterom naar Vinal en wenkte hem dichterbij te komen. 'Zie je zijn felle ogen, toch kun je er zo diep in kijken, dieper dan je zou verwachten. Daaruit kun je zien dat Vinal heel inteligent is, de meesten vonden mij meteen een genie, maar ik was niet degene die zich ontwikkelde dat was Vinal zelf.' Hij gaf de reu nog een klopje op zijn kop. 'Niemand zou ooit begrijpen wat ik bedoel, ook al heb ik het ze nog zo vaak gezegd. Ze lachen me finaal uit en zeggen dat ik te bescheiden ben.' Hij keek Lissely aan. 'De echte theorie vind je niet in boeken, die is speciaal voor elke persoon en blijft ook voor iedereen geheim.' hij keek haar kort doordringend aan, het was iets wat alleen hun volk bezat en niet in andere handen moest komen, zoals hem dat altijd duidelijk was gemaakt. Vinal verwijderde zich weer wat van hem en Lissely. hij staarde voor zich uit, diep in zijn eigen gedachten.

Lissely

'Ik heb me altijd weten te verwonderen over het feit dat deze weznes door mensen worden gemaakt, dat een levend wezen, met een kloppend hart en een ware ziel onnatuurlijk gemaakt kan worden.' Mompeld ze half in haar eigen gedachtes. 'Hoe kan het dat zoiets mogelijk is, in mijn wereld kunnen we enkel gissen naar antwoorden. ik weet dat dit bij jou wereld anders ligt. Jullie kennen de tactiek en weten welke handelingen jullie moeten nemen om een wezen met hart en ziel te bouwen. te bouwen, dat is toch ongelovelijk! Je bouwt een wezen.' Verwonderd strap ze de woorden uit, ze praate niet snel over intelectuele dingen als deze maar zag dit als een buitenkans die genemen moest worden. Ze vroeg zich direct ook af tot hoever ze hierover kon praten, mocht praten. Dit risico liet ze voor wat het was, dat merkte ze vast en zeker wel wanneer ze de grens had overschreden. Ze hield haar passen in en keerde haar lichaam, zodat ze voor een huis stond met een begroetende deurmat. 'Hier is het.' zei ze hem nog, ookal had ze verwacht, en wist ze, dat hij dat ook wel had kunen bedenken.

Kalém
'Dan stel ik jou eenzelfde vraag Lissely, hoe is deze wereld geschapen?' Een vraag waar niemand direct een antwoord op had, omdat niemand dat wist. Wie de goden had gemaakt wist niemand, net zo min als hoe de wereld precies is ontstaan. 'Dat is precies hetzelfde, het in onverklaarbaar. Iemand heeft het ooit uitgedacht en het word gespecaliseerd. Maar zo als ik net al zei heeft iedereen zijn eigen manier en hebben wij alleen beschikking tot deze boeken. We zouden niet willen dat iemand anders deze in handen kreeg.' HIj legde zijn nadruk op zijn laatste zin, ze was hem nu iets te nieuwschierig. HIj vind vragen beantwoorden niet erg, maar het was hem strikt verboden en hij hield zich daar aan. Een van de weinige dingen waar hij zich wel aan hield. hij stond stil voor het matje en keek er onderzoekend aan. 'Ja zoiets dacht ik al' Zijn stem was weer rustig en kalm. Vinal stond vlak achter hun stil, zijn fel gele ogen prikte onbeschaamt in het achterhoofd van Lissely, hij hield haar duidelijk nauwlettend in de gaten. Kalém was de enige waarvoor hij door het vuur ging, waarvoor hij zijn leven zou geven. Een waarschuwende huil kwam uit zijn keel, toen hij zich iets van haar afbewoog. hij ging aan de andere kant van Kalém zitten en keek met zijn oren gespitst naar de deur, zijn ogen glommen nog feller als net. hij wist dat hij naar binnen moest, iets waar hij niet altijd even vrolijk van werd.

Lissely

Nog voor ze op de deur klopte besloot ze nogmaals in te gaan op het gesprek dat ze voerde. Ze draaide om en keek Kalém aan. 'De wereld is niet gemaakt door mensen Kalém, ménsen.' haar enthousiasme was nu te zien, ze hield van dit soort vragen, vragen waar noiemand anntwoord op wist. vragen waar ook zei het antwoord niet wist. Het was een onderwerp waar ze uren over door kon gaaan, maar het schapen van de wereld was niet het onderwerp waar ze het vandaag over had. 'De wereld is niet geschapen door mensen, en Korfastrôfs wel. Wij hebben de mogelijkheid, om net als de goden, dingen te maken. het millieu aan te passen. Uiteindelijk zijn ook de goden mensen. Het enige wat hun groter maakt is hun kennis, hun weisheid en hun ervaring' Terwijl ze sprak merkte ze hoe ze inging op het moment, verder niet meer lette op een reactie. Het was niet haar bedoeling geweest om zo innig op een gesprek in te gaan. Nooit had ze het over deze dingen met iemand die ze pas net had gemoet. wat te verkleren was aan het feit dat ze nooit eerder iemand met een Korfastrôf tegen het lijf was gelopen. Zonder op een antwoord te wachten draaide ze om en klopte ze aan. De deur ging nog niet open, en dus wachtte ze.

Kalém

HIj grijnsde kort om haar reactie, hij hield wel van zulke discussies, maar meer loslaten zou hij niet doen. hij had niet meer verteld dan nodig was, dan hij kon vertellen. Hij was pas jong toen hij een Korfastrôf schaapte, meer een uitdaging dan echt onderzoekend. Iedereen zei dat het niet kon en hij had het tegendeel willen bewijzen. Maar onbewust was hij van de Korfastrôfs gaan houden, gewoon weg omdat hij hun taal begreep, hun ziel gevonden had. Een ziel die zo simpel leek, maar toch zo veel valkuilen had. Hij legde zijn hand op de kop van Vinal en wachtte af tot de deur open ging, als deze al open ging. 'Dat klopt, maar ook dat is onverklaar paar, wij zijn onverklaarbaar, dus is het logisch dat wij ook onverklaarbare dingen kunnen. Iets wat je niet in boeken kunt omschrijven, omdat het niet te omschrijven valt. Het is een puzzel die nooit in elkaar zal passen. Ook daarom kan ik het je niet precies uitleggen Liselly en het is me ook nog is verboden.' Hij bleef naar de deur kijken terwijl hij sprak. Zo zag ze niet dat zijn zacht bruine ogen weer een schittering kregen. Een onvoorspelbare schittering, die zijn emoties totaal overmaskerden.

Lissely

Toen na een tweede keer kloppen de deur nog niet open deed ontglipte een zwak vloekmond haar woord. 'Of ze is niet thuis, of ze slaapt. Ze heeft me ooit verteld dat ze dan door niks wakker kan worden gemaakt' Terwijl ze dit zei dacht ze terug aan het gesprek. Ze hadden op eeen zomer avond aan een kop warme thee gezeten, voor de openhaard terwijl boven twee bezoekers de boel op stelten wisten te zetten. Geen kik had ze gegeven, het enige wat ze zei was dat ze de troep zelf op mochten ruimen. Ja, lissely mocht die vrouw wel. 'Kom maar mee naar mijn huis, dat is niet zo ver weg en Vinal mag gewoon naar binnen' Ze zei dit zonder er erg in te hebben. 'Zo laat vinden we je geen ander hotel.' mompelde ze er nog achteraan terwijl ze nogmaals aanstalte maakte tot vertrekken. Haar huis was niet ver van de markt af, slechts een paar zijstraatjes verder. Het leek een achterbuurt voor ieder onbekend persoon, en misschien was dit oook wel zo. Haar buren waren echter aardig, met de rest van de buurt praatte ze niet. 'Je moet je er niet té veel van voorstellen hoor' zei ze nog in de hoop dat hij dit ookécht niet deed.

Kalém

Hij keek haar even bedenkelijk aan, hij hoopte dat ze wist wat ze zei. Hij zou Vinal dan erg streng moeten toespreken, zodat hij ook echt niks ging slopen. Toen knikte hij langzaam. 'oké is goed en hoezo? zit er een dak op, dan is het toch goed genoeg.' Zijn stem klonk rustig en vriendelijk, hij vond het best, zolang het maar droog en warm was. Zelf als het dat al niet was, kon hij er altijd prima slapen. Bij een ander thuis had hij nog nooit geslapen, tenminste niet bij een vrouw en al helemaal niet bij iemand van een ander volk. Nu hij er zo over na dacht kreeg hij er best zin in. HIj verruilde de plek achter haar, voor naast haar. Zijn gezicht en ogen, werden zacht en vriendelijk, het kon een masker zijn. Meestal was het een masker, schijn. Zijn haar deinde mee op zijn bewegingen, hij pakte uit de andere kant van zijn kleren dan waar hij steeds voelde een klein mes. Hij woog het in zijn hand en reikte het toen haar aan. Het was een prachtig geslepen mes, licht en mooi gegraveerd. 'Daar op het lemmet staat een Korfastrôf, zijn oog is een ruwe, gele diamant. Het lemmet is gemaakt van leer, het metaal, van zacht steen, maansteen.' Hij zei het nog steeds rustig, alsof het mes hem niks intereseerde, al was dat het tegendeel. Hij liet het alleen niet zien.

Lissely

'Waterbestendig en met een openhaard, moet je alleen wel vertellen dat de muren gehorig zijn en dat de bovenburen erg luidruchtig kunnen zijn. Al denk ik dat ze zo laat nog geen lawaai meer maken' Ze loopt door wanneer hij achter haar loopt en kijkt op wanneer een mes haar aangereikt word. Ze houdt haar passen in en pakt aarzelend het lemmet over. 'Het is prachtig.' zegt ze verwonderd terwijl haar vinger over het gegraveerde beest wrijft. Het is duuidelijk te zien dat haar woorden gemeent zijn. ze bekijkt het gele steentje en de rest van het mes. 'Maken ze deze bij jullie?' ze was oprecht geinterreseerd. Ze gaf het mes terug, bang dat ze deze zou beschadigen. Ze liep nogsteeds langzaam verder, inmiddels hadden ze de markt verlaten, een zijstraat in die rechts van de markt lag. haar huis was niet ver meer van hier. Zelf had ze geen wapens, nooit gehad. Ze had nooit de neiging gehad er een te kopen,had het bovendien nooit nodig gevonden. Wel vond ze dat messen als die van Kalém ware stukken van kunst waren.

Kalém

HIj schudde zijn hoofd. 'Niet helemaal zo, normaal gesproken gebruiken we geen maansteen. Eigenlijk kun je dat ook bijna nergens vinden, maar Vinal had het gevonden en naar mij toegebracht. Door maansteen is dit mes zo super ligd geworden en makkelijk te gebruiken. Ik heb het in elkaar gezet, zoals mijn vader me dat geleerd heeft.' Hij keek haar aan, zijn ogen ontmoeten de hare. 'het diamant was een gift, omdat ik VInal had weten te schapen, ik wilde het niet aannemen, dus hebben ze het in mijn mes gezet.' Er verscheen een speelse glimlach om zijn lippen. 'Soms zijn ze slim, met nadruk op soms.' Hij gaf haar een knipoog en keek toen weer voor zich uit. Hij volgde haar toen ze een zijstraatje inliep, hij pakte het mes terug en stopte het onder zijn kleren. Verder zei hij niks, hij was weer is in stilte verzonken. Zijn ogen stonden rustig en glansden in het sterrenlicht. Hij liet zijn mes niet snel zien, maar hij vond het gewoon nodig om het aan haar te laten zien, waarom? Hij wist het zelf ook niet echt. In zijn ooghoek keek hij opzij, langzaam zonder dat het echt opviel verplaatste hij zich meer naar haar toe, zodat hij bijna tegen haar aanliep. Zijn warmte straalde op haar over, net als hij de hare voelde.

Lissely

Langzaam ontstond er een gemengde warmte tussen hun in, een warmte waar Lissely geen problemen mee had. Ze had niet door dat hij dichterbij kwam, althans niet bewust. Na nog eeen straat door gelopen te hebben, sloeg ze een zijstraatje in. Een klein en donker gangetje. Vanaf balkonnen dropen druppels water, waardoor de grond vochtigwas en er een druppel viel op haar schouder. Met een vlugeg handbeweging deed ze een poging haar jurk droog te wrijven, wetend dat dat niet ging gebeuren hield ze op. Voor een donker gekleurde deur hield ze stil. 'Dit is het dan' zei ze niet al te enthausiast. Nooit was iemand echt enthausiast geweest over haar huis, niemand zag dan ook dat het echt wel zijn potentieel had. Het was goedkoop maar dicht bij de kern van de stad en binnen had ze er heus iets knus van gemaakt. Ze ging op haar hurken en pakte van tussen een gleuf een sleutel. Ze nam aan dat Kalém nooit de behoefte kreeg bij haar in te breken, dus die beweging had haar niet veel denkwerk gekost. Niet veel mensen wisten uit de gleuf een sleutel tepakken met enkel vingers, dat had ook haar wat tijd gekost. Een ijzerdraad werkte gelukkig ook prima. Ze opende de deur en hield deze open voor Kalém.