Rood water & Rood land

Davy Borma

Bij haar argementen, lijkt zijn mond gesnoerd. 'Sorry, je hebt gelijk' mompelt hij, zijn ogen neer slaand. Bij het wegrennen van Lo, kijkt hij vluchtig op. Het vertrek van het wolfachtige wezen, lijkt meteen ook de spanning die hij tussen hen had gevoeld te verdwijnen. Oranje zonnestralen verblinden hem even, wat maar enkele minuten aanhoud, daarna is de oranje vuurbal achter de bomen verdwenen. 'Als je wilt mag je vanavond ook bij ons eten' begint hij, zich toch een beetje een verschuldiging verplicht voelend. ZIjn ogen dwalen even over haar winterkleden, dat haar iets weg laat hebben van een rijke dochter van het een of ander. Daarna volgen zijn ogen een klein schepsel ergens diep onder de grond

Cheza

even kijkt ze bedenkelijk. "oke maar denkt je dat je moeder heeft gerekend op een extra maag om te vullen?" ze kijkt even op naar de jongen die nu ineens blijkbaar de grond ineens heel interessant vindt. Haar handen plaatsen zich rond haar mond en een serie van luide, bijna geheel zuivere huilen verlaten haar mond en zwerven de donkere lucht in. even later komt er een korte huil terug, al klinkt deze al een eind weg. Ze knikt even tevreden in zichzelf en wendt zich dan weer tot de jongen

Davy Borma

Hij knikt op haar vraag, en richt zijn blik geïntreseert op haar hangen bij de akelig bekende geluiden die ze maakt. 'Ik wist niet dat je dat kon' mompelt hij, niet zeker wetend of iemand zoals zij dit wel wilt horen. Terwijl hij zich omdraait, en moeizaam de heuvel weer op begint te shokken, houd hij zijn oren gespitst op geristel achter hem, dat erop zou duiden dat zij hem volgt. 'Davy trouwens' zegt hij, zonder zich naar haar om te draaien. Ondertussen sluit de schemering hen in, wat geen vat op hem heeft. Sommige zouden zich ongemakkelijk beginnen te voelen met schemering in deze bossen te zijn, maar het zou hem niet verbazen als zij, net als hij, er geen moeite mee zou hebben. Wachtend op haar naam, loopt hij verder, zichzaggend tussen de bomen

Cheza

Ze haalt haar schouders op, al is het voor de jongen niet meer te zien. "soms moet je dingen jezelf leren." mompelt ze een beetje onverschillig. " En voor jou lijkt het me ook wel handig" voegt ze er met een kleine grijnsje aan toe die gevolgd wordt door een grinnik wanneer hij eindelijk zijn naam zegt. "Cheza" geeft ze als antwoord terug, trekt even een sprintje en gaat naast hem lopen. De nacht komt opzetten, en zo ook de geuren en geluiden die erbij horen. Niet veel menselijke wezens wagen zich in het woud met het invallen van de avond, en al helemaal niet met deze weersomstandigheden. dat hongerde dieren uit en roofdieren vielen om die reden ook gewoon graag mensen aan. eten was eten.

Davy Borma

Hij wil een pissig antwoord geven om haar "grapje", waar hij het leuke er niet van ziet, maar wordt tegen gehouden door haar verdere woorden. Net wanneer hij antwoord wilt geven op haar naam, krijgt een opviegende vogel zijn aandacht. Zijn hand glijd naar een kleine dolk, die onopvallend aan zijn heup hangt. Hij laat niks merken, en loopt gewoon door, even zijn ogen op de lichtens op enkele meters afstand houdend. Wanneer ze zonder verdere spanning in het huis arriveren, stel hij snel iedereen aan elkaar voor. 'Mam, dit is Cheza, Cheza dit is mijn moeder, Erena. Cheza, dit is mijn vader, Harold en als laatste is Fero mijn broertje'. Hij loopt naar zijn moeder, en fluistert haar in het oor dat de gast mee eet en gaat ervan uit dat het goed is. Snel dekt hij nog voor een vijfde persoon de tafel en kijkt Cheza dan afwachtend aan

Cheza

Niet helemaal zeker wat er van haar verwacht wordt kijkt ze voor het eerst in tijden onzeker terug. Ze was er alles behalve gewend aan om met meer dan 2 personen in een warm, gezellig huis te eten, en dat was ook al een hele tijd geleden. Laat staan bepaalde dingen waar de familie wel of niet op zou goed vinden. Zo beleefd als ze kon had ze de gezinsleden gedag gezegd, maar verder was haar nooit echt geleerd. het was fout geweest om hier te komen en al helemaal om de uitnodiging aan te nemen. wat zouden deze mensen wel niet van haar denken als ze begon te eten? Ze laat nog even een geruststellende glimlach op haar gezicht om zich te zorgen dat haar gevoelens niet overslaan op haar gezichtsuitdrukking.

Davy Borma

'Ga zitten' nodigt hij haar uit. Zijn moeder lijkt het wel best te vinden, maar met een waarschuwende blik laat ze weten dat ze er niet van gediend is als dit vaker zal gebeuren. Daarna keert ze zich naar het fornuis, en haalt daar enkele pannen vanaf. Die zet ze op tafel en verlost ze van hun deksels. Een warme damp, gelijkgaand met een heerlijke geur, stort zich in de kamer. Zijn lippen bevochtigend snuift hij die geuren op, en pakt een lepen, die hij aan Cheza geeft. 'Gasten eest'. Meteen begint zijn broertje te jengelen, dat hij honger heeft en nu wilt gaan eten. Een kleine trap onder tafel maant hem tot stilte, terwijl ze vader zijn beide zonen waarschuwend aankijkt. Daarna richt hij zich met gemeende intresse op Cheza. 'Zo, hoe hebben jullie elkaar leren kennen?' vraagt hij, heus wel de blikken tussen zijn zoon en de onbekende jonge vrouw hebben opgemerkt.

Cheza

Als ze niet zou kunnen slikken, had ze nu met liters over tafel gekwijld door de heerlijke geuren die de kamer vullen. De blik van het broertje was haar niet ontgaan. zelfs al lijkt hij haar nogal een zeurpietje, ze zou er alles voor gegeven hebben om er een te hebben. Haastig schept ze van alles een bescheiden hoeveelheid op en geeft de lepel terug aan Davy. "ehmmm" even kijkt ze twijfelend naar hem. wisten zijn ouders van zijn nacht bestaan of hield hij het voor zichzelf? ze besloot op safe te spelen. " We kwamen elkaar tijdens het zwemmen tegen al een tijdje terug." geen tijd of seizoen meegevend, maar toch een was het redelijk antwoord. Geduldig wacht ze tot de lepel het gezin rond gaat. Zoals ze eigenlijk al wel had verwacht is Davy's portie zelfs groter dan die van zijn vader, die al een grote maag moest hebben voorzover ze kon zien, maarja, wolven kunnen heel wat in hun maag hebben.

Davy Borma

Hij is opgelucht wanneer zijn vader genoegen neemt met het antwoord van Cheza. Daarna begint hij te eten, niet extreem netjes, maar ook niet schransen. Even werpt hij een blik op Cheza, haar vragend aankijkend. Wat hij met die blik wilt zeggen, verwoord zijn moeder. 'Is het lekker, mn kind?' vraagt ze lief, en stopt even met eten. Haar bruine ogen staan lieflijk, terwijl ze haar blonde haar uit haar gezicht veegt. Zijn vader bromt iets dat dit eten hem de keel uit begint te hangen, maar daar is zijn jongste zoon het niet mee eens. 'Heerlijk mama!' roept hij breed grijzend. 'Ja, lekker mam' mompelt Davy uiteindelijk wat afwezig, en prikt wat lusteloos in de groente op zijn bord

|Cheza

"ik heb ik tijden niet zo lekker gegeten geeft ze oprecht toe, de reactie van Harold niet snappend. hoe kon hij dit nou niet lekker vinden? verwend misschien? Ze kan een glimlach onderdrukken bij de gedachte dat een boer verwend zou kunnen zijn. wat het dan wel is kan ze niet ontdekken.
Ze bedankt de moeder nog een stuk of vijf keer voor het eten nadat ze erop had gestaan mee af te ruimen. Ze ziet de *** die tot nu toe haar als een misdadiger met parla(zie pirates of carabean ) uit het niets opkijken en zijn oren in zijn nek leggen. "ik moet gaan" haar blik stond ongerust, want ze had al jaren Lo niet zolang meer alleen gelaten zonder te weten waar hij was. hij moest ver weg zijn want zij kon hem niet horen, maar de *** blijkbaar wel. "ik moest van mijn moeder voor middernacht thuis zijn." legt ze snel uit om haar ongeruste woorden te verzachten.