Rood water & Rood land

Cheza

In deze tijd van het jaar kwamen hier geen, tot weinig levende wezens. Dé perfecte plek voor een bad dus. Maar eerst haar kleren... Out haar rugzak tovert ze een zelfs viezer paar kleren tevoorschijn dan dat ze aan heeft en begint die op haar gemakje in het water te dopen en op een steen schoon te slaan. Lo was in het bos verdwenen voor het avondmaal, eigenlijk had ze het niet zo op rauw vlees, maar ach, beter dan niets toch? Het paar dat ze nu had schoon gewassen was haar zomer tuniek, erg dun, maar zodra die droog was moest ze die wel aan om haar winterkleding te wassen. Ze denkt even terug aan wat het meisje zei. Haar reactie was totaal logisch, als iemand zou zeggen dat haar moeder een dief was, zou ze dat niet pikken, ookal zou het de waarheid geweest zijn.

Davy Borma

Een volle maan staat aan de hemel. Geruisloos verlaat hij zijn kamer, de krakende tree ontwijkend. Buiten lijkt een dierlijk instinct zich meester van hem te maken, terwijl de maan op zijn losse, bruine haren schijnt. Snel, bijna niet te zien tusesn de bomen, rent hij op gevoel naar het meer. Daar heeft hij niet door dat aan de overkant zich nog een sillouet schuil houd. Aan de kant van het water, kijkt hij naar het rimpelende water, die de volle maan weerspiegelen. Waar het water tegen het zand klotst, zinkt hij door zijn knieën, en spettert wat water in zijn gezicht. Daarna komt hij weer omhoog, zijn dunne slaap tuniek van zijn lichaam bevrijdend. Brede schouders, met een geschierde borstkast glinsteren van het zweet van het eind rennen. In de winter was zijn houd bruin gekleurd, en door de jaren zwoegen op het veld, had zijn lichaam spieren aangemaakt. Zonder twijfel zet hij enkele stappen naar achter, en met een monstersnelhed rent hij op het water af, met een sierlijke duik in het donkere water verdwijnent. Een luide plons echoöt door de silte. Het koude water trosterend komt hij boven, zijn natte haren naar achter gooiend

Cheza

Met een ruk draait ze zich om naar waar het geluid vandaan kwam en zwemt met grote slagen geruisloos naar de kant. Haar water doorweekte handen omklemmen haar boog die ze zorgvuldig op de waterkant had gelegd. het was eigenlijk niet de bedoeling dat deze nat zou worden, hierdoor zou de pees verslappen en rijp zijn voor Lo's maag en mocht ze opnieuw een Hyena neer gaan halen om een nieuwe te maken. onmogelijk zonder boog die het deed, tenzij je graag op z'n minst een paar mooie tand afdrukken in je lichaam wilde hebben. Ze tot iets onder haar schouder boven het donkere rode water uit en spande haar boog, waakzaam op elke beweging die in het water werd gemaakt. Krokodil? nee die maakte geen geluid wanneer ze het water betreden. een geschrokken ree misschien? nee, daar was het water te rustig voor. Wat in hemelsnaam zou zich met dit weer naar het meer begeven waar je zo prooi was voor wachtende roofdieren?

Davy Borma

Als een dolfijn, die zich ver in de open zeeën leven, zwemt hij soepel door het water, alsof hij één ermee is geworden. In de vollemaan, weerspiegelt het water op het oppervlak en op zijn gespierde schouders [ ]. Hij zwemt vloeind elke slag, zo bijna bij de andere kant van het meer uitkomend. De laatste paar meters, duikt hij onder water, nog geen rimpeling aan het oppervlak achter latend. Precies bij de waterkant komt hij boven. Hij wil zich aan de kant omhoog heisen, maar de blik houd hem tegen. Een glimmende, geslepen punt, is op nog geen centimeter van zijn hoofd, precies tussen zijn ogen. 'En ik heb wat misdaan?' vraagt hij, hoewel hij niet erg onder de indruk is. Met zijn wijsvinger, duwt hij tegen de rand van de pijl, hem hiermee wegduwnt. Daarna komt hij alsnog op de waterkant, waarop hij blijft zitten. De kou lijkt geen vat op hem te hebben, maar hij weet uit ervaring, dat dat wel zou komen, zodra hij uit het maanligt zou verdwijnen. Iets deed hem veranderen, maar legendes zeiden hem dat maanlicht wel vaker op dingen invloed had. Zoals eb en vloed. ZIjn haren uitwringent, laat hij even zijn blik over de persoon naast haar glijden. Daarna voeld hij zich gedwongen naar de maan te kijken

Cheza

Haar ogen net als haar pijl volgen de bewegingen van de jongen waakzaam en licht geiriteerd. het feit dat hij zich zo makkelijk voortbewoog in het water en dat hij nu als een wolfachtig iets naar de maan stond te staren was voor haar duidelijk genoeg om te weten wat hij was. Ze was wel gewend geraakt aan de blikken en de behandeling als een stuk schroot bij de adel, maar deze jongen leek dus echt niet op iemand van adel, dus wie was hij om zo even langs haar heen te gaan alsof ze lucht was en vervolgens haar te belemmeren het water uit te gaan om eindelijk in haar winter kleding te kunnen glippen? " ga je er ook nog naar huilen of ben je zo klaar? het water begint namelijk koud te worden" zegt ze iet wat op bitsige toon.

Davy Borma

Van de maan, kijkt hij haar onbegrijpelijk aan. 'Huilen?' herhaalt hij niet begrijpend haar woord. Ook snapt hij niet waar hij de kattige reactie aan te danken heeft, maar zoals gewoonlijk zou hij de schuld krijgen als hij ernaar zou vragen. De rest van haar woorden laten hem opnieuw vreemd naar haar opkijken. 'ZO koud vindt ik het water niet' antwoord hij dan luchtig. Buiten haar, krijgt ook haar spullen nu de aandacht. Is ze aan het wassen? hier? denkt hij bij zichzelf, maar door de toon van denet vertelt hem dat hij maar beter zijn mond kan houden. Wachtend op haar reactie, beweegt hij zijn voeten in het water wat. Daarna haalt hij die er uit en gaat staan. Eenmaal op twee benen, rekt hij zijn armen, benen en rug. Nog een laatste keer laat hij zijn ogen naar de witte bol aan de hemel glijden, om daarna zijn blik af te wenden, zodra een wolk voor de maan schuift. Direct voeld hij een siddering door zich heen gaan. 'Koud' mompelt hij, nu hij niet langer wordt beschenen door bleek licht

Cheza

ze bedenkt zich gelijk dat haar reactie onredelijk was tegenover de jongen. wat kon hij er aan doen dat zij al weken niet fatsoenlijk had kunnen eten, slapen of laat staan maar gewoon leven? niets dus, dus toch maar even van toon veranderen.... "een Maanmens?" vraagt ze dit keer een stuk beleefder, al was het meer een vraag om bevesteging. de reactie van de maan was logisch voor zijn soort, de maan gaf hen kracht, snelheid en warmte, zeg maar alles wat de meeste mensen van de zon krijgen( zoals zij), alleen dan iets versterkt.

Davy Borma

Bij de vreemde benaming van hemzelf, denkt hij even na, terwijl er kippenvel op zijn lichaam versprijd. Witte wolkjes verlaten zijn lippen, terwijl hij zijn armen om zich heen slaat. In één klap lijkt alle kou uit hem verdwijnen, en inderdaad ziet hij dat de omgeving spookachtig wordt verlicht door de maan. Nu pas, bij haar woorden, gaat hij nadenken, en hoewel de herinneringen vaag zijn, ziet hij zichzelf meerdere malen door het bos rennen, terwijl de maan op zijn haren schijnt. Ook was het waar, dat hij het land van zijn ouders nooit, maar dan ook nooit verliet wanneer de zon aan de hemel stond. Daarna begint hij langzaam te knikken. 'Nu je het zegt... ik denk het wel' antwoord hij, niet zeker wetend of het een zegen, of een hel zou zijn

Cheza

ze glimlacht even, maar die veranderd weer in serieus. " of een heel eind gaan of op z'n minst omdraaien zou heel fijn zijn" het komt er een beetje plagerig uit. de rillingen stonden haar nu ook op het lijf . haar gebruinde huid was lichter dan normaal en haar lippen begonnen langzaam blauw te worden. gelukkig was haar licht blonde haar tot haar schouders al gedroogd van het bovenwater zijn, anders zou ze helemaal gaan blauwbekken. Een vage huil verbreekt de stilte van het meer en ze grijnst. al was de huil van nogal ver weg, zelfs vanaf deze afstand kon ze horen dat het Lo was, Lo die eindelijk een buit had gescoord in deze nogal schaarse tijden. nu alleen nog hopen dat het geen haas of iets kleiners is... schiet er gelijk door haar hoofd.

Davy Borma

Even begrijpt hij het niet, maar tewijl hij zich toch maar omkeert, valt het kwartje. Als niet veel later wat geritsel klinkt, waarschijnlijk van haar kleren, heeft hij gelijk. Alleen deert hem dat niet meer. BIj het horen van een huil, gaat zijn hard sneller kloppen. Hij voeld hoe zijn ademhaling in zijn keel stokt en hoe zijn oren zich automatisch op scherp zetten. De neiging tot terug roepen, verdringt hij, dit van zichzelf nooit geweten hebben. Zou het gerucht dan waar zijn? Ben ik inderdaad een "maanmens"? vraagt hij zich af, met een zekere afschuw naar zijn trillende handen kijken. Buiten zijn handen, trilt heel zijn lichaam. Alles gaat in een flits aan hem voorbij, en nog geen seconde na het staken van de huil, gaat zijn lichaam weer normaal verder. Wat schuw kijkt hij om zich heen, geen blik van het meisje achter zich opvangent. Uiteindelijk zuigt de maan weer zijn blik naar zich toe, en worden zijn pupillen groot

Cheza

Haar winterkleding was voornamelijk gemaakt van Kariboe bont maar ook van de hyena de ze laatste zomer had gedood met haar oude boog. Voor de verandering zag ze er helemaal niet meer zo zwervers achtig uit, bijna adel wanneer je haar ongekamde haar & haar status niet zou zien. Kleding maken was een van de weinige dingen waar haar moeder nog een beetje om bekent stond voor ze werd verbannen, iets wat ze toch maar had overgenomen van haar moeder.
Een beetje wantrouwig kijkt ze naar de jongen wanneer hij geheel staat te trillen alsof hij net uit een bak met ijs is gestapt. " alles oke?" vraagt bezorgd. waarom was ze ineens bezorgd om een jongen? of was ze bezorgd om haarzelf met het feit dat de Maanjongen bij het horen van Lo begon te trillen en ze een vaag vermoeden kreeg van wat er misschien zou kunnen gebeuren? Snel grist ze haar pijlen koker van een laaghangende tak, snuffelt er even in en vist prachtig recht gesneden pijl uit met een grijze punt die in het maanlicht even weerkaatste. Hem neerhalen wilde ze niet, maar als er zou gebeuren wat ze in gedachten voor zich had gezien en hij geen vriend of vijand zou herkennen, zou ze niet veel andere keus hebben.

Davy Borma

'Ja hoor' mompelt hij, even niet beseffent wat hem zijn lichaam zo om had gegooid. Als hij eraan terug dacht, kan hij zich niks herinnerent, dus gaat hij er maar van uit dat het door het water komt. 'Het is gewoon al laat.., Ik ga maar weer eens' gaat hij dan verder, zijn hand opstekend ten teken van een zekere groet. Daarna begint hij te loopen, elke stap van haar vandaan zettend, valt de neiging zwaarder op zijn schouders om te gaan rennen. Als hij een kwart stuk van het meer heeft gelopen, gaat hij ook inderdaad over in rennen. Wanneer hij voorbij het punt komt, dat hij recht tegenover haar staaat, met enkel het meer tussen hen in. Hij grist zijn schirt van de waterkant, en al rennent trekt hij hem over zijn hoofd, terwijl hij tussen de bomen verdwijnt. Thuis valt hij vermoeid in bed, die nu pas voelend nu het dak ook het laatste reste maanlicht van hem scheid. Zijn ogen vallen pardoes dicht, terwijl zijn ademhaling zich kan beheersen, en rustig wordt

Cheza

Ze knikt alleen als antwoord op zijn groet. Huis.....Zou dat fijn zijn?. Bij een huis aankomen, wetend dat je ouders, misschien zelfs broertjes of zusjes op je aan het wachten waren met een warme maaltijd om vervolgens lekker bij het haardvuur te zitten en een boek te lezen? vast wel.. Ze schudt haar hoofd en loopt van het meer terug naar de bosrand waar een klein afdakje met een kleine vuurplaats ervoor haar verwelkomt. Het geraamte was van smalle omgehakte bomen gemaakt en belegd met dennentakken en allerlei anderen soorten die waterdicht waren. Haar plekje lag onzichtbaar voor de wegen die langs het meer liepen, maar uitzicht had je er net weer wel op. zouden de jongen zijn ouders ervan weten? en wie was hij eigenlijk? oke, ze had hem hier en daar wel eens voorbij zien komen in het dorp toen ze daar nog leefde, maar verder? misschien leeft hij buiten het dorp?

Davy Borma

De volgende dag, wordt hij vroeg gewekt door een luidruchtige haan. Kreundend komt hij omhoog, wetend dat een zware dag voor de boeg zit. Zich uitrekkend loopt hij uit zijn kamer. De planken onder hem kraken luidruchtig, dus hij gaat ervan uit dat de rest ook wel wakker is. Gapend loopt hij de evenals krakende trap af, en schuift met kleine ogen aan de kleine ontbijt tafel. Op dat moment komt zijn broertje gillend de kleine eetkamer in rennen. Zijn moeder laat het ontbijt bijna vallen, wat bestaat uit havermout pap. Nors kijkt ze haar zoon aan, maar die begint te huilen. 'Papa.... Wolf... AHhhh' ze de enige verstaanbare woorden van het kind. Daanra komt zijn vader binnen. Zijn ogen glinsteren van blijdschap, en net optijd heeft zijn moeder de pap op tafel gezet. Haar man valt haar in de armen. Dit alles slaat Davy met doffe ogen gaande, niet zo goed begrijpent waar iedereen zich zo druk over maakt in de vroege morgen

Cheza

het vlees, al was het rauw, had haar vermoeidheid en honger weggeveegd en zonder enige moeite haalt ze in de vroege ochtendgloren een gans uit de lucht. een grijns versiert haar gezicht: ze kon het weer zonder minstens 3 van haar kostbare pijlen te verspillen! met de gans, die toen ze hem opraapte een dikke eend bleek te zijn, met zijn poten aan haar riem gevestigd sjokt ze het pad af richting het dorp. misschien kon ze hem aan de slager verkopen. Een halve mijl voor het dorp stopt ze en doet een stevig geweven touw om Lo z'n kop. hem achter laten vond ze te gevaarlijk, zul je zien dat hij iemand aan vliegt... en los mee het dorp zou het zelfde probleem geven... een lichte grom, die over gaat in een zachte jank laat haar blik de zijne volgen en komt uit bij een kleine boerderij. 'het melkhuis' in haar ogen aangezien de familie als enige een geit had die melk gaf. Ze ziet de wolf een houding nemen maar kan hem niet tegenhouden. een luide huil vult de lucht die tot mijlen ver te horen is.

Davy Borma

Een rilling verspreid zich over zijn lichaam. De hap die op zijn lepel licht, opweg naar zijn mond, blijft halverwergen de lucht haperen, en klettert dan met een klap in het kleien bakje terug. Een verwildere blik staat in zijn ogen, wanneer hij wanhopig het dak van de kleine, gamele keuken afzoekt. Geen maan is de gedachte die zijn wanhoop groter lijkt te laten worden. ZIjn adem stokt in zijn keel, en een klein stemmetje achter in zijn hoofd, fluistert dat hem dit bekend voorkomt, maar dat hij zich niet heeft afgevraagd waar dit vandaan kwam. Dan pas hoort hij het: bijna niet te horen. Een huil van zeker drie kilometers ver weerklinkt. Alweer, is dit alles in een oogopslag opgekomen, en weggestorven, alsof er niks aan de hand is. Met grote ogen kijkt zijn broertje hem aan, terwijl zijn moeder met moeite haar tranen kan bedwingen. Zijn vader staat daar alleen maar, met gefronsdte wenkbrauwen. Uiteindelijk is hij ook degene die de stilte verbreekt, de woorden naar zijn vrouw richtend. 'Het is me gelukt... ik heb een [...] gemaakt'. ZIjn woorden zouden van torst moeten druipen, maar ze klinken hard. Niet begrijpend waar de koele sfeer vandaan komt, kijk Davy onbegrijpend van zijn moeder naar zijn vader



[...] --> dat wolven ras dat wetenschappers kunnen maken, de naam is me even ontschoten

Cheza

`wat ist Lo?' het kwam maar zelden voor dat ze hem niet begreep. een wilde wolf misschien... is het enige wat ze kan bedenken. Op een sukkeldrafje komen ze het dorp binnen. ogen voelt ze van Lo naar haar glijden en daar dan blijven hangen tot ze de straat uit is gelopen. Bijna loopt ze vol tegen een ordehouder op die eerst geschrokken achteruit vliegt voor Lo en daarna boos naar haar kijkt & zijn pijl en boog op haar richt. ' deze ******** heb je zeker gestolen van een wetenschapper hea? nou mooi niet dat je er mee weg komt!' brult hij waardoor Lo zijn tanden ontbloot en voor haar gaat staan. ' een ******* stelen? alsof dat beest me dan niet aan stukken zou scheuren inplaats van beschermen? dist ze de man uit en loopt zonder zelfs maar verder op de boog et letten verder naar de slager.

Davy Borma

Bij de woorden van zijn vader, lijkt iedreen weer te ontwaken. 'wat goed!' roept zijn moeder, terwijl ze haar man op de hals vliegt. Zijn broertje lijkt van de schrik bekomen, en begint nu ook de lol ervan in te zien. Hij danst rond zijn vader, en nu lijkt Davy de enige die er niet opgewonden over is. Een instinct om zijn stek te verdedigen, knaagt in hem, alsof hij zijn terratorim moet beschermen tegen de nieuwkomen. Met een klap valt zijn stoel achter over, wanneer hij die ruw naar achter schuift. In zichzelf foeterend, stormt hij naar boven, snel zijn kleren aantrekkend voor het werk wat voor de boeg staat. Wanneer hij buiten staat, knippert hij met zijn ogen tegen het felle zonlicht, wat hem tegelijkertijd ook de neiging geeft om terug naar zijn kamer te gaan. Toch zet hij door, en begint aan zijn karweitjes

Cheza

Snel maakt ze dat ze weg komt uit het dorp na de eens geruild te hebben voor een paar grote stukken gedroogd vlees, die makkelijker te bewaren waren dan zo´n halfdood ding. Na een lange tocht op de zandweg kwam ze eindelijk bij de boerderij waar ze melk kon halen aan. misschien kon ze wat van het gedroogde vlees ruilen voor wat geitenmelk. het leek voor haar namelijk jaren geleden dat ze dat gedronken had. Valk voor ze het terrein op loopt houdt Lo haar met een waarschuwende grom tegen: binnen een paar tellen barst er een luid geblaf, gegrom achtig iets uit en een enorme ******* dendert op hen af, maar stopt net op de rand van het erf. ' ook lekker verwelkomend....' mompelt ze sarcastsich terwijl ze Lo met alle macht terug trekt zodat hij het dier niet aan vliegt.

Davy Borma

Hij kijkt verbaast op, wanneer de net nieuwe [...] van zijn vader uit het schuurtje stormt, die hij half vernielt achter laat. Zo snel als het dier naar de voorkant van het huis verdwijnd, komt zijn vader uit het wankele huis gerend. Bestraffend klinkt het woord; 'Stop!' Zijn stem echoöt over de akker, maar piepend blijft het dier staan, net voor een andere [...] Davy had al een hekel gehad aan het nieuwe speeltje van zijn vader, maar nu er twee zijn, kan hij het echt niet meer uitstaan. Zijn ogen staan drijgend, terwijl hij zijn rug krombuigt. Die ontspant zich weer, wanneer hij ziet, van die de [...] is. Nog voordat zijn vader bij hen is, rent de jongen in een snelle vaart, moeilijk te volgen, en houd als eerste voor de twee bekende neer. 'Wat doe je hier?' sist hij, duidelijk makend dat hij haar als laatst hier had verwacht en er niet van gediend is.

Cheza

even weet ze niets uit te brengen jegens zijn vijandige woorden. Wat heb ik nou weer gedaan? Haastig begint haar hoofd alles af te zoeken van alles wat ze heeft gedaan, maar hem was ze niet tegengekomen, noch de man die nu achter haar verschijnt. "eigenlijk wilde ik alleen wat melk ruilen voor wat gedroogd vlees. Maar ik denk dat ik de melk voor de komen de tijd maar oversla..." De laatste zin kwam nogal argwanend uit. "ik ben al weg zeg" gooit ze er beledigd als afscheidt achteraan en draait zich met een ruk om. Lo blijft nog even langs de benen van de jongen naar de anderen *** staren en na een grom te hebben gelaten draaft hij achter haar aan om weer bij te komen.

Davy Borma

Nu is zijn vader er ook, en geeft zijn zoon een klap tegen het voorhoofd. 'Nee nee! Kom je mee? dan gaan we naar onze geit... Lus je geitenmelk?' vraagt hij vriendelijk. Zo vriendelijk deed hij nooit tegen mij denkt Davy nors, maar met de klap nog goed voelbaar, volgt hij de twee sjokkend. Hij voelt hoe Lo hem goed in de gaten houd, en weet dat hij nu niks moet flikken. Wat twijfelend kijkt hij naar de nieuwste creatie van zijn vader, en twijfelt wat ze met hem moeten nu Lo er ook is. Hij draait met zijn ogen, en vindt alles wel best, zolang ze maar zo snel mogenlijk weer weggaat. Hij pakt de hark van het huis en gaat verder met de akker ontdoen van ontkruid

Cheza

Na even gehandeld te hebben over de deal maken ze deze eindelijk. Na een groet aan de man & een iet wat wantrouwig,spijtige blik aan de jongen te hebben gegeven loopt ze met een houten kan melk en een tas die ineens een stuk lichter is geworden het erf weer af. Lo was even blijven staan, net op de scheiding van het erf om naar de jongen te kijken en geeft nog een zachte blaf, die ook de *** van de jongens vader deed opkijken. "Lo, laat hem maar met rust. Ik denk niet dat hij op onze aanwezigheid is gesteld" roept ze het dier toe en gelijk wendt deze zijn blik af en stuift als een blije pup achter haar aan. Jongens... niet te begrijpen. denkt ze geprikkeld.

Davy Borma

Hij hoort haar woorden, wat bij hem een ergenis opwekt. Snel laat hij zijn werk voor wat het is, en trekt een kort sprintje naar haar toe. Samen loopt hij met haar de heuvel af, en zodra ze uit het zicht van zijn ouders zijn, houd hij haar zachtjes tegen. 'Kwam ze expres hier? Of is het toeval dat ik hier ook woo'n?' vraagt hij, eerder het eerste gelovend dat het tweede. Hij kijkt haar indringend aan, hopend zo de waarheid te krijgen. Lo houd hij in zijn ooghoeken in de gatend, hem zo proberen te ontwijken en altijd een stap voor te zijn


srry, ben heel inspiratieloos

Cheza

"hoe zou ik moeten weten waar jij woont als ik nog niet eens je naam weet?" antwoord ze hem niet al te vrolijk. "Als ik het al had geweten dat er minstens 2 wolfachtieg wezens zouden wonen had ik Lo dan mee genomen zonder een risico op een gevecht waarbij de mijne met 90% kans mee verliest?" fell kijkt ze de jongen terug in de ogen maar wendt deze dan af naar de zon die steeds verder begint te zakken en daarna naar Lo die zijn neus in de lucht steekt. bijna volle maan.... schiet er door haar hoofd. "Lo, Jacht!" Bij de combo van woorden springt de hond over in draf en verdwijnt uit zicht tussen de struiken. Misschien had hij nou meer kans op wat groots...