Wachten bij de poort

FIrilg Borgh

Het viel hem op hoe ietsin haar houding duidelijk maakte dat er spanning over haar heen lag. Direct besloot hij zijn woorden na te trekken, had hij iets verkeerds gezegd, iets verkeerds gedaan. Hij besefte nu pas dat hij niet zeker wist wat hij gezegd had of gedaan. Met de veronderstelling dat hij ioets verkeerds had gezegd besloot hij de gok te wagen. 'Sorry' zei hij dus terwijl hij weer kort naar de kleine vrouw naast hem, keek. Hij hoopte dat dat het woord was wat hij zocht, de sfeer die tijdens al die dagen over hen heen lag deed hem goed, het was niet drukkend en ook niet een zekere verplichting. Misschien was een gesprek beginnen een grote fout, misschien had hij beter zijn mond kunnen houden. Het was duidelijk dat het haar niet beviel, een gesprek met hem. De gedachte dat het kon liggen aan het feit dat ze hem niet mocht omwille van zijn status maakte hem geirriteerd, dit wou hij dan ook niet denken. Het was een gedachte die hij vlug weer van zich af zette.

Maré Romarg

Voor een tweedemaal in een korte tijd, schrikt ze van zijn woorden. Is hij ookal in staat gedachtes te lezen? gaat er in een vlugge gedachte door haar heen. Als ze goed en wel zijn woord beseft, eenzaam en kort, beseft ze dat dat het niet kan zijn. Vriendelijk glimlacht ze naar de redelijk jonge dwerg naast haar. 'Sorry waarvoor?' vraagt ze met een gemaakte honing stem. Ze voelt zich lichtelijk verleid dat hij nog even om had gekeken, ookal koste hem dat moeite om overeind te blijven zitten. Om de spanning nog een keer van haar te laten glijden, in de hoop dat het ook de plots zo duidelijke beleving van rang verschil met zich mee te nemen, laat ze alle lucht uit haar longen door haar neus ontsnappen. Het kleine witte wolkje dat daardoor ontstaan, is duidelijk te zien in de vallende schemering. Geruisloos spoort ze de vierbener onder haar nog eens extra aan, hopend dat het onderwerp geen vervolg meer zou krijgen.

Firlig Borgh ~sorry ben even bezig met een PO dus antwoord traag

Hij werd gconfronteerd met zijn eerdere woorden, waarvoor diende die sorry. Hij dacht na, wat te zien was aan zijn gezicht. 'Voor de spanning die ik je bezorgt' zei hij, de woorden kwamen er moeilijk uit, hij sprak de zin uit nog voordat hij deze had afgemaakt in zijn hoofd. Toen hij zijn woorden had gesproken gleden zijn ogen naar de manen van zijn pony, manen die als een grote bos vol klitten heen en weer sprongen. Hij had niet gedacht gehecht te raken aan het beestje, maar hij moest toegeven dat ze wel wat had. Hij grinnikte en bewoog vlug zijn hand, onder de dikke manen bos, langs de hals van het paard. 'Stappen?' vroeg hij toen het hem opviel hoe warm de hals had gevoeld. De paarden hadden hun rust inmiddels al verdient.

GRGGRRR had een heel mooi stuk, valt hij uit

Maré Romarg ~ok, ik ben zo sporten

Spanning? Is het dat zo makkelijk van haar af te lezen? 'Ach, jij kan er ook niks aan doen' glimlacht ze. Een onverwacht geluid wordt gemaakt uit de richting van de prins, en als ze in de duisternis zijn gezicht probeert te vinden, lijken zijn lachspieren gespannen. Hoofdschuddend door alle vreemde dingen die deze reis gebeuren, neemt ze de teugels wat terug. 'Goed idee' antwoord ze daarna pas. Zonder het erg te vinden, valt de pony met een dreun in de stap. In gedachte hoopt ze dat de pony van de prins het wat zachtaardiger zou doen, zodat hij zou kunnen blijven zitten. Terwijl het geritsel onder haar van hoeven door het graas steeds langzamer wordt, vindt ze nieuwe woorden. 'Eerst laten uitstappen, daarna een lekker warm kampvuur maken' mijmert ze, maar ervoor zorgen dat haar toon zo is, dat duidelijk is dat er niet over gediscusseerd over kan worden. De spanning lijkt uit haar te gaan, gevormd in een grote witte wolk, die ook van onder wordt geproduceerd. De lucht wordt door weidopengesperde neusgaten de koude nacht in gestuurd, terwijl de eigenaar van die lucht, de pony op zijn gemakt verder loopt

Firlig Borgh

terwijl zijn pony in stap doorsukkelt voelt Firlig hoe de borstkast van het dier zich vult met lucht en deze weer laat ontsnappen. De gedachte die hij eerder had was niet echt meer uit zijn hoofd gegaan en na een kort moment van het reizen in stilte, besloot hij het an toch te vragen. 'Is er iets aan mij, buiten mijn status, dat het maakt dat je zo afstandelijk en hard doet?' hij hield kort stil na zijn vraag. 'Deed' mompelde hij twijfelend achter zijn woorden aan, wetend dat het laatste gesprek verre van vijandig was. Het was een vraag die ondanks het eerdere gesprek dat goed was verlopen, bleef branden. Nu deze eruit was viel er enkel nog te wachten, verder was er niks dat er voor hem te doen stond. Tijdens het uitstappen had hij zijn teugels uit zijn handen laten trekken, waardoor deze nu in een boogje hingen. Het paard had zijn hoofd lager gebracht en had alle ruimte, waarvan hij leek te genieten.

Maré Romarg

Even heeft ze de neiging om zijn woorden te negeren, en op een ander ondewerp over springen. Toch onderdrukt ze die neiging, omdat ze weet dat ze anders de rest van de reis spijt zou hebben. Ze geeft nog een enkel trekje aan de teugels, waardoor haar pony stilstaat. Met een vloeiende beweging, gooit ze haar been over het zadel, maar pas nadat ze haar voet uit de stijgbeugels heeft gewurmd. Als ze zichzelf in het koude gras laat ploffen, neemt ze een besluit. 'Nee... het is gewoon..' begint ze een beetje moeizaam. Terwijl ze met haar rug naar hem toe blijft staan, zadelt ze haar bezwete pony af, en daarna legt ze het zadel in het koude gras. Dan pas draait ze zich om, opkijkend naar Firlig die nog boven haar op zijn pony zit. 'Het is gewoon dat het besef er nu meer is dat jij... dat ik gewoon met de troonopvolger reis' legt ze dan snel uit. Wanneer het er uit is, zucht ze diep en laat even haar schouders hangen. Even hebben haar ogen de twinkeling verloren, maar al snel vinden die ze terug. Ze draait zich sprakeloos om en haalt ook het hoofdstel van de pony. 'Zullen we een vuur maken?' vraagt ze dan, opgelucht dat ze nu een goede rede heeft om van het onderwerp af te wijken

Firlig Borgh

Wanneer Maré afstapt stapt hij nog een aantal kleine rondjes om haar heen, zodat het paard het laatste beetje op adem kan komen. Hij houdt stil wanneer ze speekt en stapt na haar woorden ook af. 'Warom zou dat je tot last zijn?' vroeg hij terwijl hij met zijn beknopte hand de singel losmaakt om vervolgens de zadeltassen van het zadel af te halen. Wanneer deze van het zadel af zijan haalt hij het zadel van het paard zijn rug af. 'Ik be uiteindelijk ook maar een dwerg' voegt hij er toe, een zin die niet meer verteld dan de waarheid. De duisternis ontneemt hem het verre zicht, hij kan nu niet langer turen, er is niks te zien. Verbaast kijkt hij op wanneer hij toch iets meent te zien, niks concreet maar een lichte gloed die onder een kleine helling vandaankomt. De gloed afkomstig van lichten, lichten die een dorp aankondigen. Hij had nooit verwacht om juist in het donker de mogelijkheid te hebben het dorp te zien, hij was verbaasd en blij dat zijn verwachtingen geheel verkeerd waren. Hij draait zijn rug naar de helling waardoor hij Maré weer aankijkt. 'Beschouw mij noumaar gewoon als een dwerg, net als ieder ander' zegt hij bijna geruststellend. 'Je merkt vanzelf wel dat ik echt niet veel anders ben'

Maré Romarg

Ze schut haar hoofd ongezien in de duisternis. 'Het is me niet tot last, het besef is er gewoon meer' legt ze uit. En dat je een dwerg bent, is ook wel duidelijkp grapt ze in haar gedachte erachter aan, maar de situatie zegt haar de woorden binnen te houden. In haar ooghoeken merkt ook zij het licht aan de hemel op. '*Naam van dorp*' zucht ze. 'We kunnen natuurlijk ook nog even doorrijden, en daar in een herberg overnachten' oppert ze. Het idee voor een vuur maken was niet meer in het gesprek, en het liefst zou ze horen dat het inderdaad een goed idee was om door te rijden. Toch wilt ze haar voorstel niet opdringen, en blijft besluiteloos in het koude gras staan. In haar schoenen vriemelen haar tenen met elkaar, in een poging warm te worden. Ook haar vingers bewegen ondoorbroken. Eigenlijk beweegt alles aan haar lichaam. Alleen haar violette ogen blijven strak, maar niet koud of gemeen, op Firlig gericht, wachtend op een antwoord

Firlig Borgh

Met een gemeende ernst denkt hij na over het voorstel, zijn ogen glijden over de paarden die hun ogen half gewsloten hebben en genieten van hun rust. Hij schud kort hierna zijn hoofd. 'Het is niet eerlijk tegenovcer de pony's, deze hebben nu hun rust, rust die ze verdient hebben' Zei hij beslist, ookal waren het niet de woorden die hij wou horen. Een lekker bad en een bed van mensvormaat, zo groot dat hij alle ruimte zou hebben, klonk hem aantrekkelijk in de oren. Deze gedachte deed hem wegzakken, hij zag zichzelf al in een kamer met openhaard die sudderend de kamer verwarmt en met een rijkelijk uitgedost bed. Deze gedachte vervaagde waarna het gezicht van Maré zichtbaar werd. Een gezicht dat hem op de werkelijkheid drukte, het werd nog een nacht zoznder rust voor zijn spieren, inmiddels al volledig verkramt. Rust was moeilijk te vinden in de open lucht, zeker met de kou die ging komen. Al deze gedachtesmaakte hem mismoedig, nogmqals keek hij naar de paarden, nee rijden zou niet eerlijk zijn. Met een zucht bukte hij voorover, waarna hij een koud takje van de grond raapte. 'Eeen vuur maken gaat nog moeilijk worden' mopperde hij terwijl het bevroren takje opwarmde in zijn handpalm.

Maré Romarg ~grrr weer de tekst weg

Ze knikt opgelucht wanneer de woorden van Firlig tot haar doordringen. Het is niet dat ze het leuk vindt om een extra nacht in de koude omgeving door te brengen, wat ze eigenlijk ook niet echt erg vond, maar ze is eerder opgelucht omdat ze haar pony geen valse hoop had gegeven dat het rijden voor die dag erop zit. Ze neemt een voorbeeld aan Firlig, en begint ook koude takjes van de grond te raken. De voelt de koelte die uit de takjes sijpelt bijna niet op haar huid, omdat die tijdens het rijden ook al verkoeld zijn. Wanneer ze een aardig aantal al heeft verzameld, pakt ze een deken uit een van haar zadeltassen en legt de takjes op de uitgesprijde deken, zodat ze niet opnieuw in aanraking zouden komen met de koude grond en invriezen. Voordat ze verder gaat met brandhoud te verzamelen, loopt ze opnieuw naar haar zadeltassen, waar we met rommelt met een jute zak. Daarin zit wat voer, die ze voor allebei de pony's voorhoud. 'Koud gras eten is ook niet lekker' fluistert ze teder, terwijl ze vriendelijk op allebei de halzen klopt. Als beide rijdieren hebben gegeten, gaat ze verder met het verdamelen van de takjes. Twee paar stenen heeft ze ongemerkt tussen haar riem en haar huid gebonden, zodat die vast konden opwarmen. Tenslotte zou het toch wel een beetje helpen als de vuurstenen al wat warmer waren, aangezien een vuur maken moeilijk zou gaan. Gemeen prikken ze wanneer ze steeds bukt op een takje op te rapen

Firlig Borgh ~ merry x-mas

Al snel heeft hij onder zijn oksel een flinke stapel takken, deze gooit hij op de doek die maré zorgvuldig had uitgespreidt. Terwijl de stapel groter word kijkt hij zo nu en dan naar Maré die de paarden uit een jute zak wat te eten geeft. Het valt hem direct op dat de eerst volle zak al aanzienleik kleiner is. 'Die kunnen we bij het dorp weer vullen. Hij denkt na over het dorp waardoor zijn, in het moeras verloren, spullen hem weer te binnen schieten. Het was een goede aangelegenheid om die weer aan te schaffen. Het was niet dat zijn oom onvoldoende geld had meegegeven voor de reis. 'Dt moet voldoende zijn' mompeld hij wannneer er een flinke berg takjes ligt. Hij hurkt en pakt de punten van het doek op, deze brengt hijbij elkaar zodat de takken in het deken verstopt liggen. 'We kunnen denk ik beter wachten met het maken van een vuur, tot de takjes beter zijn opgewarmt.' Mompeld hij nu iets luider, hierbij ook meer naar Maré gericht. Hopend op haar mening. Langzaam loopt hij naar zijn zadeltas, waaruit hij een extra vest pakt. Een slobberig vest waavan je bijna kon denken dat het voor een klein mens was gemaakt. Het was zijn favorieten vest op een koude winternacht. Erg toepasselijk dus.

Maré Romarg

De eerste woorden van de toekomstige troonopvolger ontgaan haar volledig, maar ze wordt uit een koele waas gehaald door zijn laatsten. 'Dan kan je lang wachten' grinnikt ze, zijn voorstel niet volledig af willend breken. 'Ik ga er wel bij liggen' glimlacht ze daarna, er geen problemen mee hebben. Even liggen zou haar zowiso niet slecht doen. Terwijl hij een nieuw vest aantrekt loopt ze zonder te twijfelen naar het dichtgevouwen doek, opent die en gaat tussen de prikkende takken liggen. Sommige brekken, andere geven kreunend mee. Ze schuift wat heen en weer, en uiteindelijk heeft ze een redelijk comfortabel plekje gevonden. Zuchtend sluit ze even haar ogen, de wint die aan haar voorbij trekt voelent. De vuurstenen in haar zij prikken gemeen in haar zenuwen, maar ze in nu gewoon te moe om er wat aan te doen. Roerloos blijft ze tussen de takjes liggen, vaag beseffent dat die warm worden. Ze is er ook te moe voor, om op te staan en een vuur te ontsteken. Even stil als de takjes blijft ze liggen. Haar ademhaling gaat langzamer en dieper. Uiteindelijk is die ritmisch, het teken dat ze een uitje knapt. Snelle beelden vliegen aan haar voorbij, ze niet echt opslaand. Pas bij het beeld van een vreemd toestel beseft ze dat ze is ingedommeld. Ze wil schreeuwen, roepen, haarzelf openkrabben om wakker te worden, maar haar lichaam lijkt haar te negeren en ondermijnt haar gedachten. Haar droomversie laat zich uiteindelijk in het zwarte niets op de harde grond vallen. Op het moment dat de doorzichtige Maré haar ogensluit, opent de materiele Maré haar ogen. 'Waarom heeft je oom ons opweg gestuurd?' vraagt ze direct, zonder enige omweg. Een vreemd gevoel besluipt haar dat het beeld dat ze heeft gezien er iets mee te maken heeft

Firlig Borgh

Firlig was in slaap gevallen kort nadat Maré de vraag gesteld had. Die ochtend waren ze vertrokken, de nagrust had hem weinig goed gedaan, nu had hij ook rechtsonder last van zijn rug, bij ontwaken kwam hij er achter dat daar een steen had gelegen. Op de paarden hobbelde hij in een rustig tempo over de vallei, binnen een half uur zouden ze het dorp moeten berreiken. Het was iets waar hij naar uit keek, iets wat moest gebeuren, een warm bad en een luxe bed, dat had hij nodig. Ze konden daar zelfs twee naachten blijven mochten ze dat willen, zodat ze op krachten konden komen en ook de paarden wat rust kregen. Hij wist dat paarden veel beweging nodig hadden maar hij kon zich voorstellen dat na zo veel reizein ook die wat rust wel plezierig vonden. Hij keek Maré kort aan, nog altijd kort omdat anders zijn paard niet langer de juiste kant op zou gaan. 'Bijna' zei hij nors, het irriteerde hem dat juist dat laatste uur zo tergend lang leek te duren. Het dorp was daar en de huizen waren zichtbaar. 'Nog even' hij had het afgelopen uur telkens die drie woorden herhaald. Nog even en bijna, want in feite was dat ook zo.

Maré Romarg

Omdat het gisteravond na haar vragen stil was gebleven, was zij ook langzaam ingedommeld, midden tussen de takken. De volgende dag had ze gemerkt waarom ze niet altijd tussen takken wil liggen. Voor het eerst zover ze zich kan herinneren, heeft ze een zeurderig gevoel, overal in haar lichaam. Spierpijn, beseft ze later. Omdat ze het bijna onmigenlijk vindt dat uitgerekent zíj spierpijn heeft, zit ze met een gezicht als onweer. Bijna net zo'n onmogenlijke combinatie. Ondanks de tegenslag, twinkelen haar ogen nog altijd vrolijk, wat een vreemd gezicht geeft met haar gefronste wenkbrauwen. Toch klaar haar humeur wel op, als Firlig de woorden als een psygopaat maar blijft herhalen. 'Het duurt alleen maar langer als je je erop fokust' grinnikt ze, zich uiteindelijk weer vrolijk en opgewekt voelend. Onder haar voelt ze hoe haar pony ook zijn zinnen heeft gezet op een warme stal, en minimala enkele uren rust. Misschien wel een hele dag... hoopt ze diep in haar hart. Ondanks haar uitgesproken woorden, beseft ze dat ze in haar gedachte ook de stappen aftelt. Hoofdschuddend, en zichzelf van bovenaf bespottend, slaat ze haar ogen neer

Firlig Borgh


'Het gaat alleen maar meer pijn doen als je je erop focust' Grinnikt hij, hij had de reactie niet gemeen bedoelt en hoopte niet dat ze het zo zou opvatten. Firlig was niet gek, hij had har zien liggen tussen die takken en toen haar gezicht stond als onweer wist hij waaraaan het lag. 'Maar dat is zeker meer een onderwerp dat niet besproken moet worden'mompelt hij er vrolijk achteraan. 'Desalniettemin.' zegt hij plots krachtig. 'Zijn we er bijna' Waarna hij met een korte grinnik zijn paard nog wat aanspoort tot een flinke draf. Tevens een hobbelige draf die zijn lichaam doet drillen, de lichtjes die het dorp uitstralen worden velle vlekken op een onduidelijk doek. Ja, hij gaat snel, sneller dan hij eigenlijk wou. Toch deerde het hem niet veel. Wanneer hij er eindelijk genoeg van heeft neemt hij zijn paard - dat inmiddels in de galop is aangesprongen - terug in draf en kort daarna in stap. Het laatste stukje was bedoelt voor de rust van de paarden. 'Bijna' mompeld hij nogmaals.

Maré Romarg

'Zo, meneertje wordt fanatiek' grinnikt ze, ten teken dat zij ook wel dingen weet waar hij het liever niet over heeft. Toch vat ze zijn eerdere opmerking niet verkeerd op, ze kan wel tegen een stootje. Graag volgt ze zijn voorbeeld, en laat haar ruwharige vierbener vloeiend aanspringen in de galop. Het gras onder zijn benen schiet voorbij, evenals het beeld van Firlig die zijn pony weer laat stappen. Met tegenzin beseft ze dat als ze toch al een tijdje niet meer zo actief gaan rijden zoals de afgelopen dagen, dat ze wel een goede coling-down nodig hebben. Op 100 meter afstand van het dorp, neemt ze haar pony weer terug, eerst in draf en uiteindelijk in stap. Ze keert ze met een verwrongen gezicht van de spierpijn in het zadel om, en kijkt achterom naar Firlig. Als ze ziet dat ze wel erg ver voorligt, neemt ze haar trouwe rijdier terug naar een stilstand. Hierin wacht ze geduldig op Firlig, even op adem komen voor haar verkrampte spieren

Firlig Borgh

Wanner Maré voorbij sprint grinnikt hij haar na 'Uitslover!' schreeuwt hij haar met plezier toe. Als ze inhud laat hij zijn paard wat doorstappen en wanneer hij eindelijk naast haar stapt kijkt hij haar aan. 'Dat deed vast pijn' grinnikt hij op een humorvolle en miscshien en beetje zelfingenome manier. HIj hield van deze vorm van vriendschap die er leek te ontstaan, een vriendschap waarbij elkaar plagen geen nadeel was. Waarbij plagen juist de vreindschap was. Een koningskind had niet vaak de kans om op die manier virenden te maken. Ondanks zijn privilege van het zijn van een dwerg ware de manieren die hem waren aangeleerd hem te veel. Dwergen waren amkkelijk in manieren maar toch was alles voor hem neit wat mer, net wat vervelender en net wat onnozeler. Hij hield er nket van, al dat overdreven gedoe om je eigen aard te verbergen. Terwijl hij hieraan dacht leurde zijn hoofd iets donkerder, een denkende frons verscheen op zijn gezicht.

Maré Romarg

'Ja, sorry. uitslover is mijn tweede naam' grijnst ze van oor tot oor als Firlig bij haar is. Als ze hem evenals ziet lcachen, kan ze zich bijna niet voorstellen, dat zij over enkele jaren -misscien wel één- hem zou moeten dienen als koning. Ze verbaasd zich ook over het feit, dat ze zich nog geen week geleden ongemakkelijk in zijn bijzijn voelde. BIj die laatste gedachte, slaat de onzekerheid weer toe. Gecheneerd buigt ze haar hoofd, en laat haar pont in een lome stap wegstappen. Bij de poort, die wagenweid openstaan, draait ze zich al stappend in het zadel om. Haar ogen laat ze over de schim glijden, die op een kleine afstand in de duisternis staat. Als ze ziet dat hij ook begint te stappen, laat ze haar pony definitief het dorp binnen stappen. In de hoofdstraat liggen de tegels ongelijk naast en boven elkaar. De hoeven en de stappen galmen tussen de verlaten huizen, waar niks of niemand lijkt te wonen. De straat is al evenals verlaten, alsof het dorp is uitgelopen voor een ramp of een wonder. Ze haalt haar schouders op, en laat haar instict haar leiden naar het plein van dit grote dorp. Tot haar opluchting ziet ze een uithangbord van een herberg staan. Terwijl ze in de stal van de herberg haar pony afzadeld en borstelt, hoopt ze elk moment de voetstappen van Firlig te horen

Firlig Borgh

Wanneer ze plotseling voor hem uit gaat haalt hij in zichzelf zijn schouders op en hobbelt achter haar aan verder. Wanneer De zochte ondergrond over gaat in een oneffe straat weet Firlig niet meer goed war te kijken. Alles ziet er anders uit, niet zoals de mijn. Het is voor hem onwaar om te zien hoe elk huis onder de hemel staat. Als een dwaas loopt hij verder achter Maré aan, niet meer op haar lettend. Wanneer hij om zich heen kijkt is Maré nergens te zien. Hij staat op een plein en links van hem is de herberg, Maré -die in de stal haar paard borsteld- is niet te zien door de overdekking. Met een zucht en een steun spoort hij zijn paard aan en loopt verder. even kijkt hij naar de herberg, een bed wat zou dat heerlijk zijn. Terwijl hij doorloopt zoekt hij alert naar Maré, ookal dwaalt zijn blik nog vaak af naar de onbeknede stad.

Maré Romarg

Voetstappen komen, en sterven weg. 'Firlig' mompelt ze hoofd schuddend, en laat en borstelen voor wat het is. Sloffend door de dikke laag stro die op de grond ligt, werkt ze zich een weg naar de uitgang. Net op het moment dat ze verwacht in het maanlicht te stappen, valt er een grote schaduw om haar heen. Haar ogen tot spleetjes laten krimpen, kijkt ze omhoog. Het is een kale man, een reus voor zijn ras. In zijn aanwezigheid, lijkt Maré niet groter dan een kleuter, hoewel ze bij iemand van normale lengte al een kind van tien zou lijken. Haar lippen vormen een koele streep, haar waarschuwende blik ondersteunend. 'Je staat in de weg' vormt ze de woorden kil naar de ander. Opnieuw hoort ze hoefstappen aanzwellen, en uiteindelijk weer wegsterven. 'Kan je niet door mijn poortje?' maakt de man een slechte grap over haar ras en lengte. 'Je staat in de weg' blijft ze volhouden, haar eer aan zichzelf houdend door niet in te gaan op zijn woorden. Een kille lach komt als enige antwoord. Daarna zet de man vervaarlijk een stap in haar richting, haar dwingend ook een stap naar achter te zetten. De dikke laag stro verhinderd haar vrijuit een stap naar achter te zetten, waardoor ze naar achter valt, languit in het stro. Dit keer komt er geen kille lach, niet eens bespottelijk. Dit keer komen er gehate woorden. 'Wat doe je hier? Ben jij je eigen, verrotte nest beu?' verwijt de man haar. Opkrabbelend negeert ze zijn woorden, waar door een pijnlijk harde duw, wordt ze weer in het stro gesmeten. Ze voelt zich bedrijgt, als een paard in een hoek gedreven. Zich bedrijgd voelend, trekt ze een klein wapen uit haar leren laars, en houd die voor zich terwijl ze opnieuw overeind probeert te komen. Een gedempte lach, daalt op haar neer als koude regen. 'Wat wil je met die saté prikker bereiken?' lacht de man haar bespottelijk toe, terwijl hij de dolk Maré probeert te ontfrutselen. Zich proberend te verdedigen, haalt ze uit, maar tevergeefs. Met een akelig gerinkel, hoort de dwerg hoe haar wapen in een hoek op de grond valt. Als ze met een woedend gezicht weer voor zich wilt kijken, voelt ze een forse tik tegen haar gezicht. 'lafaard' sist ze, haar woeden onderdrukkend, als ze bloed proeft. 'Firlig!' probeert ze hulp te roepen, als ze na nog een grote tik beseft dat ze dit niet alleen kan. Vurig hoopt ze dat hij net langs zou komen, anders zou de reis akelig snel eindigen, vermoed ze

Firlig Borgh

Wanneer hij de stem van Maré hoort kijkt hij op ent rekt zijn paard aan de teugels waardor deze abrupt en erontwaardigd stilhoud. Vlug draait hij zijn paard om, narr het geluid dat een bepaalde druk mee bracht. De roep klonk hem alarmerend in de oren. Hij hield zijn paard stil en wachtte op nog en tweede roep, een verdere hint. Hij wist niet waar ze zat, enkel dat ze niet voor hem zat. Gestrest keek hij heen en weer, ook zijn paard voelde spanning, deze begon druk op zijn plaats te trommelen. Toch hield het paard stil, onder Firlig zijn duidelijk commando. Wanneer hij van achter he stemmen hoort draait hij zijn paar dnogmaals een half rondje, zodat hij kan zien waar deze stemmen vandaan komen. Een paar lange mensen lopen langs en grinniken wanneer ze hem in voorbijgang groeten. Het kon firlig verbazen hoe mensen op zo'n vroeg uur van de dag al een glas te veel op konden hebben. Nadat de mannen het plein over hadden gestoken keek hij achterom, daar waar eerder het geluid van Maré was te horen was nu niks. Hij draaide zijn paar dom en liet deze terug lopen, langs de herberg en daarna een straatin iets rechts van hem. Hij meende in een steegje een geluid te horen en ging hier direct op af. Bij het zien van twee in elkaar verstrengelde mensen aan het einde van de doodlopende gang draait hij beschaamt weer om.

Maré Romarg ~niet voor alle leeftijden

Als ze nog een keer wilt schreeuwen om hulp, wordt de adem ervoor haar ontnomen door een venijnige trap in haar maag. De lucht wordt onwillig door har mond naar buiten geperst, alsof het vergif was. 'In de hel zal je branden, zak' probeert ze uittebrengen, maar haar benauwede situatie laat de woorden niet hoorbaar toe. De man die over haar heen staat gebogen lacht bijna duivels. Hij bevochtigt zijn lippen, om die vervolgens in haar nek te drukken, terwijl zijn handen haar polsen bijna afklemmen. 'Zak!' schreeuwt ze, beseffend dat wat hij van plan is, bijna erger is dat koelbloedig worden vermoord. Onder zijn zwarde lichaam, probeert ze onder hem uit te komen, maar alles tevergeefs vergeleken met zijn enorme lichaam. De ander kant van haar nek is dit keer aan de beurt voor een onaangename kus. 'Ga van me af!' schreeuw ze. Haar tranen stromen van woede over haan wangen, en nog net voordat hij zijn gore lippen op de hare wil leggen, krijgt ze een teug lucht binnen. Die is bijna vergiftigd met een ongezond hoog alcohol geur. Bijna stikt ze door een te lange kus die de haar dronken aanvaller haar ongestraft geeft. Onder zijn zware lichaam kronktent ze, in een poging los te komen, maar opnieuw tevergeefs. 'Firlig!' roept ze opnieuw in een wanhopige poging om hulp. Bestraffend voelt ze hoe zijn hand opnieuw hard haar gezicht vindt, en daar een pijnlijke plek achterlaat. Daarna schuit hij haar wat heen en weer, zodat hij met één hand haar beide polsen in bedwang kan houden. met zijn andere hand betast hij haar, pijnlijk knijpent, en haar ondertussen kussend. 'Firlig!' roept ze, nu huilent van wanhoop, hopend dat hij eindelijk zou komen, de geestelijke pijn bijna niet meer aan kunnend.

Firlig Borgh

Wanneer hij terugkomt op het kleine plein kijkt hij nogmaals zoekend om zich heen. En weer kwam het angstige geluid vrij, een geluid nu nog veel zorgwekkender. Zijn hoofd draait direct richting de achterkant van de herberg, daarwaar de stasllen zijn. Hij spoort zijn paard aan en doet deze gehaast naar de herberg lopen, voor de stallen stapt hij af en bind hij zijn paard af aan een paal, na een korte klop op de hals van het paard sluipt hij geruisloos de stallen binnen. Het is donker wanneer hij binnekomt maar een vaal licht van een lantaarn doet enkele contouren zichtbaar maken. Hij loopt verder, nogsteeds langzaam, al is dit moeilijk. Hij houd in wanneer hij rechts van hem, aan een muur een hooivork vind. Goed voor het opstrooien van wat hooi, en tevens voor het uitdelen van een fikse klap. De geluiden die hoorbaar waren maakte dat die gedachte niet verkeerd waren. Hij liep door tot hij achter een baal stro een man zag liggen. Zo kalm mogelijk liep hij verder. Op nog slechts een meter afstand kuchte hij duidelijk hoorbaar, met een woedend gezicht. De man keek op, iets wat voor hem een grote fout was. Firlig liet de hooivork vallen ophet gezicht van de man en zette extra kracht bij met de vele spieren die in zijn kleine lichaam werkte. De man viel plat neer en leek zich niet te verroeren. Kort wist Firlig niet wat te doen. Hij duwde met de hooivork de man wat weg en ging vervolgens achter de strobaal zitten, zodat maré wat tijd voor zcihzelf had. Om zichzelf te fatsoeneren en wellicht wat te bedaren.

Maré Romarg

Met grote, angstige ogen, ziet ze hoe de man in eenzakt. Zijn lichaam voelt zwaar op het hare, maar het deert haar niet. Hij blijft nu teminste van haar af. Wanneer hij op een vreemde manier van haar af gaat, schiet ze overeind, haar armen beschermend om haar kleine lichaam slaand. Ze bedenkt zich en begint het hooi uit haar haar en kleren te verwijderen. Daarna dept ze voorzichtig haar gezicht schoon van tranen en eventueel bloed. Wanneer ze zachtjes op haar neus drukt, schiet er een vervellende pijn doorheen. 'Gebroken?' mompelt ze, de slag die dat waarschijnlijk had veroorzaakt nog goed herinnerent. Langzaam staat ze op, haar polsen pijnlijk draaiend. Als ze wankelent rechtopstaat, strijkt ze haar kleren recht, en loopt met het laatste beetje waardigheid die ze heeft overgehouden weg. Als ze voorbij een grote hooibaal strompelt, ziet ze de rede waarom de man plots was opgehouden, en waarom hij wegzakte. Ze kijkt Firlig met grote ogen aan, op de een of andere manier verwachtend dat hij enkel de man had laten ophouden, zodat hij verder kon. De schut de gedachte van haar af, en beseft dat ze rust nodig heeft aangezien ze van die belachelijke ideeën bedenkt. 'Bedankt' mompelt ze zacht, bijna onhoorbaar. Daarna strompeld ze verder, haar pony en Firlig latend voor wat het is. Ze loopt de stallen uit, vraagt een kamer bij de herbergier en laat eenmaal in haar kamer zich op het bed vallen. Daar rolt ze zich volledig op, met wijd open ogen naar de muur starend.