Wachten bij de poort

Maré Romarg

In een nis van de muur naast een enorme poort, staat ze in de schaduw verscholen. Met haar zwarte haar en donke leren kleding valt ze totaal niet op. Haar violette ogen heeft ze gesloten, in gedachte de woorden van Mergo herhalend. "Maré, lief kind, kom eens bij me zitten" roept hij haar. Braaf komt ze naar hem toe, verwachtend dat hij honger heeft, of het laatste nieuws wilt horen. Maar zijn woorden doen haar verbazen. "Maré, ga met mijn lieve neef mee op reis. Jij bent de enige dwerg die ik vertrouw en die vertrouwd is met de wegen buite de mijnen. Breng hem veilig naar waar hi..." Zijn zin wordt ruw doorbroken door een hoestbui, maar door een vaag idee van wat hij wilt, blijft ze verstijfd aan de grond genageld, niet in staat de oude man op de rug te kloppen. Nadat hij weer rustig is geworden, keer hij zich weer naar haar. "Breng hem veilig naar waar hij wilt. Neem desnoods een omweg, als het maar een veilige weg duurt, ik loop niet weg" een zachte grinnik laat merken hoe hij zijn eigen grappen wel comisch vind. Maré kan helemaal niet lachen. Ze werd gewoon weggestuurd, met de troonopvolger nog wel! Ze had niks meer in te brengen gehad, en nu stond ze hier, in een nis met twee paar pony's te wachten op de tijd waarop Ferlig het wel best vond om op te dagen. Ze opens haar ogen, het nog steeds niet kunnen geloven. Ze speurt de weinige gezichte van de dwergen die langskomen, maar geen is die van Ferlig. Zuchtend laat ze zich tegen de gladde want van de muur naar beneden gelijden, totdat ze de koude grond onderzich voeld

Firlig

Met een l;ederen jas aan loopt hij richting de grote poort. De poort wist hem altijd te facineren, deed hem opkijken. Een kort moment bleef hij staan waarbij hij de poort bekeek, een grote glimlach op zijn gezicht. Nadat zijn ogen langs het tafreel gevlogen waren liep hij verder, met zijn kleine beentjes zette hij grote stappen. Een deuntje vulde zijn hoofd en voor hij er erg in had bromde hij de melodie mee. Bij de poort aangekomen keek hij om zich heen. Iets verderop stond een jonge Barmí gepaard met twee paarden. Bijde hadden het koninklijken teken op hun bekleding, hij verbaasde zich erover dat het twee paarden waren. Hij kon toch niet zeker twee dieren tegelijkertijd berreiden. Hij maakte een korte bocht en liep op de paarden af. 'Ik heb er maar een nodig hoor' zei hij met een vreindelijke glimlach, jolig als altijd. Hij deed geen moeite zijn ogen over haar heen te laten glijden, hij keek enkel naar haar daar waar het noodzakelijk was. Om die rede viel haar schone lichaam hem niet op, viel het hem niet op dat ze veel aan haar uiterlijk besteedde. Hij onderzocht de twee pony's en pakte toen de teugels van een bruine merrie. Ze leek een barrok paard, met veel beharing en een forse bouw. Zijn ogen keken naar het cavelerie zadel waarvan de zadeltassen vol zaten met de benodigde spullen, op de grond stonden ook nog twee rugtassen. Verward keek hij naar de rugtassen, waarom twee. Pas nu keek hij de vrouw bij hem goed aan, ze ging toch niet mee.

Maré Romarg

Glimlachend schut ze haar hoofd. 'En jij wilt blindelings de weide wereld in trekken? Met alle respect, prins, maar dat is geen goed idee, vooral niet met de steeds vroegere duisternis, die akelige dieren met zich meeneemt'. Haar stem galmt helder tussen de laatste paar pilaren door. Sommige dwergen kijken even verbaasd op bij de rangbenoeming. Als hij wat onrespectvol de teugels uit haar handen trekt, ziet ze tot haar opluchting dat hij de wat grotere heeft genomen. Haar eigen pony waarmee ze regelmatig de wegen mee verkende stond rustig wat te herkauwen. Ze bukt zich en pakt de rugzak op. Vloeiend gooit ze het pack op haar rug, terwijl ze even vloeiend zich op het rug van haar pony werkt. Als ze goed zit, kijkt ze afwachtend naar Ferlig, die hij nog steeds niet lijkt te beseffen. Hoofdschudden doen haar zwarte haren over haar schouders vallen. "Hoewel hij een aardige jongen is, kan hij een stijfkop zijn. Laat je daardoor niet afleiden hem niet uit het oog te verliezen" Met gemak herinnert ze de waarschuwende woorden van Ferlig' oom. Even gaat ze in haar stijgbeugels staan, haar kortere benen nog voor een laatste keer strekken, daarna glijd haar blik naar twee bewakers die bij de enorme poort staan. Met een kleine knik geeft ze aan dat ze de poort vast kunnen openen, aangezien ze bijna konden vertrekken en de poort openkrijgen niet bepaald snel gaat

Firlig Borgh

Hij bekeek de pony voor hem nogmaals en keek daarna naar haar. 'Oh... Okee' mompelde hij dus wat overrompeld, verbijsterd over het feit dat Mergo er niks over had verteld. Hij gaf geenreactie op de dwergen die omkeken bij het horen van zijn status. Toen zij opstaptte bekeek hij eens goed hoe dat te werk ging, daarna liep hij richting de rugtas die vuur hem klaarstond. Zijn korte armpjes bewoog hij door de daarvoor bestemde koorden en zo hees hij deze op zijn rug. Hierna bond hij ook het touw nog rond zijn middel, een touw dat voor versteviging zorgde. Hij liep naar de rechterkant van het -voor hem erg grote- paard en zette zijn voet in de stijgbeugel. Met een vlakke beweging ging hij in het zadel zitten, het paard merkte het plotselingen gewicht en deed haar oren iets naar achter waarbij ook haar kop iets omhoog ging. Toen hij zt hertelde ook de pony zich. Hij wou de dwerg naar het paard haar naam vragen toen het hem te binnenschoot dat hij de hare ook nog niet wist. 'Firlig' stelde hij zichzelf dus voor, ookal was het overbodig. Hij keek haar kort aan en keek toen naar de poort die door grote wielen in beweging werd gezet. Een vaal licht scheen de mijnen binnen en en horizon werd zichtbaar. Niet vaak was hij buiten de mijnen geweest en nog nooit was hij verder gekomen dan het grote, maar ongevaarlijke, moeras.

Maré Romarg

De hoefijzers klikken vrolijk over de galdde vloer. Met een kleine kuitinspanning had ze haar pony in beweging gezet. De zware stem van haar reisgezel komt duidelijk tegen haar trommelvlies, maar nog even doet ze alsof ze de naam nier hoort, teminste ze doet alsof ze niet weet wat hij ermee bedoeld. De onverwachte zonnestralen verblinden haar even, maar des al niet te min, leid haar pony haar door de kleine spleet, in vergelijking met de enorme deuren. Terwijl ze door de kleine gang van zeker vijf meter loopt, en de dikte van de deuren ziet, verbaasd ze het haar waarom de deur eigenlijk zo groot is. Machtsvertoon? Oppert het idee in haar. Nog voordat ze een andere reden kon bedenken, had haar pony haar alweer buiten in de vrisse lucht gezet. Rillend slaat ze de capuchon van haar leren mantel op, trachtend de wind niet zo hard in haar oren te laten suizen. Met dit gebaar valt hij haar helemaal buiten beeld, maar dat deert haar niet. Binnen was het altijd een lekkere tempratuur geweest, door de warmte die van binnenin de aarde het oppervlak ermee deelde, maar hierbuiten had de wind vrijspel. Ze stapt wat weg van de normaal uitziende berg, op de kier na dan. Daar wacht ze totdat haar metgezel ook door de muur is gewandeld. In die wachtijd zoekt ze op de tast de koorden op van haar rugzak op, en bind die ook op haar heupen aan elkaar vast, zoals Ferlig het al eerder had gedaan. wanneer ze het bekende ritme van paardenhoeven hoort, draait ze zich om in het zadel. 'Maré' antwoord ze uiteindelijk. Ze moest haar stem wat harder maken dan die eigenlijk was, door de wind die haar stem maar al te graag zonder gehoord te hebben weg te dragen

Firlig Borgh

Wanneer ze zonder haar naam te vertellen wegrijdt slaat zijn humeur iets om, met een duidelijk geergerde frons op zijn gezicht duwt hij het paard in beweging. Het klotsende gevoel doet hem even desoriënteren, dat was nieuw. De hoeven maakte een echoënd geluid door de gang, pas toen hij de mijn achterzich gelaten had klonk deze niet meer zo aloverheersend. Het paard had haar staart iets trap gespannen en haar oren iets naar achter, er duidelijk niet van gedient dat er een beginnend ruiter op haar rug zat. Ze gaf een zwaai met haar staart waarbij de haren als zweepslag tegen Firlig zijn jas aankwamen. Geirriteerd draaide hij zijn hoofd naar haar kont toe. Toen de vrouw eindelijk haar naam gaf schok hij deze geen reactie, het was hem al te laat. Ze had hem eerder ook wel gehoord, en hem genegeerd. Het kon hem niks schelen dat zijn ook hem iemand had mee doen geven maar hij was ook niet van plan haar met respect te behandelen wanneer dit niet wederzijds was. Hij spoorde zijn paard nog wat aan, nu minder hardnekkig dan de vorige keer en eindigde naast de vrouw.

Maré Romarg

Als hij enkel zijn pony, Thivo, aanspoort en geen reactie op haar naam geeft, haalt ze nuchter haar schouders op. Hij zal nog wel komen denkt ze. Altijd maar positief, misschien wel door haar altijd glimmende ogen. Buiten was niet veel meer te zien dan binnen. Overal duisternis, alsof de zon was gestolen. Toch weet ze dat de zon er morgen weer gewoon staat en het voordeel dat ze al duizendmaal van de ingang is weggereden, het moeras in, kan ze ook in het donker vinden. Langzaam zet ze dan een vlotte draf van haar eigen pony in. Haar had ze bij de geboorte al gevonden, alsof ze voor elkaar waren gemaakt. Ze had een naam mogen verzinnen, en uiteindelijk zelfs houden. Een glimlach komt op haar gezicht aan de herinnering aan die dag, maar die is niet te zien, doordat de kap van haar mantel nog steeds haar gezicht in een schaduw zet. De hoefijzers weerklinken vrolijk van de stenen ondergrond en worden weerkaatst door de stenen wand ernaast. Zo geeft het effect dat er veel meer dan één enkele ruiter er rijd. In de duisternis draait ze zich om, kijkend of Felgir haar volgt. Dan draait ze zich weer terug, wetend dat er hier ergens een gat in de grond is, waar ze goed voor moest gaan zitten, anders zou ze, hoe ervaren ook, eraf liggen. 'Gat' mompelt ze, hopend dat het zachte geluid ook in zijn oren te horen is. Langzaam stapt ze verder, het verstandiger vinden om Felgir eerst maar aan het schommelende gevoel van de stap te laten wennen

Firlig Borgh

Wanneer Maré haar paard tot een vlakke draf doet aansporen drukt ook hij zijn benen aan. zZIJn paard reageerd vloeiend, meer op het zien van haar voorganger dan op zijn rijkunsten. Onbeholpen stuitert zijn lichaam in het zadel, zijn evenwicht leek als sneeuw voor de zon verdwenen. Met zijn worstige vingertjes greep hij de robuuste manen van het dier, zijn teugels hingen nu half los in zijn palm. Terwijl de passen zich strekken en het tempo verlaagd velt hij hoe de draf plaatsmaakt voor een kalme stap. Zijn ogen glijden kort naar de grond, waarbij hij eeen kuil ziet. Door met zijn been tegen de buik van het paard te drukken weet hij een bocht te maken. Het dringt niet tot hem door dat zijn weg door het moeras een weg is die hem brengt naar verdere plekken dan droombaar. Het drong gewoon nog niet door. Even overweegt hij naast de vrouw te stappen, dit idee wimpeld hij weg met het fiet dat hij nogsteeds boos was. Hij pakt zijn teugels weer op waardoor het paard zijn passen vergtraagt, niet de bedoeling maar wel voor herhaling vatbaar.

Maré Romarg

Langzaam gaat het harde steenpad over in een pad waar je met veel regen wat doorzou zakken. De laatste vazen lijkt zonder enige overgang op te doemen. Iemand die hier nog nooit was geweest, zou denken dat er een fout in de natuur zit, maar Maré is hier al vaak geweest, en verbaasd zich er niet meer over. Rustig zet ze haar pony ertoe om over de onzichtbare drempel te stappen, het officiele gebied van het moeras. Direct voelt ze hoe de drassige grond de pony wat weg doet zakken. Gelukkig is die al wat gewend, en schrikt er niet meer van, wetend dat het enkel drijgen is en zoals de mensen zeggen: "wie dreigt is ongevaarlijk". Krekels maken om hun heen hele muziekcomposities. Vogels deden in het begin vrolijk mee, maar nu het donker is en ze het moeras in zijn gelopen houden ze zich stil en gedeist, hopend niet op te vallen voor diegene die wel eens een gevaar voor ze zou kunnen betekenen. Even draait de vrouwelijke dwerg zich in het zadel om, kijkend waar de prins blijft. Haar ogen moeten even wennen aan een plotselinge begroeïng die het maanenschijnsel wegneemt. Niet al te ver achter haar kan ze een gestalte op een pony onderscheiden, Ferlig. 'Blijven we elkaar kinderachtig negeren, of gaan we ons naar onze leeftijd gedragen?' steld ze luidkeels voor, genoeg om met dichte ogen met een spinterdunne pijl te worden geraakt. Dat deerd haar echter niet, wetend dat er geen vijanden tussen de moerasbosjes zich kúnnen verbergen, laat staat een indernis te maken. Niet op antwoord wachtend, draait ze zich weer terug, net op tijd op wat verschrikt een laaghangende tak te ontwijken

Firlig Borgh


Hij draait zijn hoofd iets naar rechts waarbij zijn ogen de omgeving onderzochten. Het was aardig donker en hij wist dat halthouden in het moeras niet mogelijk was. Het was hem nu al duidelijk dat deze nacht doorgetrokken moest worden, wanneer men het juiste pad nam was de weg binnen 11 uur te klaren. Hij had vaak door het moeras gedwaalt, hij was gebleven bij de paden dichter gelegen bij de mijnen, nooit had hij het gehele moeras doorkruist. Bij deze gedachte wierp hij een terugblik naar zijn jogere jaren. Hoe hij met robuuste bewegingen de grauwe moerasplanten aan de kant duwde en zo plaats maakte voor zijn eigen lichaam. Hij kon dagen rondlopen zonder zich te vervelen, dit was voordat hij plichten kreeg. Voordat Mergo ziek werd. Bij het voelen van een wegzakkende beweging schrok hij iets op, waardoor hij een korte beweging aan de teugels voortbracht. Het paard deed zijn kop de lucht in. De woorden van Máre gleden langs hem, hij had ze niet opgemerkt. Rustig deed hij zijn paard voortbewegen, nu waren de schommelende bewegingen groter, de passen van het paard waren nu met moeite. Draven was op zo een pad uitgesloten.


moet afsluiten, onweer :+

Maré Romarg ~ KOP?! het zijn wel edeldieren hoor

Kinderachtig is het enige woord dat in haar hoofd opkomst, wanneer ze aan de prins achter haar denkt. Maargoed, misschien zijn alle koninklijkheden zo... op Mergo na dan. Haar gedachtes leiden haar af, waardoor ze bijna uit het zadel tuimelt omdat haar pony een misstap maakt en direct tot zijn knieholtes in het donkere water wegzakt. In zichzelf vervloekt ze de duisternis, die ook de pony lijkt te besluipetn. In een vloeiende beweging gooit ze haar korte beentjes over de stevige rug van de behaarde pony, en met een sponzig geluid voelt ze hoe ze zelf in een enorme spons wordt opgeslokt. Net op het moment waarop een tikje wanhoop zich van haar meester wilt maken, voelt ze dat ze niet verder zakt. Met een kleine krachtinspanning kijgt ze het voor elkaar zich los te maken uit de natte grond, om zich naar haar pony te begeven. Eenmaal daar aangekomen, ziet ze hoe die steeds dieper in het duistere water wegzakt. Snel hadelen maakt een verschil tussen te voet verder of rijdend. Met een resoluut gebaar, grijpt ze de teugels en leid zo de nerveus briensde pony uit het water. Hoewel dit makkelijk gezegt is, is het in praktijk moelijker. Zelfs wanneer de woestharige pony wilt stijgeren, komt ze niet los. Het briesen gaat over in een hopeloze hinnik. Hulpzoekend kijkt Maré naar Ferlig, die alles op zijn pony rustig gade slaat. 'Jouw rijdier moet de mijne eruit trekken' stelt ze wat onzeker voor, zichzelf vervoekent over de veel onzekerder toon van haar stem dan ze eigenlijk is. Toch laat ze haar woorden maar zoals ze zijn, niet te tijd hebbend om er verder op in te gaan

Firlig Borgh

Wanneer en onherkenbaar geluid duidelijkmaakt dat het paard voor hem met zijn poten door de grond zakt Houd hij vlug het paard in, dit op totaal tegengestelde manier dan de juistte. Hij beweegt naar voren en houd zijn adem in, de teugels trekken het dier in de bek maar toch houd deze in. Met een vlugge handeling zwaait hij zijn korte beentjes over het zadel heen, een kort moment stoeit hij met de zadeltassen die zijn been vast houden. Wanneer hij dan toch de grond raakt voelt hij hoe de grond onder hem lijkt te verdwijnen, waarna hij een vaste ondergrond vind. Wanneer Máre spreekt knikt hij. Zijn handen bewegen vlug naar een van de zadeltassen, zonder nate denken gooit hij een aantal spullen in het moeras, tot hij uiteindelijk een touw vind. Haastig bind hij het touw om de knop die het cavelarie zadel heeft en gooit vervolgens het touw naar Máre. Hij kijkt haar kort aan en loopt vervolgens onder het touw door naar het hoofd van zijn rijdier. Hier haalt hij de teugels over de hals en nemt deze met bijde handen vast. Hij wacht tot Máre klaar is, bij deze halthouding tuurt hij om zich heen, de duisternis belemert hem het zicht. Het zicht dat zoals bij elke Barmi niet bijster goed is bij open lucht. Met een vlugge beweging trekt hijz ijn been omhoog en hiermee ook uit de drassige grond. Zijn laarws lijkt een kort moment achter te blijven maar geeft uiteindelijk toch mee. Hij zet zijn been neer op eeen droger stukje, dar waar begroeing de grond heeft versterkt met wortels en zet hierna ook zijn andere been neer.

Maré Romarg benen... en een mond....

Dankbaar dat hij mee wilt werken, neemt ze het touw aan en zonder het zelf helemaal te beseffen, knoopt de teugels van het bit los, en steekt het touw door de ringen. Op die manier zou het touw aan de pony zelf blijven treken, en niet in een ongelukkig geval het zadel enkel val de rug trekken. Ze draait zich moeizaam in de drassige grond naar Ferlig. Als ze zijn aandacht heeft, knikt ze dat hij zijn pony kan laten trekken. Afwachtend probeert zij ondertussen los te komen, maar dat lijkt makkelijker gezegt dan gedaan. Wanneer Maré voelt dat ze bij de volgende inspanning kramp zal gaan krijgen, lijkt de vochte grond onder haar eindelijk haar linker voet los te laten, wat gepaard gaat met een enorme zucht van het land onder en om haar heen. Wanneer ze met veel kracht haar volgende been uit de spons wilt trekken, tuimelt ze bijna voorover door het onverwachte meezitten van de grond. Met een zucht van vermoeitheid loopt met grote passen, voor haar doen dan, naar Ferlig toe, snel haar voeten weer uit de grond trekken, anders zou ze vast komen te zitten. Als ze eindelijk mijn Ferlig is, draait ze zich zo dat ze beide pony's kan zien, maar het rossige haar van de prins schuin voor haar, verbergen voor een deel de benen van beide pony's. Even snuift ze de zure lucht van zweet op, twijfelend of het van haar of van Ferlig komt

Firlig Borgh ~ poten..

Hij keek hoe Maré zich voortbewoog, hoe ze met handige beweging hte touw aan het paard vastknoopte en hoe ze even later, minder soepel, naar hem toe kwam. Rustig draaide hij zijn gezicht naar zijn paard en gaf deze een klopje op de hals. 'Kom op' suste hij zacht waarna hij druk op de teugels legde en het beest zo in beweging wou krijgen. Het paard zette enkele stappen vooruit maar hield stil toen de druk op het touw toe nam. 'Kom op' begon hij toen weer. Met een vlugge beweging van zijn hand en een klein trekje bij het bit vervolgde het paard zijn passen. Langzaam maar zeker kwam hij in beweging, het andere paard had de aandacht van Firlig niet langer, Firlig was enkel gefocusd op het vooruitbrengen van de merrie voor hem. Het was vreemd dat het feit dat de de merrie haar naam nog onbekend was hem op dit moment te binnen schoot. 'Hoe heet ie' zei hij dus terwijl zijn ogen op de merrie gericht bleven, ondanks dat was het duidelijk naar wie de vraag bedoelt was. Hij hoopte ergens dat het horen van de naam het paard iets vertrouwd gaf, iets waar ze op kon steunen. Een ding dat haar hielp een zware last uit een modderige poel te halen. Toen het antword nog kort op zich liet wachten keek hij kort naar Máre, te kort om opgemerkt te worden door het paard dat hem nauwlettend in de gaten hield. Zijn voet zakte iets weg toen zijn stappen hem voorbij het struikgewas brachten, niet ernstig maar zover dat het lopen zwaarder werd.

Maré Romarg ~ik geef het op xD

Even straalt ze angst uit, wanneer zijn woorden de geluiden van het moeras en van een pony uit het moerastrekkende doorbreekt. Al snel wordt die angst van haar gezicht geveegt, door ee vriendelijke glimlach. 'Welke bedoel je?' fuistert ze, bang dat als ze hardop zou spreken, dat haar pony er nooit uit zou komen. Even dwalen haar ogen over zijn donkere gestalte die vlak voor haar staat. Zonder er problemen mee te hebben, merkt ze op hoe haar kruin maar tot zijn kin rijkt. Ze was altijd al klein van stuk geweest, maar door haar vele afwezigheid door haar nieuwsgierige reizen, wat het nooit zo benadrukt geweest als nu. Snel varen de gedachtes uit haar hoofd, wanner een opgeluchte hinnik wordt geluid door haar eige pony, die haar manen schut, alsof ze de vrijheid die ze weer bezit moet voelen voordat ze het gelooft. Terwijl ze zich traag weer van Ferlig verwijderd, wacht ze nogsteeds op antwoord. Water stroomt kietelent tussen haar tenen, waardoor ze een kinderlijke gichel niet kan ondrukken. beschaamd slaat ze haar hand voor haar mond, maar haar twinkelende ogen verraden dat ze het eigenlijk helemala niet zo erg vindt. Geruststellend klopt ze afleidend met haar kleine, knoestige hand, op de ruw behaarde vacht van de nek van haar pony. 'Goed gedaan, meisje' fluistert ze zo zacht, dat enkel de oren van haar pony het met moeite kan verstaan. Even vloeiend als het water dat de pony had vastgehouden, haalt ze het touw weer uit de ringen van het bit, gooit die uiteinde naar ferlig, en knoopt de teugels, zoals het hoort, weer aan de ringen.

Firlig borgh ~leer zijn naam toch eens schrijven :Y) You know wath I mean with :Y)

Zijn ogen stonden gefocusd op zijn paard, een leuk paard, besefte hij nu. Een pony, corrigeerde hij later, toch in zijn ogen een paard. Hoe gefocusd zijn ogen ook eerder stonden hij kon het niet laten een korte blik op Máre tevestigen, ze liep nu door het modder en bij een korte giechel en een vlugge beweging van haarhand naar haar mond draaide hij zijn hoofd weer weg, met een kleine glimlach. Een zompig geluid had hem duidelijk gemaakt dat het paard los zat en toen Máre hem het touw toewierp viel deze voleiend in zijn handpalm. Met een onderdrukte uitdrukking keek hijk zijn paard aan. 'Braaf' zei hij wat fronsend terwijl hij zijn hand kort onder de manen door over het paard zijn stevige hals liet strijken. Kort hierna ontbond hij het touw en deed deze terug in zijn zadeltas, de tas die aanzienlijk kleiner was. Hij keek gefrustreerd om naar de plekken waar hij eerder zijn spullen had neer gegooit, deze waren opgeslokt door het bruine moeras. 'Beide' antwoorde hij toen zijn blik draaide naar Máre, het was een laat antwoord, maar hijw as er zeker van dat zijn aanwijzing duidelijk was. Met een vluchtige blik naar zijn paard, en daarna de haren keek hij Máre weer aan. Zijn blik bleef rusten terwijl een hand de teugels van zijn paard vasthield.

Maré Romarg

Met een onderdrukte kreun, hijst ze zich met haar linker voet in de stijgbeugel. Terwijl ze haar been strekt, wordt ze bijne omhoog gelanceerd. Haar andere been zweeft bijna automatisch over de rug van haar pony, en haar voet nestelt zich daar in de stijgbeugel. Als ze goed zit, draait ze zich in het zadel om, de teleurstellende blik van Firlig in het moeras werpend opnement. 'Geloof me, in duisternis vind je ze nooit terug. Overdag is je kans maar met een héle klein percentage gestegen. Je bent ze nu waarschijnlijk voor eeuwit kwijt' De laatste zin klinkt bijna lachwekkend serieus voor haar doen, maar toch weet ze haar glimlach te onderdrukken. Haar violette ogen twinkelen speels, iets wat ze nooit kan onderdrukken. Even frondst ze haar voorhoor, diep in haar gedachte moeten gravend om haar vorige vraag boven te halen. Nog voordat ze het zichzelf heeft afgevraagt, rolt het antwoord binnen. 'Nou, de pony die jou veilig door het moeras lijd, is Thivo. De Pony die het voor elkaar heeft gekregen om na al die reizen tóch vast komen te zitten is Khana' legt ze uit, bij haar eigenwoorden weer een beetje glimlachend. Alsof de pony's alles kunnen verstaan, draaien beide hun oren mijn kant op, alsof ze hun naam herkennen. Ze draait zich weer terug in het zadel, en verolgd zonder nog een moment te verspillen de toch. We zijn al veel te lang opgehouden

Firlig Borgh ~ een cadeau in uw schoen van Sint Elerosa

Wanneer zij hem uitlegd dat zijn spullen van nu af aan als verdweenen beschouwd moeten woorden word hij geconfronteerd met de duisternis die over hun heen bewoog als een drukkende sluier, klaar op hun de stuipen op het lijf te jagen. Wanneer het hem opvalt hoe Máre de teugels oppakt en anstapte maakt te vertrekken gaat hij voor het zadel staan. Met een moeilijke beweging duwt hij zijn voet in de stijgbeugel en hijst hij zichzelf op de paardenrug. Wanneer hij zit ligt zijn beeld over, kijkt hij over het bosje heen dat eerder zijn zicht had geblokkeerd, al was het maar een beetje. Dit was een moment waarop hij zich een mens voelde, groot en machtig net als en van de langbenige wezens waarmee hun leven verwikkeld was. Hij drukte zijn benen tegen de buik van het paard en deed deze voorwaarts stappen. Hij keek twijfelend naar de plekken waar Máre haar pony gaten had achtergelaten die zijn pad deed aanduiden, deze volgde hij zo precies mogelijk. Na het avontuur van kort geleden had hij de behoefte niet nogmaals een paard klem te rijden, zeker niet zijn rijdier. Hij keek om zich heen, naar de nacht en zijn schouwspel. Hij genoot van de buitenlucht die zijn longen vulde, levende lucht. In de mijnen was de lucht drukkend en bedompt, niet opvallend voor dwergen wanneer deze in de mijnen zijn, enkel wanneer ze de lucht buiten ervaren.

Maré Romarg

De zon schijnt fel in haar ogen, terwijl ze weer net op weg zijn gegaan, tijdens de opgang van de zon. Eergister hadden ze eindelijk de bedomte moerassen verlaten. In tegenovergestelde wat Maré had verwacht, zijn de reizen stil gebleven, zonder overbodige gesprekken te voeren. Sinds ze de moerassen hadden verlaten, rijden ze naast elkaar. bewonderd kijt Maré opzij, naar de prins die onverwacht niet bekakt of veel eisend is. Hij had geen problemen gehad met de overnachtingen onder de open sterren. Ook had hij het rijden snel onder de knie gekregen, opzich niet opmerkelijk na een week in het zadel, maar toch de aandacht waard. Naast hen stroomt een glinsterend beekje, dat ergens een weg door het moeras had gevonden om schoon te blijven, afkomstig uit de bergen en ontstaan bij een een of andere gledjer op bergtop. Huiverend voeld ze een rilling over haar rug trekken, bij de herinnering aan de afschuwelijke plek met die evenals verschrikkelijke ontmoeting met de draak. Gelukkig doen de opkomende zonnestralen die kilte snel uit haar verdwijnen, zodat ze weer ontspannen verder kan

Firlig Borgh Ho ho ho, merry christmas

De koude wind wist slechts op de meest barre momenten door zijn dikke kleding te dringen, een dag geleden had hij een extra trui aangetrokken, tegen de vorst. Zijn pony had het niet koud, de duizende haren die aan haar lichaam zaten wisten haar warm te houden in tijden als deze. De lucht was helder blauw, slechts een enkele wolk was zichtbaar wanneer je goed om je heen keek. Firlig had de leidsels in een hand terwijl zijn andere hand op de kont van het paard ruste. Met zijn lichaam iets gedraaitkeek hij achterom. De berg was van af hier duidelijk zichtbaar, zelfs de top was te zien. Wolken leken op te stapelen bij de top, sneeuw viel. Nog steeds reden de twee reisgenoten oveer het groene veld, Firlig draaide zijn lichaam en bracht ook zijn hand naar voren. Het bruin-rode dorp was in de verte, dit wist hij. Het was echter nog niet zichtbaar. In de hoop toch een kleine flikkering te zien van het dorp tuurde hij in het rond. Zijn gezicht spande aan waardoor diepe groeven ontstonden daar waar zijn vel rond zijn ogen lag. Niets werd zichtbaar, het was hem nu duidelijk dat de volgende stop in ieder geval nog twee dagen op zich liet wachten.

Maré Romarg Hi, Hi, Hi

Rustig draven twee gestaltes over een vlakte. De enorme met gras bedekte plek, is inmens groot. Zo groot dat Maré zich voelt krimpen, nog kleiner dan ze al was. Haar Violette ogen kijken rustig voor haar uit, naar de oren van haar trouwe rijdier kijkend. Ze had geen behoefte om om zich heen te kijken naar de wondere van de natuur, waar ze al jaren overheen reed. Moeiteloos zou ze de weg vinden, maar gevaar loert opnieuw en opnieuw. Het maakt niet uit hoe vaak ze hier is gekomen. Gelukkig zijn de fluweel zachte oren van haar vierbener het beste gehoorapparatuur die zij kent. Langzaam verlaat haar concentratie het beeld, en verzet zich in gedachtes. Het zou nog ongeveer anderhalve dag rijden zijn, misschien over twee. Ze zouden dan bij de grens zijn, niet ver van hun eindbestemming. Even frondsen haar wenkbrauwen zich, als ze zich probeert te bedenken hoeveel dagen ze al op weg zijn. Door steeds opnieuw te rekenen, moet ze concluderen dat ze al een week op weg waren. Afwezich zucht ze en laat haar blik weer naar de natuur om hen heen glijden. Ook laat ze haar ogen even over Firlig dwalen, zich afvragend wat hij denkt bij die bedenkelijke blik. Nog steeds lijkt hij haar als een klein kind te negeren, maar het deert haar al niet meer. Des te meer tijd voor mijzelf.

Firlig Borgh

Na de dagen te paard wist hij zijn evenwicht te houden en wist hij hoe het paard niet tegen te werken, meewerken deed hij echter niet. Zijn benen lagen verder naar voren als de bedoeling en zijn rug was meer krom dan dat hij recht was. Hij begreep nu pas dat de kunst van het paardrijden veel moeilijker was dan in elk boek werd verteld. Toch was hij blij met zijn prestatie, het was het gevoel van O-vormige benen waard, een gevoel dat bij elke rust weer tevoorschein kwam. Het leek alsof zijn benen groeide in de vorm van het zadel, om niet te beginnen over de spierpijn, hier dacht hij liever niet over na. Zijn ogen zochten de omgeving verder af, de wereld was groter dan dat hij ooit had verwacht, en hij was kleiner dan dat hij in werkelijkheid dacht te zijn. Hij had in de boeken gelezen dat de plekken die door het bondgenootschap van Illusionist werd bezet slechts een miniscuul deel van de wereld was, wat hem nieuwschierig maakte naar meer. 'Is er meer?' vroeg hij na die gedachte aan Mare, zonder haar aan te kijken. 'Heb jij meer gezien?' vroeg hij daarna, hij had het gevoel dat Mare zijn vraag niet zou beantwoorden. Tuurlijk zou ze terugspreken, maar het lag voor de hand dat ze dacht dat zijn vraag alleen op het door hun afgelegde stuk sloeg.

Maré Romarg

Even verstijfd ze door zijn onverwachte woorden. Stel je niet aan spreekt ze zichzelf van binnen streng toe. ZE zucht, en laat alle spanning uit haar spieren varen. Daarna verwacht ze dat ze na het opslaan van haar ogen, de zijne zou treffen. Stiekem is het voor haar een teleurstelling wanneer dat niet het geval blijkt te zijn. Tenslotte was oogcontact het doorslaggevende element voor een leuk gesprek, heeft ze altijd al in geloofd. Nu pas overdenkt ze zijn woorden, ervan in de war rakend. 'Wel...' begint te twijfelend, het plots warm krijgend in haar dikke kleren. 'Ja, ik heb wel meer gezien dat dit' verklaart ze dan, zich bij elke stap van haar pony al wat beter voelen. Als de stilte weer over hen wordt gelegt, als het gras al lang geleden hier was neergestreken, merkt ze pas, dat Firlig ongemerkt een redelijk geode ruiter is geworden. Zoekend naar een nieuwe begin, probeert ze een hopeloze poging. 'Je kan al aardig rijden' mompelt ze.

Firlig Borgh

Hij besluit verder niet in te gaan op haar eerdere woorden, en dus denkt hij na over de laatste woorden die de wereld deden vullen. 'Wel..' begon hij met een korte frons op ziojn gezicht. 'Schijn bedriegt' besloot hij, waarbij hij zijn hoofd kort naar mare toe keerde. Hij kon dit echter niet lang volhouden omdat hij merkte hoe hij het stuur verloor, zonder zijn ogen op de weg die ze volgde. Met een geforceerde en niet zekere glimlach draaide hij zijn hoofd weer naar voren, waarbij hij door een kleine beweging bij de teugels liet merken dat hij de aandacht van zijn paard weer terug wou. 'Mijn spierpijn verteld me heel iets anders' zei hij waarna hij toch werd herinnerd aan de zeurende pijn die door zijn volledige lichaam trok. Tijdens de draf wist hij zijn tenen niet te paas te zijn. Elk boek over de paarden sport vertelde over de tenen die naar het hoofd gericht moesten staan, Firligs tenen leken hun eigen boek te schrijven. Kapstokken, wist hij zich te herinneren uit en boek dat hij had gelezen in zijn vroege jeugd.

Maré Romarg

Met moeite kan ze een grinnik onderdrukken, gemaakt uit de grappige woorden maar serieus uitgesproken. 'Rustig maar, spierpijn is een goed teken' stelt ze hem gerust. Hoewel de lach niet te zien is, lachen haar ogen voor twee. Gelukkig kijkt hij de andere kant op, en kan hij haar blik hopenlijk niet zien. Ze merkt hoe haar pony is ingezakt, en drijft haar aan. 'Kom meisje, des te eerder kan je weer naar huis' fluistert ze. Hoewel ze haar eigenwoorden niet eens hoort, draaien de oortjes vloeiend naar achter. 'O wat ben je slim' fluistert ze bewonderend na haar reactie. Hoe vaak ze ook op haar reed, steeds opnieuw staat ze versteld van het uithoudings vermogen en de kracht die het kleine paardje met zich mee neemt. Terwijl ze duidelijk voeld hoe de vierbenen onder haar sneller achter elkaar bewegen, buigt ze voorover en klopt ze haar op de hals. Als ze weer zit, kijkt ze naar Firig. Hij verdiend het ook bewonderd te worden door zijn wilskracht. Hoe veel spierpijn hij ook heeft, hij klaagt niet en geen rode haar op zijn hoofd lijkt eraan te denken te stoppen en op te geven moet ze toegeven. Hoewel ze ze graag wilt uitspreken, lijkt plots zijn rang in haar gezicht te slaan. Ze bluist de woorden voor haar zelf te houden, nu pas echt beseffend met wie ze de reis deelt. Zwijgzaam rijd ze verder, plots hopend dat ze snel weer terug kunnen