Hoesten, altijd hoesten

Firlig Borgh

Zijn lach sterkt aan wanneer Emrgo ondanks zijn conditie toch weet de grap te waarderen, weet eraan mee te doen. Wanneer Mergo's stem overgaat in een hoestbui veert Firlig moeiteloos op uit het bed, bang dat wanneer hij zitten bleef hij op een of andere manier zijn oom zou storen. Rustig wachtte hij tot de hoestbui overvloog. Terwijl Mergo sprak keek Firlig constant naar de man,a ls afscheid. Terwijl zijn oom zijn ogen sluit loopt hij weg, de voetstappen slechts zacht hoorbaar. Wanneer hij de deur opend kijkt hij achterom. 'Tot wederziens' zegt hij met een heldere stem, niet luid, maar zeker hoorbaar. Hij zette de laatste paar stappen en deed de deur achter hem dichtvallen. Hij vroeg zich af hoeveel tijd ze nodig hadden alles gereed te maken. Met eenfrons op zijn gezicht keek hij rond, liep hij de trap af. Zijn blik gleed langs de omgeving, nam alles nogmaals goed in zich op.