Hoesten, altijd hoesten

Mergo Dermis

Vermoeid opent hij zijn ogen. Zodra het beeld scherp staat, kijkt hij naar de berenhuid, die op het ruggedeeltje is beschilderd met één witte streep, en één blauwe streep. Dit was het teken van zijn rang, zodat iedreen, in licht en duisternis hem zou kunnen erkennen als de koning van het kleine volk. De lucht wordt uit zijn longen geperst als een zoveelste hoestbui over hem valt. Een kamenier komt ongerust binnen. 'Heer, gaat het? Wilt u dat ik uw kussen opschut? Wat te drinken haal?' vraagt de kleine gestalte de standaard vragen. 'Bedenk nieuwe vragen' glimlacht de man wat zwakjes. Weer hoesten. Het galmt door de hele ruimte waar zijn groote, tweepersoonsbed in staat. Ook in de gang waarna de deur op een kier staat, galmt de echo nog lang door. Als de kamenier weet nog niet goed wat hem te doen staat, maar uiteindelijk loopt hij toch maar naar het bed, en wringt een doek uit die in een kom staat, gevuld met koud water. Als hij de doek heeft uitgewrongen, dept hij het zweet van het voorhoofd van zijn heerser, koning en vriend. 'Dankje' komt het woordeloos over zijn lippen. De man begrijpt het direct en knikt. 'Het is me een eer' antwoord hij erop. Vermoeid sluit Mergo zijn ogen weer, niet fit meer genoeg om ze open te houden. Een lusteloze zucht komt uit zijn neusgaten. 'Waarom is de dood me aan het kwellen?' slelt hij de vraag, eerder voor niemand dan voor zijn kamerheer. 'Omdat de goden dat nog niet nodig vinden' antwoord hij zijn heerser, er helemaal in gelovend. Met een zwak gebaar beveelt Mergo dat zijn kamerheer kan vertrekken, hem met rust latend die hij hard nodig heeft. Zodra de voetstappen wegsterven heeft hij eindelijk rust. Stilte, maar voor hoelang? Hoelang moet zijn geliefde neef nog wachten om te troon te bestijgen?

Firlig Borgh

Hij deed een poging tot het dorschudden van zijn haar waardoor zijn hand onmogelijk verstriktraakte in de altijd klittende pluk op zijn hoofdhuid. Met een robuuste beweging trok hij zijn hand terug, waarbij en enkele haar aan zijn vingers bleef haken. Hij liep verder door de gangen en kwam uit bij een van de grotste gebouwen, hier hield hij voor een kort moment stil. Zijn korte benen bewogen vlug daarna weer, ongeintroduceerd liep hij de deur te binnen. Hij wist zijn weg inmiddels te vinden. Hij liep een trap op hield pauze en volgde de volgende trap. Dit was een van de momenten waarop het duidelijk werd hoe hoog de mijnen werkelijk waren, ze rezen tot ver boven in de berg. Hij hield stil voor een grote deur. Zijn kleine knokkelige hand klopte op de deur waarna zonder op antwoord te wachten de deur open gooide. 'Dag oom' zei hij met een jolige glimlach terwijl zijn beentjes hem naar het bed van zijn oom toe bewogen. 'Hoe leidt U uw leven?' vroeg hij kort erna. Firlig was een vlugge babbelaar, wist overal wel een gesprek aan te knopen. Sommige wisten zich te irriteren aan zijn snelheid en zo nu en dan trok hij zijn conclusies te snel. Zo kwam het dat zijn altijd jolge gevechten plaatsvonden. Hij had een goed hart dat plek had voor velen Barmí, maar een etter wist hij zo nu en dan prima tot stand te brengen. Hij hield rust en keek naar zijn oom, hij leek bleker. Rustig bracht Firlig zijn handen op het bed en liet deze hier rusten.

Mergo Dermis

Vermoeid opent hij zijn ogen. Ze staan dof, alsof ze wel kijken, maar niets zien. Pas wanneer de oude man beseft dat zijn geliefde neef Firlig de moeite had genomen zijn tijd te verdoen aan een oude man als hij, begonnen zijn twinkelen van plezier. Weinig mensen kregen deze uiting van liefde voor die persoon, maar bij elke blik die Mergo zijn neef kon geven, kon Firlig op zo'n reactie rekenen. 'Mijn lieve neef' komt het er benepen uit, terwijl een ingehouden hoest hem te veel wordt. Een lange reeks van hoesten die elkaar maar blijven opvolgen, doet de arme man in de schemering van de diepte blauw te lijken worden. Als hij weer de kracht voor het ademen heeft gevonden, sluipt de blauwe kleur weer weg, in een donker hoekje wachtend totdat hij zijn helelichaam voor altijd gevangen zou kunenn houden. Zwaar ademt de ooit machtige man van de donkere mijnen. Even sluit hij zijn ogen, om daarna ze weer te openen. 'Je moeder was ook al zo'n babbelaar' glimlacht hij zwakjes, met moeite zijn ogen open houdend. Lang blijft het tussen hen stil, terwijl de zware ademhaling zijn weg door het duister vind, niet alleen van de kamer, maar ook van de gangen erachter. 'Wat voor een leven heb je, mijn lieve neef, als je niet kan lopen en de doos smeekt je te komen halen?' formuleert de man voor hem veel woorden achter elkaar. Moeilijk krijgt man adem, de neugaten in zijn grote neus wijd open zetten, in een poging die lucht binne te krijgen. Snel wordt die lucht weer met bruut geweld uit zijn longen geperst door een nieuwe hoestbui. 'En hoe gaat het met mijn troonopvolger?' komt er snel na die hoestbui over zijn lippen, niet meer dan een onderdrukt geflusiter.

Firlig Borgh

Hij keek met een voor zijn doen kalme blik naar zijn oude oom terwijl de hoeststroom zijn gezicht iets deed verkleuren. Angst zou hem zeker geen goed doen. Nadat er woorden over zijn moeder waren gevallen wist hij een kort moment niks uittebrengen. Zijn moeder, de vrouw die zjin leven mogelijk gemaakt had. Hij dacht over zijn moeder, met haar bruine haar en stevige boezem. Niemand bleef in haar weg staan, haar overredingskracht was groot. Zoals vele Barmí was ze niet erg meisjesachtig, meer naar het mannelijk neigend. Wanneer we over innerlijk spraken. De volgende woorden van zijn oom kwamen slechts vaag op hem over, hij wist wat er gezecht wordt maar het beeld van zijn moeder deed deze woorden naar de achtergrond sijpelen. Zijn blik verhelderde kort daarna en de gedachte aan zijn moeder verdween. Hij keek met een zzekere glinstering in zijn ogen naar de man die een ruime plek had overgenomen in zijn hart. 'Zoals altijd' gaf hij als antwoord. 'Nogsteeds geen Hargìball tegengekomen bij de verboden wegen, alsof ze in de duisterins zijn verdwenen' Deze woorden kwamen er bijna mopperend uit, om die rede leek zijn taak bijna onnodig. Hij hield er niet van onnodigte zijn. Toch wist zijn altijd jolige glimlach op zijn gezicht stand te houden. 'En, lief oompje' Hij gaf hem geen formele namen en ook zijn echte naam gebruikte Firlig niet voor Mergo, het was zijn oom en zo werd hij dan ook genoemd. 'Is uw blik nog helder? Heeft het leven u uw zicht nog niet ontnomen?' Firlig wist dat zijn oom wist hoe hij dit op moest vatten, niet letterlijk maar enkel een vraag duidend in figuurlijke vorm.

Mergo Dermis

'Zit je nog steeds achter die vervloekte beesten aan?' moppert hij onhoorbaar op zijn neefje. 'Ik weet niet of je het door hebt, maar na jou is er geen troonopvolger, dus alsjeblieft, staak nou die onnodige zoekactie op die afschuwelijke beesten' bromt de man benepen. Een nieuwe hoestbui komt overhem, hoewel het niet uit noodzaak gaat , maar puur uit gewoonte gaat. Zijn vraag komt maar net tot hem waardoor hij niet vollop beseft dat het aan hem is gericht. Hij staart naar de gordijnen die rond het bed hangen ter onnodige versiering. Pas na een lange stilte beseft hij dat zijn neef er nog steeds is. 'Ja, mijn blik is helder, terwijl die van de dood te troebel is om te zien dat hij mij moet komen halen' bromt Mergo. Hij was het zat alsmaar te liggen in dit vervloekte bed. Zijn volk lijkt hem te vergeten en zijn neef had hem al in alle opzien vervangen. Ja, de dood zou de beste optie zijn, voor iedereen. Maar niemand wil de door een aanwijzing geven, hem dat vergif toedienend dat hij ooit aan zijn kamenier had gegeven. '115 is oud genoeg voor een dwerg als ik, die al te veel winters in dit duister van de aarde heeft doorgebracht' mompelt hij was afwezig voor hem uit. Hij richt zich naar zijn neef. 'kan je me niet naar de poort brengen? Ik verlang weer naar de wind, en de wind verlangt naar mijn ziel, ik voel het' smeekt hij hem bijna. Bij dit idee beginnen zijn ogen te twinkelen, en als zijn neef het zou afwijzen zou hij er zelf wel komen

Firlig Borgh


'Geen Hargìball kan mij pijnigen' zei hij vol zelfvertrouwen maar spottend, hij wist ook dat dit niet waar was. 'Ik zal opletten' zei hij dus afwezig terwijl hij van zijn oom naar de muur achter hem keek. Zijn blik verstevigde wat, nogsteeds op de muur gevesticht. 'Niet zo suïcidaal lief oompje' zegi hij na zijn woorden. Hij had gehoort van het vergif en had deze zo spoedig mogelijk verwijdert, zodat niemand de mogelijk had dit nog toe te dienen. Het stond nu velig verborgen op een plek waar niet veel komen. Zijn hoofdhuid jeukte iets waardoor hij met een vlugge beweging zijn hand naar zijn haar bracht en een paar keer krabte. 'De poort zeg je..' begon hij mompelend. 'En hoe willen we je daar krijgen oom?' vroeg hij na een stilte die de lucht gevuld had met duizende gedachtes, vermengt tot een lange gedacgte stroom. Hij begreep zijn oom wel, altijd in dezelfde ruimte, niet echt iets wat je een leven kan noemen. Hij bracht zijn hoofd in een lichte knik en keek zijn oom weer aan. Zijn rode haren leken iets grijs uitgeslagen, maar merkwaardig genoeg was dit niet veel. Rustig zette hij een stap naar achter en bekeek hij een aftekening op het bed. Verschillende kronkels vormde een onbekend patroon. Zo bleef hij voor korte tijd staan, zijn ogen volgde de lijnen en raakte verdwaalt.

Mergo Dermis

Het paar ogen voeld de oude man niet meer op zich brandend, waardoor hij zichzelf de rust wil gunnen zijn ogen voor een moment te sluiten. De galmende stappen van zijn neef, doen die weer opensperren. Een hoestbui laat hem weer blauw aanlopen, wat dit keer langer duurt dan normaal. Met een laatste ademteug die over zijn longen schraapt als schuurpapier komt hij weer bij een normale ademhaling. 'Breng me ongezien naar de verboden wegen. Ze zullen me ruiken en de wind van hun neusgaten zal niet anders zijn dan de lucht van buiten. Vredig zal ik sterven, eindelijk de rust krijgend die ik verdien en dan heb jij je huisdier...' zijn zin wordt doorbroken door een nieuwe hoestbui. Even wordt het zwart voor zijn ogen. Helaas voor hem blijft de duisternis niet lang, waarna het gezicht van zijn neef weer opklaart. 'Zijn we beide tevreden' komen de laatste woorden er met piepen en stoten uit. Het hoesten en het adem tekort worden hem te veel om daarbij ook nog zijn vermoeide ogen open te houden. Alsof hij blind is, proberd hij te kijken in de duisternis van zijn oogleden, maar vind hij geen enkele lichtpunt. Hij geeft het kijken op, net zoals hij tien jaar geleden met het lopen had moeten doen. 'Ja, 115 jaar is oud genoeg voor een koning die zijn volk niet eens meer kan herkennen' fluistert de dwerg met een brok in zijn keel. Langzaam daalt zijn hartslag, evenals de reeks gedachten die hij nog had willen uitspreken. Zijn hele lichaam ontspant zich, langzaam wegzakkend in een roes van slaap, om over enkele uren vast te stellen dat hij nog steeds niet dood was, maar enkel had geslapen. Een laatste zucht, zijn welverdiende rust

Firlig Borgh

Kort keek hij weer naar Mergo waarna zijn blik voor de tweede keer dat hij hier gekomen was naar de muur achter hem week. Hier bleef hij kijken. 'Oom, mijn wens is niks anders dan jou levend naast me te hebben' hij hield stil, niet wetend dat de slaap al erder over Mergo heen getrokken was. 'Wat maakt het dat je dent dat ik je naar de verboden wegen ga brengen, dat is macarber' hij hield stil en keek pas na een pauze naar het slapende gezicht van Mergo. Zijn ogen gleden outomatisch naar de borstkast van zijn oom, deze bewoog langzaam. Met een mopperend geluid ging hij zitten op een stoel die its van zijn oom's bed stond. Zijn ogen stonden contstand gericht op Mergo, zo ging hij wachten. Om wanneer bij het ontwaken van de oude man zijn woorden nogmaals te doen luiden. Hij was de laatste die hem naar zijn dood ging helpen. Hij was niet het meest gelovige type die in de mijnen rondliep maar hij was zich er wel van bewust dat hij ging wanneer de goden er vrede mee hadden. Zijn blik gleed naar zijn eigen voeten die de grond raakte. Rode haren deden zijn voeten iets verschuilen, er zat vuil op zijn voeten wat normaal was voor een dwerg. Nog nooit had hij echter zo de neiging gehad het vuil ervan te wassen, een schone lei, een nieuw begin. Hij keek weeer kort om zich heen en hield nogmaals stil bij het bed van Mergo, hij sliep vredig.

Mergo Dermis

Uren verstrijken, terwijl de oude dwerg vele, onrustige droomen doorloopt. Op zijn voorhoofd is een parelketting van zweetdruppels ontstaan. Soms is zijn ademhaling snel en pieperig, soms is hij zwaar waardoor je zou denken dat het zijn laatste ademstoten zijn. Daarna ademt hij toch weet, tot onbewuste vreuge van zichzelf. Uiteindelijk ontwaakt hij, een schelle schreeuw gevend nadat hij wakker schikt uit een demonische droom. Zijn ogen staan groot van angst. Een zweetdruppel drijpt langs zijn kin. Die rode ogen, die letterlijk vuur spuwen, staat op zijn ooglid gegrift. Als hij waakzaam om zich heen kijkt, ziet hij zijn neefje. 'Een droom' mompelt hij zachtjes, weer in zijn kussen zinkend


~sorry, geen inspiratie door sinterklaas :')

Firlig Borgh

Hij bekeek Mergo terwijl hij zijn onrustige slaap doortrok. Zo nu en dan was de neiging hem wakker te maken groot, maar weeerstaan was altijd makkelijk geweest. Firlig dacht noigmaals over zijn moeder, zijn versteende liefde die niet langer tot uiting kon komen. Liefde schonk hij naar ieder een, maar niet naar hen die mer wouden dan een goede vriend, een steun en toeverlaat. De liefde op zo een hoog niveau was bij hem verdwenen, meegenomen door zijn moeder. Hij schrok iets op uit zijn gedachtes toen Mergo met een raspende kreet wakker werd. Het viel hem op hoe de druppels zweet op zijn voorhoofd stonden. Hun blikken kruistte en zonder een woord te zeggen liep hij naar de kom met koel water. Zijn knokkelige hand pakte de nog vochtige lap die ernaastlag en dompelde deze onder water. Hij kneep de lap uit en liep naar zijn oom. 'Niet zo'n goede rust, was het?' vroeg hij terwijl hij de lap op zijn voorhoofd plaatste en later ook bij zijn nek het vocht verwijderde. Toen hij afgekoeld leek liep Firlig terug naar de kom, dompoelde nogmaals de lap in het water en legde deze na het uitwringen weer neer. Zijn hoofd draaide iets naar rechts zodat hij beter zicht had op Mergo.

~ heeft 'ie je niet eens inspiratie cadeau gegeven

Mergo Dermis

Beschamend laat hij zich als een klein kint "schoonmaken". Zonder woorden knikt hij van nee. Het paar ogen dat hem bij het wakkerschrikken had vergezeld, staat nog steeds in zijn gedachte. Hoewel hij enkel de ogen heeft gezien, weet hij het dat het van het afschuwelijke wezen is waarop zijn neef jaagt. 'Wens je nou zo'n leven voor je oom? Eens was ik een gerespecteerd koning van ons volk, nu als je mijn naam noemt, zullen mensen opkijken en vragen of zo je eerste zoon heet. Zie mij nou, behandeld als een baby. Wens jij zo'n leven voor mij?' formuleert Mergo de woorden, niet naar zijn hoorder kijkend. Straks kijkt hij naar de muur voor hem, enkele meters achter het bed. Langzaam glijden zijn ogen naar boven, niet meer op de muur lettend, maar op de hemel erboven, wijd en blauw. Iets wat sommige dwergen nooit zullen zien, nee zelfs de meesten. Dag in dag uit hard zwoegen, nee ze hadden niet eens de tijd om aan hun koning te denken, laat staan hem te herdenken wanneer hij ook naar die blauwe hemel is gegaan. Hij zucht. Zijn oogleden durven zich bijna niet meer te sluiten, bang die afschuwelijke ogen weer te moeten kruisen. 'Laat me weer mijn mijn geliefde Mirial zijn' fluistert hij met een brok in zijn keel. tranen branden achter zijn ogen aan het denken aan Mirial, zijn vrouw. Ze was eindelijk zwanger van hun eerste kind, maar was in de afgrond gestord. De herindering doet pijn. Herinneringen doen bijna altijd veel meer pijn van woorden. DIe kan je van je afwassen, maar herinneringen, van hoe vroeg ook, zullen altijd bij je blijven...

~ nee, maar jij wel ;hah

Firlig Borgh

Hij schudde zijn hoofd en liep zonder iets te zeggen naar het bed toe van zijn Oom. 'Ik wens je het leven toe' zei hij beslist. 'Een beter leven dan dit kan ik je niet schenken' vervolgde hij kort daarna. 'En dat doet me pijn' Hij hield stil en liet zijn blik over de lakens glijden. 'Ze weten wie je bent, ze weten wie hun leider is. Vergis je daar niet in' Zijn ogen zochten naar die van Mergo maar toen er geen blik terug kwam staarde hij nogmaals naar de muur voor hem. 'Ze zijn je dankbaar voor alles' Hij hield stil toen Mergo begon over zijn vrouw, lang geleden gestorven. 'Die rust vind je pas wanneer de tijd daar is' zei hij nu wat zachter, het verdriet waarmee MErgo de lcuht deed vullen deed hem pijn. Het was een drukkend gevoel dat medelij opwekte. 'Ze is bij je' mompelde hij zacht terwijl hij zijn gezicht iets draaide en naar de grond schuin onder hem keek. Hij wist niet zeker of zijn oom de laatste woorden gehoord had, de woorden die meer bedoelt waren voor al dat leeft. Hij hoopte echter van wel. Nadat hij de grond onder hem geinspecteerd had keek hij weer naar Mergo, 'leef je leven zo goed en slecht als het gaat. ' citeerde hij een geschrift dat hij lang geleden gezien had. 'Leef zoals je leven geleeft moet worden' voegde hij er nogmaaals mompelend aan toe.

Mergo Dermis

Zijn woorden deden hem ook huilen. Deze tranen waren van geluk, dat deze jongen, die hij als zijn eigen zoon ziet, ham wil opvolgen. 'Mensen zouden een voorbeeld aan je moeten nemen' probeert hij uit te brengen, maar terwijl zijn lippen bewegen houd een brok in zijn keel het geluid tegen. Even wend hij zijn blik af, zich vestigend op zijn geliefde neef. 'Je hebt gelijk' gaat hij verder na een hoestbui, die de brok meeneemd. langzaam drogen de tranen, maar als hij de woorden over Mirial had gehoord, zouden ze toch weer terug komen. 'Zou je wat voor me willen doen? Voor je oom, niet voor je koning' het laatste komt er fluisterend achter aan, niet helemaal zeker of hij er wel goed aan had gedaan deze uittespreken. De deur kraakt, het teken dat er iemand binnen komt. Het is een klein, katachtig wezen. Zijn vierpoten brengen hem stil maar sierlijk voort. Ook zijn staart hangt fier in de lucht, typisch een dier die zijn levenlang isverwend en niet de echte wereld kent: hard als steen. Dezelfde steen die hen beschermt tegen invallen van anderen rijken, maar ook de frisheid van winden en de ontwikkelingen erbuiten tegenhoudend. Afwachtend blijft zijn blik op zijn neef gericht, hopend dat de kat hem niet zou afleiden. Die springt ondertussen op zijn bed, zich spinnend naar de oude man toebewegend en daar zijn borst te overrompelen met kopjes

Firlig Borgh

Hij deed zijn blik wijzigen naar de houtbeweriking van het bed. Bij het kraken van de deur keek hij op het dier liep met opgeheven staart, als een leider. Firlig volgde de kat met zijn blik en kwam zo uit bij MErgo, zijn oom. 'Alles wat in je voordeel is' zei hij nadat hij een kort moment had nagedacht over de juiste formulering. Hij ging hem niet van het leven verlossen, dat was enkel de taak van de goden. Zijn bruine kleedij was door de jaren heen iets versleten, hij had zijn favoriete jas aan, gemaakt van leder dat ver van de mijnen te verkrijgen is. Luxe leder, leder dat niet voor iedereen is weggelegd. Zijn blik gleed van Mergo naar de kat die nu een zacht brommend geluid voortbracht. Het was een leuke kat, althans dat zij zijn intuïtie hem. De lakens vervormde iets daar waar de kat zijn poten plaatste, vormde mee met de druk die de kat voortbracht. Hij keek weer terug naar Mergo en nu bleef zijn blik stevig inhaken op zijn iets vertroebelde ogen, de vele jaren die deze bezichtigd hadden leken een tol te eisen.

Mergo Dermis

'Nee, ik heb een beter idee' schud hij zijn hoofd, als hoestend de kat aaiend. 'Laat de beste timmerman komen. Ik heb ooit, lang geleden, van de lange wezens in het centrum geleerd, hoe mensen zonder te kunenn lopen zich toch kunnen voortbewegen' legt hij zijn neef uit. De kat is erg aanhankelijk, niet iets wat je zou verwachten van een kat van zijn gedrag. Koninklijk bijna. Hij aait het dier achter de oren, terwijl hij afwacthend naar zijn neef staart. De roden haren moeten een keer geborsteld worden, schiet het er door hem heen. De kat lijkt er genoeg van te zijn, en springt sierlijk van het bed, en verdwijnt in een gat in de muur

Firlig Bogh

De mensachtige, de wezens die hij nooit eerder gezien had. Nooit kwam een mensachtige de mijnen binnen en verder dan het moeras voor hun poort was hij nooit geweest. Eenverborgen droom borrelde op bij de gedachte aan die wezens, en hun rijdieren. Niet de draken en ook hun waak-wolven stonden hem aan, het ging hem om de paarden. Hij schudde de gedachte van hem af doormiddel van een vlug gebaar met zijn hoofd en schouders, zijn rode haren bewogen als een grote bos mee. Zijn blik helderde wat op en hij keek doordringend naar Mergo. 'Mensachtige?' vroeg hij, ookal wist hij het antwoord al. Niet veel in de mijnen hadden het over die langbeners, niet veel wist er wat van af. Ze bestonden en leefde in de open lucht, dat was dat. Ze hadden andere, grotere dieren dan de wezens die hier rondscholen, dat was ook dat. Hij schudde weer zijn hoofd en vroeg zich af of hij met al deze bewegingen een nieuwe tik ontwikkeld had. De woorden van zijn oom duizelde hem, hoe kon je lopen zonder het gebruiken van je benen.

Mergo Dermis

Verbaasd kijkt hij zijn neef aan. ' Zijn onze timemrmannen dan al uit onze mijnen verdwenen?' vraagt hij met evenveel verbaassheid als hij uitstraalt. Hij probeert zich de laatste timmerman te herinderen die hij had gezien, voordat hij werd opgesloten in dit helse paleis. Het was een jonkie geweest, zeker niet ouder dan dertig. Hij breekt zijn hersens over de vraag hij hij ookalweer heete, maar hoe hard hij ook dacht, het enige dat er in hem op kwam, was een nieuwe hoestbui. Hij wuift zelf zijn vraag weg met een slap handgebaar. 'Vind een goede timmerman, en snel' komt het gefluisterd over zijn lippen. Even loopt hij weer blauw aan, maar die lijkt sneller dan ooit weg te gaan. Mijn longen worden beter, en als mijn plan lukt, zal het leven zich met alle zonnestralen weer toelachen. In gedachte glimlacht de oude man. ZIjn ogen twinkelen terwijl hij zijn geliefde neef hoopvol aankijkt.

Firlig Borgh

Aandachtig luisterde hij naar de man die zo veel voor hem betekende. Het deed hem pijn dat zijn oom in het verleden leek te leven, niks meer meekreeg van de toestand in de mijnen. Slechts een enkele timmerman restaureerde vervallen gebieden in de mijnen, al jaren hadden de grote groepen hun klussen geklaard. Ze waren allen uit hun beroep gegroeit bezaten de kunst niet meer zoals ze ooit deden. Althans Firlig kon er zo snel niet een bedenken die de kunst nog begreep. Hij keek twijfelend neer op de oude man, in zijn eigen gedachtes verzonken. 'Mensen' begon hij toen. Het woord kwam er uit met een vorm van onzekerheid, was dat wel het juiste. 'Onze timmermannen hebben de kunst teniet gedaan' zei hij nu helder, zijn blik strak gericht op Mergo. 'De juiste man is enkel te vinden buiten de mijnen' begon hij zijn idee voorleggend. 'Om deze te vinden kan, en zal, ik de wegen buiten de mijnen betreden.' Hij hield een kort moment stil, liet de woorden doordringen. 'Ik haal een timmerman, een waardige, breng hem hier heen' zei hij beslist. 'De tijd die verstrijkt is echter niet vast te stellen' mompelde hij hier achteraan, zijn eigen idee grondig uitwerkend.

Mergo Dermis

Terwijl hij zijn neef blijft aankiken, voeld hij ook een pijn in zijn hart. Geen pijn van verdriet, eerder een pijn van missen. Wat hij ook zou zeggen, hij zou toch wel gaan. En dan? Dan zal hij alsnog alleen in deze kamer weg rotten. Hij weet heuswel hoe lang en vooral gevaarlijk de wegen naar het land van de langbeners is. 'Wees voorzichtig jongen' brengt hij met moeite uit, zijn hand vol met eelt uitstekend, die van zijn neef vastpakkend. De oude man glimlacht, voor het eerst in lange tijd. 'Dankje' fluistert hij, waarna hij zijn hand weer los moet laten door een ernstige hoestbui. Even lijkt het zijn laatste te worden, maar op het nimmertje krijgt hij weer lucht in zijn verstofte longen. Doe ik hier wel goed aan? galt het door zijn hoofd. Hij schud zijn hoofd, waardoor zijn rode, doffe haardos meedijnt. Vermoeid laat hij zich weer in zijn kussen zinken, van plan om in de afwezigheid van zijn geliefde troonopvolger aan zijn conditie te gaan werken. Want áls zijn plan zou lukken, zou hij die nodig hebben. Met een dankbare blik in zijn ogen, kijkt hij nog een laatste keer naar zijn neef. 'Ga, alsjeblieft' mompelt hij, hem als een menselijke ridder wegsturend, alsof het een grote opdracht was, die hij zou moeten vervullen. Ja, zo luide de sprookjes van mensen altijd. Vroeger, toen hij nog jong was, had zijn beste vriend, ook een mens, hem er een verteld. Hij had gelachen hoe de jongen het had omschreven als het engste verhaal, terwijl het over een prinses trouwen ging. Voordat het einde gelukkig en lang was, moest de held van dat verhaal een draak doden. Ja, dood eng, niet dus...

Firlig Borgh

Hij deens niet terug toen Mergo zjn hand vastpakte maar wikkelde zijn hand om die van hem zodat een stevige greep ontstond. Een ware glimlach ontstond op zijn gezicht verdriet om het afscheid en geluk vanwege de weg die he in het verschiet lag, er was echter nog veelt e doen voor hij daadwerkelijk kon vertrekken. Veel dingen die hij zelf nooit regelen kon. Op dat soort momenten toonde het koningshuis voordelen. 'Oom' begon hij dus 'Kan je ervoor zorgen dat een pony gereedgemaakt word en genoeg bagage voor een lange tocht?' hij wist dat het kón maar voreg zich af of een pony zo snel wel te vinden was. Toch wist hij er een nodig te hebben. Zonder een edel dier dat hem dragen kon duurde de tocht lang, veelste lang, zeker met benen van zijn voormaat. Hij dacht na over de weg die hij wou nemen, het beste kon hij zoeken bij de Figilir of de Magale, daar waren ze open voor ieder en hoog bij de bergen was alles grotendeels gemaakt uit stenen, niet van dingen als hout. Ja, zijn weg bracht hem verder naar beneden, niet naar de top van hun wereld. Zijn grootste zorgen lagen bij de aandacht die hij hoogstwaarscheinlijk trekken ging, in dat opzicht was Cìllivá misschien het beste idee. Wellicht wat verder, maar een plek waar ieder door elkaar leefde. Terwijl hij hierover nadacht waren zijn ogen afgegleden naar het laken en had zijn grip op de kotige hand afgenomen.

Mergo Dermis

Eigenlijk verbaasd hem de gunst van zijn jonge neef hem helemaal niks. Het was gebruikelijk jezelf kwetsbaar op te stellen, door een ander een gunst te vragen. Opgelucht dat Ferlig dit keer het aan hem vroeg, kan hij rustig naar de jonge dwerg nar hem kijken. 'Ik wist niet dat je kon paardrijden, maar liefste neef' grinnikt hij, zichzelf betrappend op het feit dat hij er eigenlijk wel vreselijk om moest lachen. Direct probeerd hij zijn mondhoeken te onderdrukken, maar het gaat moeilijk. Dagen, weken ja misschien zelf maanden hadden ze nors en stijf gestaan, en nu plots te gaan lachen... Hoewel het idee het hem niet aanstond dat zijn neef op zo'n vierpotig dier, dat zelfs een edel dier werd genoemd, het reisdier van zijn neef werd, op een lange en voor hem nog onbekende tocht. Toch laat hij het belledje naast zijn bed soepel rinkelen. Het enige wat hij nog kon: zijn pols soepel heen en weer laten wiegen, zodat een schel maar helder geluid van het belletje zich door de gangen een weg zocht naar zijn kamenier. Daarom was al snel te horen hoe een paar voedstappen zich snel achter elkaar ontvouwden. 'Zorg ervoor dat mijn neef, jouw toekomstige koning, alles krijgt voor zijn reis dat hij begeert' beveelt hij kort en nors, zoals hij altijd al had gedaan. Toch brand er een nieuwe vlam achter het norse, strakken masker die hij nog steeds ophield. Nu volhouden, dan is het een extra verassing wanneer ik er klaar voor ben houd hij zich voor, geen gedachte verradend aan zijn neef of kamenier

Firlig Borgh

Het acteertalent van zijn oom wist hem keer op keer weer te verassen en terwijl het belletje zijn schelle tonen op elkaar deed volgen merkte hij hoe de glimlach op zijn gezicht verdween, wegtrok onder een masker. Firlig glimlachte naar hem als reactie. 'Paardrijden kan ik niet' zei hij nog vlug voor de deur met een irriterend geluid open ging. Hij keek hoe een van Mergo zijn bedienden de kamer in liep en wende kort zijn hoofd af toen Mergo een norse stem liet horen. Op die manier deed hij een poging zijn glimlach tot bedaren te brengen. Toen zijn gezicht eenmaal gerestaureerd was keek hij de bediende aan. 'Ik heb een pony nodig, een euhm..' even hield hij in en kuchte ongemakkelijk 'Brave en kleine pony. Én genoeg te eten voor een reis naar het dichtsbijzijnde dorp, hier kan ik nieuwe inkopen, ik geloof in Flilindur. Geld,ja ik heb geld nodig. En genoeg kledij. Dit alles moet mij brengen naar Cìllivá' mompelde hij druk door. Hij somde de spullen op die hij dacht nodig te hebben, het klonk allemaal net wat binnensmonds en was slechts half gericht op de bediende. Toen hij eindelijk stil hield merkte hij hoe hij overgegaan was tot ijsberen. Hij stond stil en keek naar de bediende, toen deze geen reactie gaf keek hij naar Mergo met een kleine glimlach. Hij draaide zijn gezicht weer naar de bediende. 'Hup.. in de benen' mompelde hij aansporend, alsof er een klein kind voor hem stond. Zijn jolige stemming had vandaag duidelijk zijn toppunt berreikt.

Mergo Dermis

Van binnen moest hij wel glimlachen door de onzekere toon waarmee hij bevelen aan de kamenier gaf. Hoewel ze er wat onzeker van zijn lippen kwamen, hielt ook de kamenier zich in en ging met de bevelen respectvol om. Even lijkt hij de spullen waarvoor hij moest zorgen in zijn hoofd op te sommen, er zeker van niks te vergeten. Daarna went hij zich tot Mergo, die goedkeurend naar hem knikt. 'Vanaf nu moet iedereen toch vast gaan wennen aan de bevelen die mijn lieve neef zal gaan geven. Het zou een slechte start zijn als ik nu die bevelen zou blokkeren' wijst de man hem op het feit, dat hij wel de bevelen van de troonopvolger in twijfel trok. De kamenier weet dat hij fout zat, en excuseerd zichzelf tegenover Ferlig. Mergo zal het niet erg hebben gevonden als Ferlig zijn excuus niet zou accepteren, maar hij houd zich op de achtergrond, afwachtend van de jonge dwerg naar de bijna even oude dwerg als hemzelf. De stilte lijkt wel door de kamer te galmen, hoewel dit natuurlijk onzin is

Firlig Borgh

Hij lacht openhartig bij het excuus van de bediende. 'Vergeten en vergeven, zand er over' een kort moment hield hij stil. 'Ons kleine geheimpje' mompelde hij met een zoet stemmetje. Ja hij was duidelijk erg vrolijk, niet vaak wist hij zoveel lol te vinden in kleine voorvallen als deze. Hij keek weg van de kamenier en keek daarna naar Mergo. 'Shhhhh, je hebt niets gezien.' zei hij bijna spelend met alles om hem heen. Hij moest lachen door zijn eigen onnozelheid en om het feit dat hij dingen ging zien. Dat zijn wereld aanzienlijk groter werd nu hij het gebied achter de poort ging verkennen. Hgij ging zitten op de bedrand van Mergo zijn bed, schaamteloos. Deed het bed rustig wat veren en concludeerde dat zijn bed vele malen beter was dan zijn eigen. 'Ruilen?' vroeg hij dus op een gemaakt hoopvolle manier. Hij overwoog te vragen of de bediende ervor kon zorgen dat hij ook zo een matras meekreeg maar liet dat idee vallen, bang dat deze het te serieus nam. Nu hij zat raakten slechts zijn tenen de grond, de rest van zijn voeten hingen hierboven.

Mergo Dermis

Op zijn oude leeftijd kan niet iedereen elk grapje van elkaar onderscheiden met werkelijkheid, maar tot zijn eigenverbazing was Mergo hier goed in. Glimlachend speelt hij mee, hem met zijn korte armpjes van het bed duwend. 'Fort jongen! Je wordt te los in een kamer van zo'n dwerg als mij, die eigenlijk al te veel winters en zomers heeft zien komen en gaan' roept hij met verhoogd stem. Deze inspanning doet hem hoesten, wat direct het einde van de pret voor hem betekend. De kamenier die net uit de kamer was gelopen, komt weer haastig terug gelopen. Al hoestend slaat hij het vriendelijke gebaar weg van de kamenier, niet meer als een baby behandeld willen worden. De hoestbui neemt af, en als een wind verdwijnt hij dan geleidelijk, net als de voetstappen van de weglopende kamenier. Als Mergo weer rustig in zijn kussen neer kan zinken, ligt er een vredige uitstraling over hem. 'Toe, ga maar. Des te sneller ben je terug, des te sneller kan ik weer leven' smeekt hij hem bijna, nogmaalt proberend van het bed te tikken, maar zijn armpjes schieten alweer te kort, letterlijk en figuurlijk. Hij voeld zich moe. Dodelijk moe. Vermoeid sluit hij zijn ogen, terwijl zijn helelichaam zich volledig ontspant. Hij hoopt voetstappen te horen, de maker ervan wegbrengend naar een nieuw avondtuur