Vochtige kerkers met withete draken

Azélla

Ze schudde haar hoofd bij het zien van zijn handelswijze maar hield nogsteeds haar mond gesloten, zo ging het niet. Vrtrouwen winnen moest je niet toepassen door middel van hulpmiddelen als voer. Op die manier kreeg je een band niet gebaseerd op de manier die in hun instinct verborgen lag. Een draak gaf nooit en andere draak te eten zodat deze vertrouwen won. Een draak schonk de andere te eten omdat ht vertrouwen daar was, omdat de vreindschap daar was. Ze wendde haar blik naar de donkergekleurde draak voor haar, nu duidelijk ontwaakt. Hij lag in dezelfde houding, enkl zijn vleugel was aangespannen. Ze keek naar zijn vleugel, naar de plek waaronder zijn hoofd schuilhield. Zoals ze verwachtte was er een reactie, hij trok zijn vleugel iets op waardoor zijn kop de ruimte had terug te trekken. Hij keek haar aan, zijn zwarte oog was duister als de nacht en enkel een glinstering van zacht vlies toonde zijn aanwezigheid. Het andere oog stond scherp en alert, in de bordeau rode kleur de ze gewent was van het dier.

Diablo

Hij wist wel dat het anders moest,maar het was zíjn draak. En zijn sesie. Hij trok hem terug en ging weer zitten tegen de muur waar hij geslapen had,pad nu kreeg hij Azella in het oog. Hoi. Wilde hij mompelen maar hij hield zijn mond en hield zijn blikgericht op de mosgroene kop van de draak. De witte hoorn op haar neus gebruikte ze vaak om andere wezens te doden of te verwonden. Dit had hij eens gelezen,hij greep weer een Feef uit de zak van zijn mantel en at het op. De draak keek toe maar deed niets,ze snoof alleen en spreide haar vleugels. Aan allebei de uiteinde van de vleugels zag Diablo nu ook één witte hoorn die een klein beetje in een krul liep. Hij nam een hap en keek de draak aan,die wende haar blik weer af en krulde haar staart om haar achterhand en vouwde haar vleugels. Het was duidelijk dat ze weer wilde gaan slapen,hij zuchten kort en zag de draak geërgert op kijken en een klein geluidje maken. Hij glimlachte vanonder zijn kap die hij weer had opgedaan. Duidelijk vond ze dat niet erg fijn dus besloot hij die maar weer af te doen,hij keek de draak in de ogen en wachten op een reactie. Achterzijn rug had hij een steen gepakt onopvallend,en had hem klaar om te gooien. De draak wende haar blik af en hij sprong vliegensvlug op en gooide,net toen het leek of de steen doel zal treffen sloeg ze em weg met haar staart. Hij knikte goedkeurent met een doffe blik in zijn ogen.

Azélla

Ze had har knieën in een kik gebogen en bekeek de draak van een laag oogpunt. Hij had pas net zijn ogen geopend maar leek direct gefocusd, het leek haar niet veel te deren. Ze hield haar blik gericht op de draak en toen Diablo de steen gooide bleef ze roerloos zitten. De vleugel van de Zarfîl verkampte iets maar verder bewoog ook deze niks. Ze keek hem aan en wachtte geduldig af, hij had een sterke wil, onbuigbaar. Het deed haar goed de ondoordringbare wilskracht in zijn ogen optenemen. Enkel het bordeau rood gekleurde oog was zichtbaar, zijn zwarte oog was opgenomen door de schaduw die zijn vleugel over hem heen deed vallen. Een kort moment hield ze haar blik op die van hem gericht en met een kleine knik en het onopvallende gebaar van vingers die zich naar elkaar toe bewogen toonde ze hem een oppervlakkig respect. Toonde ze hem een begroeting die voor hem te begrijpen was. Ze bracht haar lichaam opwaarts en wendde haar blik af naar Diablo. Ze knikte ook hem toe als begroeting terwijl haar donkere cap haar ogen afschermde. Haar ijzig blauwe ogen onderzohcten zijn lichaamsbouw. Sterk was hij waarschijnlijk wel, ze verwachtte dat het de soepelheid was die miste wou hij de draak tot de zijne maken.

Diablo

Hij keek naar haar geschubde lichaam en stond op,de draak snoof diep en krulde haar hals. Ze ging in een liggende houding liggen en keek hem aan,Diablo bleef staan. Nadenkent. Hij wende zich tot Azella, en vroeg kalm. ''Hoe heb jij het vertrouwen van je eerste draak gewonnen.'?''. Hij hoopte op een antwoord maar wist ookwel dat die misschien nooit kwam. De draak snoof en sloeg met haar kop tegen een pilaar,pas nu merkte Diablo dat ze iets glimmenst om haar nek had. Een ketting die haar pogingen tot ontsnappen tot bijna nihil bracht. Ze zat vast geketend. Wat ook niet zo gek was. Vond Diablo.

Azélla

Een minachtige glimlach krulde kil rond haar mondhoeken. 'Vertrouwen win je niet wanneer pilaren jullie conectie verbreken' zei ze alsof alles wat in haar voortbewoog zo kalm was als ijs. 'Dit win je wanneer niks tussen jullie bijden staat, wanneer enkel de lucht de ruimte tussen jullie vult' Ze hield kort stil en bekeek hem vanonder haar donkerblauw gekleurde cap aan. Slechts de glinstering van haar ogen was zichtbaar in de schemering van de kerkers. 'In de Arena win je vertrouwen, nergens anders' zei ze uiteindelijk om haar eerdere woorden te verduidelijken. Ze bracht haar hand naar haar cap, haar hand was als die van de beste piano speelster dun en elegant. Met een korte beweging schoof ze de cap naar achtere waarbij haar zwarte haar als een doek langs haar bleke gezicht viel. Haar blauwe ogen werden zichtbaar. 'Fijn je weer te zien' zei ze nadat de cap zich geplooit had achter haar nek. Azélla was altijd al moeilijk te pijlen, nooit liet ze merken wie haar goed deed en wie ze niet uit kon staan. Ze was kil en afstandeljk naar ieder. Deze korte woorden brachte enkel twijfel, ze klonken niet sarcastisch maar de klite die haar stem meebracht deed de bodschap niet realistisch overkomen.

Diablo

''Eensgelijks.''. Zei hij,dus in de arena gebeurde alles. Hij voelde nu tochwel een vlaag van tiomf,wat als hij erin kwam. En voor háár stond,zou ze hem plat slaan? Of juist accepteren? ''maar eerst moet ik nog in de arena komen.''. Zei hij in zichzelf. ''Dat gebreurt wel nooit.''. Zei hij eigelijk meer tegen de draak dan tegen zichzelf. Hij ging weer zitten tegen de muur en bekeek haar. Ze vouwde haar vleugels en krulde haar staart om haar achterhand,ze verbrak geen oogcontact en keek hem starend aan met haar groene ogen. Hij met zijn paarse en grijze ogen in de hare.

Azélla

Haar glimlach toonde geen emotie, iets wat haar vaak genoeg van pas kwam. Haar witte tanden werden voor een kort moment zichtbaar, waarbij haar lippen iets omhoog krulde. Haar glimlach werd vaak gezien als een valse, dit omdat er geen vreugde in te vinden was. Ze keek op van diablo en wendde haar blik naar de draak, naar haar doel. Ze moest trainen, en veel, maar voordat ze dit vanplan was, wou ze dat de draak haar wist te herkennen door enkl haar geur op te snuiven. Dat hij door enkel een zachte voetstap haar herkende. Dat haar ademhaling hem als bekend tegemoet kwam. Ze wou dat hij wist wie ze was, dat hij wist wat er tegenover hem stond. Ze keek naar de draak die inmiddels zijn houding vervormd had en alert om zich heen keek. De draak rechts van hem snoof diep uit waarop hij reageerde met een zacht kloppende staart. Azélla keek naar de andere draak en deed hem met een vlugge beweging concentreren op haar. Fel wendde ze haar blik naar de draak die haar interesse telkens weer te pakken kreeg. Hij beantwoorde haar blik vluchtig en bleef zo haken. Hij bracht zijn kop laag en terwijlh ij dit deed volgde ze.

Diablo

Hij zag haar glimlach niet,hij keek afwezig naar zijn voeten. Toen stond hij op en deed zijn kap op en liet vliegensvlug weg,in het voorbijgaan nam hij afscheid van Azella en liep de kerkers uit. Hij hoorde achter zich sommige draken een geluid maken door de stilte die hij verbrak. Hij liep het richting het bos en daar ging hij zitten op een zwerfkei,hij liet zijn kap zakken en keek ter hemel. Hij zag een draak voorbij vliegen,dat maakte hem alleen maar nog afweziger. Hij zuchten en ging op zijn rug op de zwerfkei liggen, ''Ooit zal ik wel in de arena komen.''., Zei hij zacht, ''Ooit.''.

Azélla

Ze deed de plotselingen beweging van Diablo het contact tussen de draak en haar niet verbreken ookal doorbrook zijn lichaam hun conectie een kort moment. Ze bleef iets gebogen zitten en toen de draak zijn kop weer oprichte rechtte ook zij haar rug. Ze bleef staan en door haar benen iets naar binnen te keren en haar blik af te wenden nodigde ze hem uit. Nu Diablo weg was was er rust, totale concentratie. Haar gehoor focusde nogmaals en het viel haar op hoe de draak diep uitademde, nu niet uit woede of uit bedreiging. Na de uitadem snoof hij de lucht op, haar lucht. De draak bracht zijn kop dichter bij de pilaren en hield deze hier stil. Met zijn nek gestrekt was de zichtbaar blauwe streep die vanaf zijn kaak naar beneden trok duidelijk zichtbaar, Azélla zag deze echter niet. Terwijl de draak zijn blik deed tonen als een neutrale uitdrukking, niet gefocusd en bij lange na niet vertrouwd wendde ze haar blik weer iets op. Zoals verwacht trok hij op zelfde snelheid zijn kop in. Hij wist haar geur, een van de belangrijke aspecten. Ze ging zitten tegen de muur aan en deed haar cap op. De rust in de kerkers was nu aloverheersend.

Diablo

Met zijn handen in zijn zak kwam hij naar een dikke drie kwartier weer terug in de kerkers,hij hoorde in de verte het geluid van vleugels die onrutig heen en weer streken. Toen hij langs Azella kwam zag hij de draak kijken,blijkbaar had ze zijn geur opgepikt. Dat wilde niet zeggen dat ze hem kende,hij ging zitten met zijn kap op. Ze maakte onrustige bewegingen,hij viste weer een Feef uit zijn zak en nam een hap terwijl hij in één beweging zijn kap liet zakken. Ze snoof diep,hij negeerde haar gesnuif en nam een grote hap. Hij observeerde in stilte Azella.

Azélla

In alle rust had een zekere trans haar lichaam overgenomen. Ze zat geruisloos tegen de muur aan haar knieën ver gebogen. Haar ogen waren gesloten en niet zichtbaar door de donkere cap die haar gezicht bedekte. Haar armen lagen over haar knieën hen waarbij haar handen in haar jurk gewrongen waren. Zoals ze nu zat, zonder het besef van een andere aanwezigheid leek ze kwetsbaar. Niet meer dan een vrouw met leed. Haar gedachtes hadden haar meegenomen en ook de draak had hierop gereageerd, hij lag met zijn nek gestrekt op de grond zijn ogen opengesperd maar niet aanwezig. Haar voet verschoof iets door de druk die deze onderging. ze dacht terug aan een ver verleden, een verleden dat enkel haar omvatte, haar en de famillie waarin ze leefde. Er waren meerdere die door haar gedachtes heentrokken, een man met zwart haar iets grijs uitgeslagen en een meisje, zwartharig. Al deze waren haar bekend en tóch zo verweg. Haar voet schoof verder onder de druk en met een zachte reun gleed ze onderuit. Haar ogen schoten open en roerloos bleef ze zitten, de draak hief zijn kop op.

Diablo

Hij keek naar rechts en zag dat Azella op haar rug lag,hij had zijn kap nog op dus zijn uitdrukking was niet zichtbaar. Hij keek weer naar zíjn draak die nu aandacht voor hem had en naar het broodje keek. Hij stopte het laatse stuk in zijn mond en stond op,hij ging zo dicht als mogelijk bij de draak zitten. Die keek hem doordringent aan en hief haar hoofd op ver boven hem,met haar vleugels gevouwen en haar gehoornde staart dreigent heen en weer bewegent. Hij reageerde echter door hard terug te kijken,de draak keek hem vertwijfelt aan maar beef contact houden.

Azélla

Bij het horen van de onrust die de draak schuinvoor haar gaf kek ze op en vbij het zien van Diablo, die haar eerst nog niet was opgevallen, verhardde haar blik iets. Geintrigeerd bekeek ze hem en de draak, zijn handelswijze was verbazend. Hij deed dingen die zij nooit eerder gedaan had, dingen die in haar ogen niet de juiste waren. Dat het volgens haar verkeerd was maakte het niet verkeerd, het leek echter een effectieve manier. Aanpakken op middel van bedarende woede, niet op basis van respect. Machtsverheffing, als het ware. Ze bleef kijken en herstelde zichzelf iets. haar been trok weer naar binnen toe en gehurkt bleef ze zitten. De blauwe Zarfîl had zijn kop onder zijn vleugel gelegd, hij besloot van zijn rust te genieten. Hij besefte dat niks hier nu nog zijn aandacht opeistte, enkel de draak rechts van hem die zo nu en dan een duidelijk hoorbaar geluid maakte. Haar cap was iets afgezakt en met een gehaaste beweging van haar hoofd streek deze langs haar haar, eindigend in haar nek.

Diablo

Hij kruisde zijn benen in kleermakerszit en zette zijn armen achter hem als het ware,en keek naar boven. Hij wachten geduldig,de draak liet haar kop iets zakken om hem daarna te krullen en met de punt van haar hoorn op haar neus een klein plantje los te vrikken en op te eten. Diablo keek toe en wachten,hij had alle tijd. Hier slapen kon ook,een echt huis had hij niet echt. Hij liet zijn blik over het litteken glijden van de draak,even leek het alsof de draak hetzelfde deed als hij bij haar. Hij keek haar aan,zij hem ook. Maar zij met een blik van ontwetendheid,alsof ze niet wist of hij nou gevaarlijk was niet. Hij glimlachte kort,de draak leek uit het eld geslagen maar herstelde zich snel n spreide haar vleugels. Voor zover dat kon dan,Diablo zag nu de spieren. Die waren niet erg sterk door de kleine kooi,hij onderdrukte een gaap en zocht weer oogcontact. Die ving ze,en ze begonnen opnieuw.

Azélla

Nadat ze Diablo kort had onderzocht stond ze op. Ze hield weer even stil toen de draak zijn vleugel iets omhoogbracht en hieronder door naar haar keek, ze keek terug, nu oppervlakkig. Met kleine bewegingen nam ze afscheid, zoals zij dacht dat de draken dit begrepen. Ze keerde haar rug naar Diablo en liep weg, haar passen klonken zacht na door de galmende kerkers. Ze besloot een ander aspect dat vereist wat te volbrengen, hetbeginnen van een trainig. Ze liep langs de draken en kek elke draak kort aan, ze wist wie wie was. Na de eerste afslag nam ze de tweede die lingsaf sloeg. Hier vond ze het trapgat dat ze zocht, de eerste paar treden liepen naar beneden en na een klein stuk van gelijk grond keerde de dtredes omhoog. Ze nam een andere uitweg dan de weg die ze meestal nam, een bredere. Deze bracht haar dichter bij haar eigen huis. Ze liep verder de trap op waarbij ze met een hand langs de muur streek. Haar bleke vingers kleurde zwart door het vuil.

Diablo

Ze was weg,hij stond op en ging zo dicht bij mogelijk. Hij had nu de vrijheid,hij keek diep in de ogen van de draak. Die liet haar hoofd zakken en hield hem gelijk met de zijne. Hij ging zitten en keek weer omhoog,ze hief haar hoofd en keek naar beneden. Ze bewoog haar staart onrustig toen een draak verderop een oorverdovende kreet liet horen en eruit wilde. Het gebouw leek te trillen,Diablo greep zich vast aan de kooi en zag in de verte mensen die hem wilde kalmeren. Uiteindelijk keerde de rust weer terug,Diablo ging weer zitten en wachte op Azella,hij wilde iets vragen.

Azélla

Bij het horen van een verse brul, duidelijk een ongetemde kracht maakte ze een rechtsomkeerd. Stemmen overstemde het gebouw en toen ze haar weg terughad gevonden bij het gebied van de draken was de rust teruggekeeerd. Ze sloeg rechtsaf, naar de nieuwe aanwinst. De draak was geplaatst aan de andere kant van de gang waarin de Zarfîl waar ze zich mee bezig hield plaatsvond. Ze sloeg de gang in en hield stil voor de nieuwe draak, door een verdovingsmiddel tot rust gebracht. Ze bekeek het beest met haar scherpe vleugels en gespannen spieren. Het dier fasineerde haar, ongetemt en ondanks de sterke verdoving zo alert. Na een kort moment naar het beest gekeken te hebben keerde ze weer om, nogmaals liep ze terug naar de afslag die haar barcht bij de trap kort daarvoor al afgelegd. Haar gezicht stond nu in de richting van Diablo maar aandacht vestigde ze niet op hem.

Diablo

Hij stond op en keek tot het laatse moment naar de draak die keek hem ook aan,hij ging voor Azella staan en zei eerlijk. ''Ik wil je wat vragen.''. Ze wilde haar mond opendoen maar hij negeerde dat. ''Azella,is er ook een andere manier om tegenover een draak te staan,buiten de arena?''. De onozele vraag schoot er zo uit,maar hij wilde hem weten. Gewoon weten. Hij wilde contact met háár,echt contact. Niet dat ijzere spijlen en een grote keten hun scheiden. En misschien kreeg ze dan ook nog wat bewegging,ze zat daar altijd opogesloten. Hj wachten geduldig op haar antwoord,hij wist niet eens of ze die wel gaf. Wilde geven of gewoon wegliep.

Azélla

Ze hield haar passen in toen Diablo naderde en toen hij voor haar stond hield ze stil. Ze keek hem zonder emotie aan en wachtte rustig af, pas na zijn vraag krulde haar mond in een spottende lach. 'Ik vrees dat dat niet gaat' De woorden kwamen er bijna minachtig uit, na die woorden veranderde haar houding weer. Veranderde ze weer tot haar neutrale, kille, ik. 'De Arena is in eerste instantie gemaakt om te véchten, maar gevechten vinden slechts zelden plaats.' Ze hield stil. 'Iets wat vele niet beseffen is dat in de arena het contact dat tussen mens en draak voorkomt niet bestaat uit verdediging en uithalen' weer hield ze stil. 'ik vrees dat dat niet gaat' zei ze weer terwijl ze haar gezicht draaide en aanstalte maakte nogmaals te vertrekken. Haar mantel schuurde een kort moment over de grond waardoor deze een vochtige plas raakte, tijdens een deining raakte de natte mantel haar benen waardoor ze deze haastig naar voren trok.

Diablo

Hij keek haar aan,vol kalmte. ''Oke, Dankjewel voor de informatie.''. Hij liep langs haar zijn teleurstelling goed verbergent en ging weer voor zijn draak zitten. Die had al toen hij in zicht kwam zijn blik gevangen,hij zchten diep en stond op. ''Tot straks.''. Hij liep weg en zette zijn kap op,de draak keek hem na en keek verward. Hij wist dat de draak het niet zou snappen,maar wel begreep dat hij snel terug kwam. Hij liep langs Azella de kerkers uit,hij zou zo wel terugkomen.

Azélla

Ze liep weg en vervolgde nogmaals haar weg langs de gangen en nam nogmaals de trap besmeurd met viezigheid ontstaan door de jaren heen. Haar mantel had ze iets opgepakt zodat deze haar niet langer aanraakte daar waar deze vochtig was. Ze liep door tot ze uiteindelijk in een van de bovenste gangen was, ergens bevond zich hier een doorgang naar de arena, maar dat was niet dfe plek waar ze heen wou. Ze ging naar de stad toe, om hier een aantal aankopen te doen. Ze sloeg rechts af daar waar links de weg naar de arena lag. De arena lag aangesloten aan de kerkers zodat de Draken via een opening hiernaar binnen konden. Het was te riskant deze door de stad mee te nemen, woeste draken, ongetemd, waren erg gevaarlijk. Ze liep door tot uitelindelijk een metalen deur haar weg blokkeerde. Ze bracht haar handen naar voren en deed een duwende kracht ontstaan, de deur opende. De scharnieren waren oud en maakte klagende geluiden, soepeltjes liep ze door de kier naar buiten.

Diablo

Hij gaapte en keek naar de draak,hij wist zich geen raad meer hij wilde per sé echt contact met háár. Ze leek het bijna te voelen omdat ze met haar vleugels sloeg en onrustig bewoog en oogcontact zocht. Hij zuchten, en nam een hap van nog een Feef. Het smaakte steeds beter,ook omdat hij ze steeds meer at.