Vochtige kerkers met withete draken

Azélla

Met haar arm gestrekt liep ze langs de kerkers, de ijzere pilaren waaarachter de ijsdraken zich schuilhielden raakte de vingertoppen van haar hand. Ze voelde hoe roestige welvelingen de ooit egale pilaren had overgenomen. Haar ijzig blauwe ogen gleden over de draken, ze nam hun reactie's in zich op. Een kerker was geen plek voor een leidster van hoog niveau, zoals ze zichzelf graag zag. Toch bracht ze hier vaak haar tijd door, het was de ongekende kracht en vechtlust van de nog ongetemde draken die haar een welkom gevoel verleende. Ze had Azmira, haar ijsdraak, bekend om snelheid en agressie. Maar het bleef anders dan een draak nog ongetemt, opgesloten in een ijzeren hok waar enkel woede hun voedt. Niet veel mensen waagde een poging in de arena, de lafaards. Na de jaren van rust groeide bij haar de drang weer, een nieuwe ijsdraak. Haar lichaam was lenig, maar niet langer lenig genoeg en haar kracht was subliem maar niet langer uitmuntend. Ze moest trainen wou ze nogmaals een draak verslaan, en om die rede zocht ze een geschikte trainer. Ze wist echter dat het zoeken was bij een van de oudere, van hen die de kracht der ijsdraken achter zich gelaten hadden. Maar oudere waren er niet veel meer, boven de veertig was er slechts een enkeling nog in leven. Het deed haar een zeker verdriet dat alle grote meesters van de Arena verdwenen waren, het was bijna alsof ze met haar vierentwintige leeftijd de top al berreikt had. Iets wat haar niet aan stond, ze had vechtlust, wou altijd méér. Ze hield stil bij het zien van een vurig rood oog, met een dun zwart pupil. Het was een nieuwe draak, door haar nog nooit eerder opgemerkt. De, door duister omhulde, draak ademde uit waardoor een drukkend geluid haar borstkas doorboorde, hij was een sterke draak. Duidelijk jong, maar met Azélla haar scherpe oog zag ze de wijsheid die hierachter school. Ze keerde haar lichaam naar het nieuwe dier en keek geruisloos toe.

Diablo

Eenzaa bracht hij de uren door in de kerkers,oplettend welke draken er sterk waren. Hij droomde zo van om ook eentje te hebben,hij zag verderop een vrouw. Azélla. Hij liep er naartoe en kreeg nu pas in het oog wie het was,hij liet zijn blik naar de jonge draak glijden waar ze naar keek.

Azélla

Voetstappen galmde door het terrein en lieten trillingen glijden naar haar lichaam. Ze had haar ogen op de draak gericht en bleef zo staan, ze gaf geen reactie. Haar gehoor zei haar waar de vreemdeling was. De draak voor haar blies nogmaals uit en zette een stap uit de schaduw, zijn donkerblauw gekleirde kop was nu zichtbaar in de lichte schemering. ze bleef kijken, tevrede op de manier waarop de woede van de dreaak haar ogen doorboorde. Draken waren wild, niet gebonden aan de gewoontes van mensen. Draken keken haar aan met hun ware emotie, het deed haar goed. Wanneer een mens dit echter deed was het als een beledeging, als een doorn in haar rug. Iets wat niet zo mocht zijn, en om die rede ook niet zo was. Ze bleef kijken naar de nieuwe draak terwijl het geluid van de vreemdeling in de gateng ehouden werdt door haar gehoor. Haar gewaad was lang en bezat donkerblauwe inten, ook haar cape was van donkerblauw fluweel met op de achterkant een witgouden teken, het teken van haar status. Een draak in de kleuren als Azmira, in zijn eigen staart verwikkeld. De cape raakte de grond slechts wanneer haar knieën iets doorbuigde, waardoor de onderkant net iets donkerder gekleurd was, niet zichtbaar in de schaduw van de kerkers.

Diablo

Hij zucht,en loopt dan weg. Opweg naar de arena,om te kijken naar vechters. Zijn droom volgent.

Azélla

Ze kijkt niet op wanneer de galmende voetstappen keren en langzaam verdwijnen. Haar blik blijft gericht op de draak en wanneer ze er zeker van is dat niemand meer in haar zicht is zakt ze iets door haar knieën, tijdens deze beweging blijven haar ogen strak gevestigd. Achterdochtig beweegt de draak meee met zijn kop, deze beweegt neerwaarts en blijft op ooghoogte. Hij hield haar net zo goed in de gaten als dat zij hem in de gaten hield, en dat deed haar goed. Haar jurk plooide op de plekken waar deze niet langer richting de grond kon zakken, daar waar hij de grond geraakt had. Ze bracht haar hand richting een van de ijzeren pilaren en omklemde deze tot in zijn kooi, zijn domijn. Zijn reactie was vluchtig hij blies uit strekte zich uit en bewoog naar haar hand toe. Ze had de reactie verwacht en trok net zo snel haar hand weer bij de kooi vandaan. De vleugels van de Zarfîl spreidde zich iets waarna de aanraking met het ijzer een duidelijke klap gaf. Haar ogen hadden de draak gevolgd, en hem op die manier duidelijk wat verward. Ze wou deze draak hebben, ze móest deze draak hebben. Het geluid van in beweging gekomen ijzer weergalmde door de vochtige kerkers, hoorbaar voor iedereen die binnen was.

Diablo

Hij loopt dan terug en kijkt toe,hij denkt diep na en besluit dan maar het erop te wagen. ''Hulp Nodig?'' Vraagt hij kort,al weet hij het antwoord al. Hij wacht geduldig op haar antwoord en droomt dan weer weg,hij denkt aan het vliegen. Draken die vliegen,dan zou hij overal zo kunnen komen. En de boswezens overheersen. Misschien....

Azélla

Verstoord wendde de draak zijn blik af naar de onbekende man, waardoor hun contact verbroken was. Ze liet haar irritatie niet de overhand nemen en stond op. 'Alles ging goed' zei ze hem terwijl ze met een bijna minachtige blik zijn lichaam in zich op nam. Zij kon dat, zij mocht dat. Ze hield haar blik stil bij zijn gezicht waarbij haar ijzig blauwe ogen zijn kaaklijn observeerde, door te observeren wist ze. Ze wist meerdere dingen over mensen in een vluchtige blik en ookal was de cape die hij omhad een dwarsboom, een enkele lijn was nog zichtbaar. Haar zwarte haren hingen iets voor har gezicht en met een vlugge beweging deed ze hun strak naar beneden hangen. Haar lichaam had zich naar de man gekanteld, waarbij de kooi haaks op haar stond. Ze had haar schoenen iets naar rechts verplaatst wardoor een plas water deze bevochtigde ze keek neer en liet een frons zien. Kort na die beweging keek ze weer op, haar blik nogmaals gevesticht op de man voor haar.

Diablo

Hij keek haar even kil aan, ''Ik snap het,jij bent ook ervaren en ik niet.'' Gaf hij toe, ''Ik had niet zomaar moeten storen.''. Met één beweging van zijn hand was zijn kap afgezakt,het onthulde zijn zwarte haar en zijn grijze en paarse oog. En het litteken van een klauw van een draak die zijn gezicht sierde. ''Ik ben Diablo.''. zei hij kalm.

Azélla

'Het is je vergeven' zei ze zonder vrgiffenis in haar stem. Bij het zien van zijn gezicht bleef ze haken op zijn merkwaardige ogen. Het litteken deed haar niks, hij moest eens weten. Onwillekeurig trok ze haar been iets in waardoor het gewaad zachtjes mee deinsde. Ze keek hem aan met een koele, afstandelijke blik. Hij was duidelijk eeen van hun, zijn ogen straalde niks anders uit, om die rede hield ze zich afstandelijk, trok ze geen felle conclusies. Ze had gedult, iets wat vele voor onmogelijkzagen. 'Azélla' zei ze nogmaals kortaf, zoals alles aan haar kortaf toonde. Ze bracht haar hand naar haar hoofd en duwde haar lang, zwarte, haar iets naar achtere. Haar huid was erg licht gekleurd en in het licht van de kerkers leek deze bijna wit uitteslaan. Nu ze haar hand opgeheven had scheen het licht op haar lichtblauw uitgeslage nagels. Ze waren lang en toonde haar ijzige hart. Na een korte pauze bracht ze haar hand weer laag, waardoor haar hele arm onder de donkere mantel verdweeen.

Diablo

Hij knikte kort en richte zijn aandacht weer op de draak, ''Ik heb van jou gehoort,jij ben meester in de arena.'' Zei hij kalm,hij wilde ook zo worden. Of in iedergeval bijna evengoed,hij wilde een steun en toeverlaat. Een draak,een draak die van hemzelf was. Hij keek naar de kooi naast die ene waar Azella net mee bezig was geweest. Daar zat een al wat oudere draak in met een pikzwarte vacht en gifgroen ogen. Ongebruikelijk was dit wel,Diablo vond hem wel wat.

Azélla
Ze schudde haar kop met een emotieloze glimlach. 'Ik lid alles hier, maar de meester in de arena ben ik niet' zei ze terwijl haar ogen nogsteeds strak op de man voor haar gericht stonden. 'De meesters van de arena's zijn te vinden daar waar je ze niet verwacht' zei ze kort daarna, niet vanplan hier meer over te vertellen. Hij leek haar slim genoeg om te bedenken dat de oudere mensen, de mensen die de drakenvangst al vele jaren hebben beleefd de meesters van de arena waren. Verschrompeld door hun lichamelijke gang van zaken. Om die rede dacht ze weer aan de training die ze volgen wou, de training die onmogelijk was nu alle meesters hun lichaam niet langer de baas waren. Ze had enkel zichzelf ommee te trainen, iets wat het allemaal moeilijker ging maken. Azmira zou nooit meer zich tegen haar keren, zelfs als het haar opgedragen werd. Dus oevengevechten meteen echte draak waren net zo goed uitgesloten.

Diablo

Hij knikten kort, ''Hoe ben ijij begonnen?''. ''Als vechter.''. Vroeg hij kalm,zijn ogen schoten terug naar de vrouw en bleven rusten in haar ogen,hij dacht even na. Hij schopte een steentje weg en wekte daarmee de draak in de kooi naast hem die hem doordringent en woedent aankeek. Hij zuchten en keek de draak in de ogen,

Azélla

'Mijn training heb ik ondervonden op een plek hiervandaan, een algemene training' ze hield stil en vroeg zich af waarom dit verteld moest worden, toch praatte ze door. 'Later, bij mijn terugkomst, heb ik de training gespecialiseert op het oerinstinct van de draak' weer hield ze stil, ze haalde alle beelden terug. 'Dagen bezocht ik de kerkers, focusde ik me op enkel één draak in het bijzinder, Azmira. Toen ik na veel pogingen dan toch de toestemming kreeg van de vormalige heerser begon ik mijn strijdt.' Ze hieldt weer stil zodathet verhaal voor de man te begrijpen was. 'Keer op keer viel ik, verloor ik van het edele wezen. Tot ik uiteindelijk bleef staan.' Ze hield weer stil. 'Lichaamelijk winnen van een draak doe je nooit, je moet hun geest bedwingen, manipuleren tot de overgave. vijftien keer heb ik gestreden, veertienkeer verloren, veertien keren pijn' Ze hield stil en bekeek de draak die duidelijk de interrese van Diablo had gevangen. 'Vergis j niet, jong is hij niet maar zijn geest is sterker dan het oog toont' Voegde ze nog aan haar woorden toe, ze waren met zijn tweeen, wat een goed ding was. Ze hielp mensen niet vaak en deed het ook niet graag, nu gaf ze iemand hulp uit vrije wil.

Diablo

Hij luisterde aandachtig, hij keek haar aan. ''Ik heb gehoort dat het tijden en tijden duurt voordat een draak je vertrouwt.''. Zei hij, hij keek haar de lakzwarte draak die hem nog steeds aanstaarde. Hij ging dichterbij en keek de draak dieper in de ogen. Diens gifgoene ogen keken hem woest aan,hij was nu binnen haar berijk. Ze hief haar kop op en probeerde hem te bijten,hij sprong achteruit en de pilaren dwarsboomde haar idee. Woedent liet ze een kreet horen,vol kalmte wende hij zijn blik weer terug naar Azella,

Azélla

'Leugens' zei ze kortaf. 'Het duurt lang voopr je de draak eigen gemaakt hebt, dat is het verschil.' ze hield weer stil. 'Wanneer de draak zich overgeeft heb je zijn vertrouwen, wanneer de draak eigen is, doet hij alles voor je'weer hield ze stil. 'De overgave duurt lang, Een spel van voortstuwen en terugtrekken, niet elke beweging moet voortkomen uit jou initïatief wil je een draak voor je winnen.' ze keek naar de draak die een poging deed tot aanvallen. 'Het zijn secure wezens, door de goden geschapen als vrije wezens, door ons gebonden' Weer hield ze stil, haar verhaal was vaag maar de waarheid. Ze zette een stap van de kooi af en wachtte op een reactie. Het deed haar goed te zien dat de draak haar nog in de gaten hield, slechts een kleine beweging toonde dat hij met haar mee bewoog. 'Niet alles moet uit jou initïatief komen'zei ze nogmaals.

Diablo

Hij liep langs haar richting de kooi links van de ene waar Azella mee bezig was,een grote lichtgroenige draak lag met zijn grote leer achtige vleugels om haat lijf te slapen. De kleur van haarvacht was bos achtig groen,licht moskleurig. Ze had een staart uitgerust met enkele grote horens. Haarrug was uitgerust met een pantser van stekels,een plekje dichtbij de nek,waar een draken vechter kon zitten was ongeschubt. Haar snuit bevatte een litteken,identiek aan de zijne. Hij keek er vol intrigering naar,deze wilde hij hebben. De draak opende zijn ogen uiteindelijk,ze waren bosgroen. Ze hief haar kop op en hij hoorde haar zachte onregelmatige ademhaling de stilte verbreken,langzaam gleed zijn blik naar de hare. Ze ving hem en ze keken elkaar doordringent aan.

Azélla

haar blik rustte op de grond terwijl de Zarfîl haar onderzoekend bekeek, achterdochtig en alert. Ze wist hoe nieuw het was voor dit wezen, net gevangen en ongetemt in een kooi zonder de ruimte zijn vleugels te spreidden. Ze wist de doordringende geluiden nog toen er een nieuwe draak geariveerd was, de geluiden die deze draak voortgebracht had. Nadat de draak haar had onderzocht draaide ze naar Diablo en de draak. Ze bekeek het dier, ze had haar al vaker gezien. 'Ze is een goede keus voor een beginnende temmer'zei ze afwezig, har stem klonk alsofer geen bedoeing achterzat, mar deze zat er wel degelijk. Ze ging ervanuit Diablo nog vele malen vaker te zien bij de kerkers, naast haar nieuwe ontdekking, tegenover de door hem uitgekozen draak. Ze gaf hem geen toestemming een gevecht te openen en wanneer hij slim was vroeg hij dit iook niet, ze had hem vrteld wat er vooraf ging aan een gevecht. Had hij niet geluisterd of denkt hij het beter te wqeten, is zijn kans tot een gevecht verloren. Met die gedachte keek ze naar zijn houding, duizende opmerkingen waren er te geven, maar hij moest het zelf uitvinden. De enige echte manier om een drakenmeester te worden. De taal van de draak viel niet te leren, enkel de kunst van het vechten.

Diablo

Hij dacht terug aan wat ze gezegt had,en keek toen weer naar de draak. ''Dankjewel.'' Zei hij afwezig,zijn blik eef op de draak rusten. De draak keek even hard terug,ze had ook littekens net als hij. Hij zuchten diep en keek of ze reageert als hij zijn blik afwende. Maar om ''eén of andere reden deed hijdat niet. Hi zag dat de draak de ruimte wilde,kalm zette hij een stap achteruit. Hij wilde de draak laten merken dat hij geen kwaad in de zin had,hij zag haar ontspannen maar een spiertje bij haar kaak trok toen hij zijn kap weer op deed. Vol gemoedsrust liet hij hem zakken,ze kruld haar nek en keek hem aan met een soort hoghartige uitstraling. De draak keek hem nog steeds aan,hij zelf wende zijn blik af en zei tegen Azella in he voorbijgaan. ''Zo terug.''. En vertrok. Hij liep precies richting het bos,het dorp uit. Op de berghellingen groeide ook bos,hij zag in de verte op een plateu een meertje. Het leek ondersteund en geen vase ondergrond nodig te hebben. Hij zag riet en pakte het,langzaam liep hij terug en na een kwartiertje was hij weer bij de draak. Hij keek haar in de ogen en zag dat ze gewacht had,hij ging zitten en keek naar de draak. haar diepe bosgroene ogen waren op het riet gericht. Maar ze wilde hem nog geen hongerige emoties tonen. Geduldig wachte hij af.

Azélla

Ze hield haar mond en bekeek de draak voor haar aandachtig, nog een sessie, besloot ze. Ze zaktte door haar knieen en bleef gehurkt staan, direct volgde de draak haar bewegingen weer. Ze keek nu langs zijn ogen en wachtte op reactie, hij bracht zijn kop omhoog zodat ze nogmaals op ooghoogte zaten. Rustig raapte ze een stuk losgebrokkelt steen op en wierp deze met een zachte vaart en kleine boog naar de draak, deze deinsde weg en verbrak oogcontact. Ze had de reactie al verwacht, hij klapte met zijn vleugels en zonder te bewegen werden de vliesen die zijn botten met elkaar verbonden zichtbaar, fel blauwe kleren kwamen tevoorschijn, de kleuren van de helderste oceaan. Toen de draak gekalmeerd was bracht ze haar lichaam weer omhoog, kort daarna kwam de man weer terug. Het was alsof ze nooit bewogen had terwijl hij naderde keek ze naar dat wat hij met zich mee bracht, nogsteeds sprak ze niet. Ze besloot hem verder niet langer te helpen, enkel omdat hij zelf ook zijn weg moest vinden. Ze had hem een zet in de goede richting gegeven, nu was het zijn taak de juiste weg te volgen. Ze keek langzaam van hem naar de draak die hem in zich opnam, het leek haar een betrouwbare draak.

Diablo

Hij wende zijn oogcontact niet af,hij had el al een idee. Hij stond vliegensvlug op,de draak schrok en sprong ook op uit haar liggende houding. Hij liep naar de kooi dichter en dichter,en ging binnen haar berijk staan. Hij gooide het riet en bleef staan,ze ving het met haar bek en legde het neer. Ze kon geen spoor gif vinden en at het op,hij zuchten en stak zijn hand uit. Ze wilde bijten maar hij was verbazingwekkend genoeg sneller,hij pakte ook een losse steen en gooide die naar de draak. Met één zwiep van haar gehoornde staart sloeg ze de steen weg,hij glimachte kort. Hij ging zitten en wende zijn blik af en liep weg,de draak keek hem na. Hij hoorde iets door de lucht vliegen en dook nog net weg,pas toen besefde hij dat ze een steen had gepakt en die had geworpen. Hij keek verbaast,ze kon hem natuurlijk niet berijken en de losse steen was goed genoeg om hem te raken. Ze had hem in haar bek gepakt en gegooit, hij vond dit zeer verbazend,

Azélla

Met haar blik gericht op de muur achter de Zarfîl bleef ze staan, ze had haar oren aangespannen en hoorde elke ademhaling van alle draken, al bij elkaar een rommelig geluid dat ongeoordend door haar hood heen bromde. De ademhaling van de draak voor haar klonk harder, hier fousde ze op. ze bewoog een stap naar rechts en merkte aan het nogsteeds hetzelfde klinkende geluid hoe de draak met haar mee bewoog. Hij volgde haar zonder een blik, de neiging een glimlach te laten blijken was groot maar weerstaanbaar. Glimlachen was iets dat je enkel kon doen bij een vertrouwde draak, niet bij een ongetemde als deze. Ze bracht haar handen onder haar mantel vandaan en bracht deze naarvoren, geen voetstap was te horen, enkel de ademhaling die zwakker klonk. Hij bewoog zijn hoofd mee, enkel zijn hoofd. Ze zette langzaam en stap in zijn richting en trok hierbij hgaar handen wat in, een geluid dat voortkwam uit langsschurende nagels toonde dat hij meebewoog, zijn kop bleef echer op hetzelfde punt. Met een vlugge draai keerde ze het beest de rug toe. Hij sprong naar voren en op dat moment deed zij een grote stap naar de muur, reactie. Zo hield ze stil, ze keek naar Diablo en schudde toen haar hoofd, haar sessie was voor vandaag voorbij. Ze ging zitten op een stuk rots, dienend als bankje en bekeek Diablo en de groene draak.

Diablo

Hij besefde nu pas hoe uitgeput hij was,hij ging weer voor de draak zitten. Tegen de rots wand aan,de draak leek ook uitgeput. Ookal had ze lang geslapen, ze vouwde haar vleugels en ging weerliggen. Ze wende haar blik af en vouwde haar kop onder haar vleugels. Diablo wist niet zeker of dat toestemming was tot een beetje vertrouwen of niet. Hij deed het ermee,langzaam sloot hij zijn ogen en viel zelf ook in slaap. Met zijn mantel om hem heen en zijn kap op.

Azélla

Ze keek hoe de draak naast haar indommelde en hoe kort daarna ook Diablo de droomwereld binnentrok. Het was totaal tegen haar instinct in te slapen in het bijzijn van mensen en om die rede leek het haar iets te verbazen. Nu hij sliep was er niemand die de emotie zien kon, een geruststelling. Ze liep langs de kooien en bkeek elke draak oppervlakkig ze voelde hoe de ogen van haar nieuwe doel in haar rug prikte. Dit hield aan tot ze een weg insloeg naar een trap. De trap was krap en gaf haar telkens weer een drukkend gvoel, ze liep deze dan ook snel af. Haar handen gleden langs de zwart uitgeslagen muur terwijl ze de donkere trap af liep, uiteindelijk was er dan toch licht zichtbaar. Ze zou naar Azmira gaan en ervoor zorgen dat er nog een draken-huisvesting aangebouwd werd. Althans, de voorberreidingen hiervoor treffen. Ze had nog een lange weg te gaan wou ze de draak voor zichzelf winnen, een bijna onmogelijke weg. Toch was haar drang groot, een nieuwe draak, eentje die voor de nodige plezier in Azmira haar leven zou brengen. Het was har opgevallen hoe de ijsdraaak minder plezier had in het leven, een soortgenoot ging haar zeker goed doen.

Azélla

Het was duister toen ze haar weg terug naar de kerkers hervond, ze had Azmira bereden en kort en poging gedaan tot slapen. Na een aantal uur van half slapend in haar bed liggen besloot ze toch nog naar de kerkers tegaan. Ze liep met zachte passen de trap af, deze echode langzaam na door het smalle pad. Bij de Zarfîl aangekomen bracht ze har hand naar de pilaren toe,z oals altijd liet ze terwijl ze liep haar hand langs elke pilaar heen strijken. Een enkele draak keek op een andere blies waarschuwend uit maar geen een viel aan, ze waren het inmiddels wel gewend. In de verte werd een donker contour zichtbaar, en bekend contour, Diablo. Ze zag het aan de vorm van zijn lichaam, herkende hem door hem slechts enkele secondes te bekijken. Ze hield stil naast hem en besloot hem verder niet te storen, ze kwam hier voor de draak die haar doel was. Ze had al een naam maar wist deze niet uit te spreken vóór de overgaven. Ze ging zitten en keek hoe het dier sliep, zijn kop lag iets onder zijn vleugel en de blauwe kleur van de onderkand was vaag zichtbaar. Het viel haar op hoe de draak zijn vluegels vermagerd waren, zoals bij elke draak in de kerkers hadden ze geen bewegingsruimte en konden ze dus níet hun spieren trainen, deze namen af.