Dwergen in een herberg

Maré ROmarg

Een diepe zucht van opluchting wilt ze klaren, maar de harde toon die in Firlig's woorden liggen, doet haar de zucht binnen houden. Pas wanneer hij zijn woorden vervolgt, dit keer teder uitsprekend, durft ze de zucht klaren. 'Dat is een grote opluchting' mompelt ze, toch wel hopend dat hij de woorden zou verstaan. Zonder dat ze het had gemerkt, was hij wel een steun voor haar geworden tijden het rijden, maar kennelijk was de gebeurtenis van de avond ervoor nodig geweest, om het haar doen beseffen. Even laat ze haar ogen over zijn bord dwalen, en pas daarna durft ze hem weer aan te kijken. 'Ik ben blij dat Mergo me heeft gevraagt mee te reizen' zegt ze dan, haar woorden zacht en zorgvuldig uitsprekend, zo dat hij het ook nog kan horen, maar ongewenste oren niet. Na haar woorden laat ze even haar kleine hand over de binnenkant van haar bovenbeen glijden, waar haar vingertoppen de kleine schede van de dolk vinden. Daarna laat ze haar ogen over de kleine groepjes mensen in het vertrek dwalen. Hier alleen zitten is ook niks concludeert ze, waarna een tweede zucht volgt. Ze laat haar blik op de dwerg voor haar rusten, en mompelt dan opnieuw woorden. 'Ik ga toch maar mee'

Firlig Borgh

Wanneer ze zegt dat ze blij is met de reis kijkt hij verbaast op, dit verwachtte hij niet. Dat ze ondanks, de gebeurtenis toch blij was om met hem, waar ze in het begin nog zo'n hekel aan had, mee te gaaan op een reis die haar uitendelijk niet veel te bieden had. 'Waarom?' vraagt hij nog voordat ze zegt toch mee te gaan, dan vervalt zijn vraag. Hij kijkt op met een glimlach en blijft zo even kijken. 'Dat is fijn Maré, dat vind ik werkelijk waar heel fijn.' zegt hij dan, zijn gevoelens beszchrijvend. 'Zo'n groot dorp in je eentje doorwandelenis ook niks' hij houdt even stil. 'Net alz hier de dag door te brengen zonder verder gezelschap' voegt hij er daarna aaan toe. Hij schuift zijn bord van zich af, het vlees daar achterlatend, hij was klaar. Vlees op de ochtend was niks voor hem, hij prefereerde een typisch ontbijt. Het beste ging dat met melk en flakes, maar brood of een lichte salade voldeed ook prima.

Maré Romarg

Ze heeft geen tijd om op zijn vraag te antwoorden, en in haar opluchting over zijn reacties die erna volgen, vergeet ze dat ook domweg. Een kleine twinkeling, de eerste sinds de avond ervoor, speelt in haar ogen. 'Ach, ik moet je toch ook wel een beetje beschermen?' maakt ze voorzichtig een grapje, wat gled uit haar bundeltje halen en op tafel leggen ter betaling van het ontbijt. Daarna drukt ze zich van de houten bank en na kort niks onder zich te voelen, daalt ze op de grond naar. Haar kin komt net boven het tafelblad uit, waar een normaal mens tot zijn middel zou komen. Hoofdschuddend over haar lengte, loopt ze een stukje van de tafel vandaan. Daar wacht ze totdat Firlig ook komt, aangezien met zijn gebaar wel duidelijk was dat hij ook klaar was met eten

Firlig Borgh

Nadat hij zijn bord van zich af had geschoven was hij richting Maré gelopen,om vervolgens nog snel naar zijn kamer te gaan. Hij had zijn jas nodig, en wat geld. 'Nog even wat halen' had hij haar verteld. Hij had haar ook gezegd dat hij binnen een paar minuten voor haar deur zou staan, aanemend dat zij ook nog wat spullen moest halen. Op het moment rommelde hij in zijn tas, opzoek naar een klein wapen. iets wat hij bij nader inzien toch verstandig vond om mee te nemen. Het was een klein mes, gekregen van zijn vader, toen deze nog leefde. Het lemmet was versierd met ingewikkelde draaiingen, uitmunten in een duister wezen. Een wezen dat zich verborgen hield in de mijnen, daar waar niemand kwam. Firlig zijn liefde voor de verboden wegen was bij dit cadeau ontstaan. Het had hem geboeit, en om die rede wou hij meer weten. Ern meer was hij te weten gekomen, er was nog geen dag voorbij gegaan waarbij de mijnen hem hadden verveelt. Maar nu hijdit allemaal had gezien, wist hij niet of de verboden wegen zo imponerend waren bij zijn terugkomst. Hij schudde zijn hoofd en stopte het mes weg, op een veilige plek. Het geld had hij in zijn jas gestopt en deze trok hij vluchtig aan. Hij was blij dat Maré mee ging, zo had hij en afleiding, en iemand die wellicht verstand had van inkopens doen. Voor hem lag altijd alles klaar, veel hoefde hij nooit te doen, en zeker in zo een nieuw gebied, kon hij wel wat hulp gebruiken. Hij sloot de deur achter zich en stopte ook zijn sleutel in zijn jaszak. Voor Maré haar deur hield hij stil, en klopte hij aan.

Maré Romarg

Toen wij was weggesneld, had ze besloten toch maar een brief naar Mergo te sturen, eentje van wat meer betekenis. Zo is het gekomen dat ze snel nog een laatste krabbel op een licht geel papiertje krabbelt. Als er zachtjes op haar deur wordt geklopt, kijkt ze verschrikt op, alsof ze was vergeten niet alleen hier te zijn beland. 'Ik kom!' zegt ze met bedaarde stem, en loopt snel naar de deur. Het papier houd ze onder haar mantel verborgen, Firlig hoeft immers niet te weten dat ze een extra brief naar zijn oom zou sturen. Haar warme hand sluit zich om de koude deurklink en trekt deze open. 'We gaan?' vraagt ze met een even bedaarde stem. Het was niet echt een vraag waar ze antwoord op verwacht, en begint vast de gang een beetje uit te lopen. Bij de trap aangekomen, neemt ze zich voor extra voorzichtig te zijn bij de hoge tredens, en met dit voornemer komt ze zonder een krasje onderaan de trap. Zonder te wachten loopt ze naar de deur die naar de vrieskou zou leiden. Nog voordat ze deze opent, keer ze zich om en wacht geduldig op Firlig, terwijl haar woorden die op het papier zijn geschreven voor haar ogen dwarrelen. Kort had ze uitgelegd wat de nacht ervoor was gebeurd, wat haar een zekere opluchting had laten ervaren.

Firlig Borgh

Toen Maré de deur opende volgde hij haar voetstappen rustig, op een kleine afstand. Hij keek naar de hoge muren die versleten waren door de vele jaren heen. HIj merkte niks van het stuk perkament die Maré verborgen hield, omdat hij niet dacht dat het nodig was ook maar ergens op te letten. Rustig liep hij haar achterna, en stopte hij toen ze d egrote hal binnen liepen. Maré liep door maar Firlig zijn blik keerde naar het plafond. In de mijnen zag dit er altijd anders uit, veel zwaarder alsof het werkelijk iets dragen moest. Hier was het licht en vrolijk. Hij rukte zijn gedachtes van het plafond af en liep de hal door, waarbij een mens hem in zijn voorbijgang aanstootte en grinnnikte. Natuurlijk grinnikte hij, hij had Firlig niet gezien, omdat firlig lager lag dan zijn gezichtsveld. Tuurlijk is dat grappig, voor een mens. Het wist Firlig te irriteren, maar ondanks dat liep hij door. Hij hield zijn passen in tot hij voor Maré stilstond. 'Gaan dan maar?' Vroeg hij met een iets onderdrukte stem. Hij had eigenlijk geen zin in nog meer ontmoetingen met nog meer spottgende mensen. Als ze eens wisten wie ze wérkelijk voor zich hadden staan, als ze wistenwie hij was zouden ze anders doen. Dat was dan ook de rede dat hij niks zei, hij wou niet herkent worden. hij wou niet anders behandeld worden omdat hij van een zogenaamd belang was. hij wou net zo behandeld worden zoals ieder anders, al was het maar voor even.

Maré Romarg

Ze knikt bij zijn woorden, en volgt hem naar buiten. Daar slaat, zoals verwacht, de ijzige wind in haar gezicht, maar toch huivert ze bij de onwelkome koelte. Ze kan een neiging om haar kap extra naar beneden te drukken, niet onderdrukken en zo komt het dat de bruine stof nog een stukje meer van haar gezicht in duisternis hult. Enkele stappen loopt ze op het betegelde plein en laat haar violette ogen over de gebouwen er omheen glijden. Een kleine toren rijst achter daken op, waarin de stil hangende klokken goed te zien is. 'Gelovig' mompelt ze, niet de moeite nemend om verder aandacht eraan te besteden. Ze ziet dat de meeste huizen van steen zijn, waardoor de weinige, houten huizen extra opvallen. Een deur wordt open gegooid en een niet bepaalde arm geklede vrouw en man verschijnen in de opening. De vrouw heeft een jengelend kind in de armen, die niet ongeveer Maré's lengte zou hebben wanneer die met twee benen op de grond zou staan. Even heeft ze de neiging om te draaien en zich in haar kamer op te sluiten. Wanneer ze haar lichaam honderdnegentig graden draait, ontmoeten haar ogen Firlig' lichaam, wat haar ertoe doet beseffen dat ze niet de enige dwerg hier is, en dat het dom zou zijn nú op te geven. Haar gezichtsuitdrukking, die bestaat uit wijd open getrokken ogen en een charmante glimlach, houd ze met moeite in de plooien, maar het lukt haar toch. Bij het opnieuw ronddraaien, schieten de vormen en kleuren van de stenen van het plein onder haar door, die nu pas haar aandacht krijgen. Ze ziet dat het plein is opgebouwd uit driehoeken, die omstebeurt precies in elkaar passen. Haar ogen dwalen verder, en ziet dat precies in het midden van het plein de driehoeken ophouden, en een cirkel vormen. Elke driehoek heeft een andere kleur, variërend tussen aard bruin, fris groen of kleiachtig beige