Dwergen in een herberg

Firlig Borgh

Rustig loopt hij door de stal heen, hij neemt het wijze besluit Maré voor even in zichzelf tot rust te laten komen en loopt naar zijn paard toe, dat ogsteeds buiten de stallen is vastgebonden. Hij onbind hem en zet hem in de stal naast Maré haar paard. Rustig neemt hij het hoofdstel en zadel af van zijn paard en pakt hij een borstel. De borstelbeurt is slechts kort, maar grondig. Hierna loopt hij naar een strobaal, destrobaal waarachter hij kort geleden nog had gezeten, en met de hooivork die nogsteeds hiernaast ligt versprijdt hij wat stro in de stal. Ook bij het paard van Maré gaat hij langs, om nog even te kijken of alles al afgerond is, hij rond haar werk af en sluit daarna de staldeuren. Met een donkere blik loopt hij ietslater de herberg in, hij had de man uit de stallen getrokken en hem op het plein laten liggen, die was hem niet langer meer een zorg. In de herberg waait een warme lucht over hem heen. Hij loopt naar de balie. 'Één kamer, met bad en twee persoons bed' zegt hij verlekkerd. 'Graag in de buurt van de andere dwerg die hier eerder heeft ingecheckt' zegt hij hier nog vlug achterna. Ook vraagt hij naar de kamer van Maré, nadat hij zijn spullen in zijn kamer heeft gelegd en zichzelf goed bekeken had in de spiegel. wat water in zijn gezicht gegooit, loopt hij naar de kamer van Maré. Beleefd klopt hij aan.

Maré Romarg

Nadat ze alles had overdacht, elke fout die ze had begaan, was ze van haar bed opgestaan. De slaap zou ze toch niet vatten, misschien ook om het feit dat ze zich vies voelde. Gelukkig was er niks extreems gebeurd, maar toch voelde ze zich niet meer thuis in haar eigen lichaam. Ze had een kleine tobbe, voor haar ruim, met warm water laten vullen, en was erin gaan zitten. Met een bijgeleverd zeepje had ze zich grondig gewassen, voor het eerst in de afgelope dagen. Ook haar haren had ze uitgespoeld, zoals ze gewent was. Als ze uit de tobbe gaat en een handoek om haar lichaam en haar doet, bekijkt ze zichzelf in een kleine handspiegel, die op een legen klerenkast ligt. Ze ziet dat het rond haar rechter oog donker is gekleurd, haar ervan verzekerend van een blauw oog. Haar neus staat scheef een er is duidelijk een tandafdruk in haar lip te zien. Voorzichtig gaat ze met haar tong last het wondje op haar lip, maar tot haar opluchting voelt ze dat hij al gesloten is. Verschrikt kijkt ze op naar de deur, wat een zacht geklop vandaan komt. 'Firlig?' flusitert ze, zich afvragend of ze wel iemand wou ontvangen nu, ookal is het wel Firlig

Firlig Borgh ~ ben Nanny McPhee (schrijf je dat zo) kijken

'Ik ben het' stelde hij haar gerust, dit klonk hem vreemd in de oren. Ik ben het, het was iets wat je zegt wanneer je elkaar goed genoeg kent om te weten wie ik is. Natuurlijk waren deze omstandigheden anders, hier kende ze enkel elkaar. 'Mag ik binnen komen?' vroeg hij aarzelend, nietz eker of Maré wel toe was aan bezoek. toch wist hij dat wanneer ze zichzelf zou opsluiten, alles enkel erger zou worden. Dat was het laatste wat hij wou. Hij keek om zich heen, van het gouden nummerplaatje dat met vier schroeven in de deur was gezet naar de rest van de hal. De muur had een eigeel kleurtje en het tappijt dat op de vloer lag was groen met geel, een bloemetjespatroon. Alles leek op een vertrouwd huis-tuin en keuken hotel. Toch was zijn indruk op deze plek volledig anders. Hij vroeg zich af of hij zelfs nog wel langer wou blijven, hij had zo uitgekeenen naar dat bed, het bed dat er nu eens tuk minder aantrekkelijk uit zag. Het lag natuurlijk ook aan wat Maré wou, wanneer ze graag weg ging zou Firlig haar niet tegen houden. Al deze gedachtes schoten door hem heen in het korte moment dat hij voor de deur stond te wachten.

Maré Romarg

Vertwijfeld laat ze haar blik over een rood, ruw harig tapijt voor haar bed glijden. Hem kan ik toch niet buiten laten staan? bedenkt ze hoofdschuddend, haar antwoord uitsprekend. 'Wacht even'. Haar stem trilt, waar ze zelf van opkijkt. Stel loopt ze naar de zadeltassen, die ze in de haast nog van het zadel had gehaald. Daaruit pakt ze een stel nieuwe kleren, tot haar afgrijzen de jurk die ze voor de zekerheid had meegenomen. met tegenzin laat ze de handoeken voor wat het is en dan trekt ze de oceaan blauwe jurk aan. Een violette bant hangt op haar heupen, en als ze haar haar heeft beborstelt en snel samen bind in een slordige vlecht. Dan loopt ze naar de deur en opent die. Wat onzeker zet ze een stap opzij, zodat hij er bij kan. Naast de deur hangt een kleine spiegel, waaruit ze tot haar eigen schrik een stel doffe, lila ogen haar aan kijken. mijn ogen beseft ze. Opnieuw wordt haar blik getrokken naar de lichtjes scheve neus en dat ene donkere oog. Ze slaat haar blik omlaag, zichzelf niet meer kunnen afschuwen. Ook door Firlig wilt ze niet worden bekeken, dus draait ze haar rug naar hem toe, niet zeker wat hem hier bracht

Firlig Borgh

Wanneer hij haar stem zachtjes hoort mompelen kijkt hij nogmaals de hal rond, nog verder op staat een licht gekleurde sofa, met rode tinten en tevens een bloemenpatroon. Op het plafond is een helderblauwe hemel geschilderd met witte wolken. Gekke mensen, zelfs binnen willen ze de lucht nog zien. Hij kijkt weer naar de deur en wanneer deze open gaat stapt hij naar binnen, een kort moment is Maré haar gezicht te zien, half verscholen achter de deur. Direct meent hij een donker gekleurde oneffenheid te zien die er eerder niet was. Wanneer hij nogmaals wil kijken, beter, draait ze hem de rug toe. 'laat me je bekijken' zegt hij hierna rustig, hij hoopt innig dat ze luisterd, dat ze hem laat helpen. Hij begrijpt dat het moeilijk voor haar is, zelfs voor haar, maar hij weet ook dat het zonder hulp enkel moeilijker wordt. Zijn ogen glijden over haar heen, deoceaanblauwe haar staat prachtig samen met haar zwarte haar, dat nu goed zichtbaar is. Hij schud deze gedachte van zich af, wetend dat het niet het moment is daar aan te denken. 'Asjebliet'zegt hij na een lange stilte, in de hoop dat ze op die manier meegeeft.

Maré Romarg

Ze schut haar hoofd van nee. 'Al zou je het zien, jij kan er toch niks aan doen' legt ze stilletjes uit. 'En trouwens... je hebt me al heel goed geholpen' helpt ze hem herinneren aan de moedige redding van hem, nog geen uur geleden in de paarden stal. Ze loopt van hem weg, hopend dat hij de deur sluit. Haar benen brengen haar naar een klein, rijbaar tafeltje van eikenhout. Daarop staan verschillende, glazen flessen met bijbehorende glazen. In alle flessen zit stuk voor stuk sterke alcohol, iets wat haar kleine lichaam helemaal niet kan verdragen. Ze zou al straal bezopen zijn na één slok. Daarom rijkt ze maar naar een glazen kan, waar helder bron water in zit. Ze schenkt het met een klaterend geluid in een glas en vraagt nog steeds met haar rug naar Firlig, of hij ook wat wilt drinken. Wachtend op zijn antwoord, verzint ze vast woorden om te vragen wat hij hier deed... maar het liefst zou ze vragen wát hij had gezien. Het was gênand geweest, wat nog erget zou zijn als hij het al die tijd had gezien. Ze is bang het hem te vragen, en houd voorlopig haar mond er nog over

Firlig Borgh

Terwijl ze weg loopt blijft hij kalm in de deur opening staan, ze had een leuke kamer, net wat kleiner dan de zijne en voorzien van minder luxe, maar een stuk minder formeel. Terwijl ze naar het barretje toe loopt houdt hij goed in de gate wat ze pakt, water. 'Ne dankje' zegt hij wanneer Maré hem wat te drinken aanbiedt. 'Ik denk dat ik maar beter naar mijn kamer kan gaan. Je kan de rust wel gebruiken' even houdt hij stil 'en ik ook' Met die woorden draait hij zich om, wetend dat ze de volgende ochtend niet zomaar zou zijn verdwenen. 'Slaap lekker Maré' zegt hij nog voordat hij de duer achter zich sluit. Hij pakt de deurknop, waarvoor hij zijn arm aardig in de hoogte moet steken, en trekt de deur met hem mee dicht. Wanneer de deur dicht valt is een zachte klik hoorbaar, waarna een stilte volgt. Roerloos blijft Firlig staan, niet zeker of naar zijn kamer gaan wel dat was wat hij wou. Zijn behoefte om alles van hem af te zetten was groot, en hij wist dat dat niet ging werken wanneer hij in een kamer zat met enkel zijn gedachtes als gezelschap.

Maré Romarg

Ze neemt een kleine slok, en heeft spijt dat ze hem eigenlijk heeft weggejaagt. Met lome stappen begeeft ze zich naar de dichte deur en strekt haar arm al uit. Boven de klinkt boven haar, blijft haar hand trillend hangen. Ze kiest haar woorden, en opent uiteindelijk de deur. Tot haar opluchting ziet ze dat het gangetje maar vaal verlicht is, waardoor het maar schemerig is. Tot haar verbazing ziet ze Firlig nog voor haar deur staan. 'Bedankt' fluistert ze zachtjes, eigenlijk weer de deur willent sluiten. Haar manieren winnen het van haar willen, en ze houd de deur open, wachtend totdat hij in de zijne zou verdwijnen. Een korte blik werpt ze achter zich, naar de eigenlijk veel te grote kamer, met het veel te grote bed. Het ideale beeld van kleine wezens en mensen schept zich in haar gedachte. Dan hoeven we deze wereld niet vol te bouwen is een uitstekend argument. Snel werpt ze de gedachte van zich af, en laat kort haar ogen over Filrig glijden. Hij ziet er moe en afgepeigerd uit, waarschijnlijk door rijden, of door vanavond. 'Slaap lekker' aapt ze zijn woorden van enkele minuten geleden na

Firlig Borgh

Wanneer de deur opent draait hij zich verbaast om, nu Maré haar gezicht goed zichtbaar is kijkt ze haar aan, recht en zonder bochten. Het zag er niet mooi uit, maar iets ernstigs leek hij niet te ien. Wel ontstook een opwelling van woede bij het zien van de bijt wond op haar lip. Hij blijft stil en bekijkt haar verder, wanneer ze hem bedankt knikt hij en glimlacht hij zwakjes, een gemaakte glimlach. Terwijl de stilte doorzet kikt hij even achter haar langs naar een schilderij dat aan de muur hangt. In demijnen waren nauwelijks schilderijen, althans geen schilderijen door dwergen zelf gemaakt. als dan nogmaals Maré haar stem klinkt knikt hij weer, dit keer als afscheidsgroet. Hij draait zich om en loopt naar zijn kamer, die slechts vier deuren verder is. Nogmaals kikt hij om, waarna hij zijn deur opend en zijn eigen kamer binnetreed. Eenmaal binnen valt de deur in het slot. Rusteloos kijkt hij om zich heen, waarna hij de beslissing neemt, een bad. Hij loopt naar de aangrenzende kamer, waar een ronde tobbe, ruim en luxe voor zijn soort, gevult staat met warm water. Blij met de goede service ondoet hij zich van zijn kleren en doopt hij als aller eerst zijn teen in het water, waarna de rest van zijn lichaam volgt. Het vuil druipt van hem af en na een korte tijd is het water niet langer helder. Om die rede staat een lang bad hem niet aan, nadat hij ook zijn haren gewassen heeft en het laatste beetje vuil onder zijn nagels vandaan heeft gehaald stapt hij de oversized tobbe uit en pakt hij een van de luxe handoeken. Hij bind deze om zijn middel, waardoor de onderkant over de grond heen sleept en loopt zo naar de spiegel. Zijn schone gezicht ziet er veel purer uit dan het gezicht die hij de vorige dagen had, schoon stond hem goed.

Maré Romarg

Op de een of ander manier, kan ze het moment laten rusten. Voor nu. Terwijl ze het glas op een klein tafeltje naast de deur zet, nog niet eens half leeg, loopt ze naar het enorme bed. Tijdens het sloffen, trekt ze het bordeaux rode lint uit haar haar, die de vlecht bijeen had gehouden. Als ze voorbij een stoel loopt, trekt ze haar jurk uit en loopt dan snel verder naar het grote bed. De deken voelen zwaar wanneer ze die optilt, en haar lichaam tussen het matras en de dekens wurmt. Wanneer ze haar hoofd op het zachte kussen legt, heeft ze het gevoel erin weg te zinken. Op ze een of andere manier voelt het goed, wegzinken. Is dood gaan net zo? vraagt ze zich af, in een roes van overvloeiende vermoeidheid. Buiten staat de maan vol aan een heldere hemel, het plein verlichtend. het is laat, en haar lichaam schreeuwt om rust, maar de adrealine van het afgelope uur loopt door haar heen. Na nog uren naar de want te hebben gekeken, kan ze eindelijk de slaap vatten en rustig van haar rust genieten

ik ga er ook maar eens vandoor... laat je nog een reactie achter?

Firlig Borgh

Voor de spiegel kijkt hij wat er verder ligt, menselijke dingen die hij gebrijken kon. Bij het zien van een schone borstel grinnikt hij, deze pakt hij op. Ooit had hij zijn haar geborsteld, toen het droog was, wat voor een reuze pluizebol had gezorgd, nu is het nat, en hij wist dat dat anders ging. Rustig haalde hij de borstel oor de puntjes van zijn haar, zo steeds wat omhoog zodat uiteindelijk de borstel moeiteloos door zijn hele haar heen getrokken kon worden. Ook pakte hij en gezichtscreme die klaar lag, rustgevend, zo zei de verpakking. Nadat hij de hele badkamer onderzocht had ging hij terug naar de slaapkamer hier pakte hij uit zijn tas een zijde pyama en trok deze aan. Hij hechtte grote waarde aan zijn pyama's, deze brachten hem de meeste comford. Met de pyama aan kroop ook hij het grote tweepersoonsbed in. In hed bed keek hij op het voeteneind neer, een enorme afstand voor een bed. Nadat hij alles overdacht had besloot hij te genieten van het zachte, heerlijke matras. Gefocust op het matras viel hij in een rooskleurige slaap, een droomloze slaap waarin enkel rust hem tegemoet kwam.

Maré Romarg

Door hard getik tegen de ruit, ontwaakt ze al vroeg. Direct voelt ze zich brak en even weet ze niet waarom. Dan komen de afschuwelijke beelden van die nacht ervoor, als koud water over haar heen. Sidderent over haar gedachte, slaat ze de zware dekens van haar af en gooit haar benen over de rand van het bed. Als ze zo rechtop zit, komen haar korte beentje niet bij de gront, en blijven tien centimeter boven het parket hangen. Zuchtend zet ze zich van het verende matras af, en grist de grote badjas van de stoel. Hij is lekker warm en pluizig, wat haar even verwernt. Ze knoopt het centuur waarmee je de jas kan sluiten aan elkaar en sloft dan naar het grote raam, de jas jalf over de grond laten slepen. Bij het raam, die van vloer tot dak rijkt, kijkt ze uit op het plein, waar ze gister hadden gereden. Zuchtend laat ze haar ogen niets ziend over de tegels dwalen, en merkt verschillende, grote plassen op. Als ze het plein wel kan dromen, draait ze zich om en loopt naar de zadeltassen. Daar rommelt ze wat in, en vindt uiteindelijk geschikte kleren. Die neemt ze mee naar de hoek, waar een kan met fris water staat. Ze spettert wat water in haar gezicht en droogt zichzelf weer af aan de handoek die over een rek heen ligt. Dan trekt ze haar badjas uit, de koelte van de kamer tegen zich aan voelend slaan. Snel trekt ze wat onderkeren aan, gevolgt door een dof glimmende, leren broek. Hij sluit mooi op haar benen aan, die nog eens haar elegantie onderstrepen. Ze trekt dikke sokken aan, om die te verstoppen in de even strakke leren schoenen, die tot halverwegen haar scheenbenen rijken. Deze zijn evenals van leer, maar niet een tikkie donkerder. Ze trekt een kantoenen, groene bloes over haar borstkast en stroopt ze mouwen tot haar elleboog op. Een leren jasje, van hetzefde leer als de schoenen, trekst ze over de bloes aan. Ze gespt een lakzwarte riem om haar middel, vergezelt door een kleine houder waar een dolk in bungelt. Nog een kleine riem pakt ze van de krimpende kleren stapel, en gespt die om haar bovenbeen, waardoor nog een dolk net boven de binennkant van haar knie te zien is. Als laatste pakt ze de mantel en slaat die om haar schouders. De kap laat ze voorlopig nog even af, terwijl ze haar haar borstelt en in een hoge paardenstaart sportief opsteekt. Goedkeurend kijkt ze in haar spiegel: vrouwelijk, elegant, ja misschien een beetje aantrekkelijk, maar duidelijk dat ze voor zichzelf kan zorgen. Haar blauwe oog, die nu goed te zien is, en de licht scheve neus, snijden door haar uiterlijk, waardoor ze snel haar kap opdoet. Haar gezicht ligt nu verborgen in de schaduw, en met de zadeltas op haar arm, verlaat ze de kamer. Met grote, elegante stappen loopt ze door de kleine gang, stil houdend 4 deuren verder. Zacht klopt ze op de eikenhouten deur, zijn naam roepent. 'Firlig?'

Firlig Borgh

hij was al vroeg zijn nest uit en had schoorvoetend de badkamer nogmaals ondekt. Hij had een dagcreme gebruikt die naar een vreemde mannenaftershave rook en had zijn haar nat gemaakt om deze alweer te borstelen. Waarom hij plots de neiging had al die luxe te gebruiken was hem wel duidelijk, hij hád de luxe weer. Al die dagen op het paard was hij hier niet toe in staat geweest, en het verbaaste hem hoe hij de dingen mistte die hij eerder links liet liggen. Hij had een bruine broek aan getrokken en dezelfde laarzen als de laarzen die hij altijd al aan had gehad, nu enkel schoongepoetst. een gebrokenwot overhemt waarbij de bovenste paaar knoopjes los zaten en zijn oude vertrouwde verslete jas. Hij zat met een glas water aan het bureau toen de stem van maré klonk. Hij liet zijn pen liggen zamen met het beschreven stuk perkament en liep naar de deur. Deze opende met een zacht gekraak. ' kom binnen Maré.' zei hij vriendelijk. Hij had niet de behoefte om haar te ondervreagen oer de vorige dag, wanneer ze wou vertellen deed ze dat zelf wel. en wanneer ze vertelde zou hij luisteren, hi zou een luisterend oor zijn die haar later niet zou wijzen op de gebeurtenis. Met deze gedachte in zijn hoofd deed hij de deur nog wat open.

Maré Romarg

Het liefst had ze een nors antwoord gebromd, vragend waarom hij nog niet klaar was. Ze zet haar ochtendhumeur -die ze voor het eerst in haar leven heeft- opzij omdat ze weet dat hij er ook niks aan doen. Met tegenzin neemt ze zijn voorstel in ontvangst, en zet een stap naar binnen. Direct kraakt ze grond onderhaar, en behendig springt ze opzij, aangezien het kraken van hout in de mijn instorten had betekend. Vanuit de schaduw van haar kap kijkt ze verbaasd naar de vloer, die nog steeds ligt waar hij ligt. 'Mensen' mompelt ze afkeurend, blij dat zij als dwerg is geboren. Ze laat het onderwerp varen, iets wat wel als laatst haar aandacht zou krijgen. 'Jij wilt hier nog een dag blijven zie ik?' vraagt ze, haar blik over zijn spullen laten glijden, die nog niet ingepakt zijn. Twijfelent laat ze haar zadeltas op de grond zakken, maar houd de kap van haar wollen keep overeind.

Firlig Borgh

Hij lacht openhartig bij haar norse opmerking. 'Dat zal wel moeten denk je niet, anders vinden we nooit onze timmerman' Wanneer hij dit zegt kijkt hij haar kort aan, hiernaa draait hij zich om en doet hij de deur achter haar dicht. 'Zie je dat bureau?' vraagt hij, een overbodige vraag. 'Daarop ligt een brief naar Mergo, schrijf jij hem ook wat leuks? dat stelt hij vast op prijs' Ondertussen is Firlig alweer vertrokken naar de badkamer, hier pakt hij uit een laatje wat haarlak, door het borstelen was uiteindelijk zijn hoor toch wat meer gaan pluizen dan bedoelt. hij maakte zijn har wat nat en spoot vervolgens de haarlak in zijn haar.

Maré Romarg

Een sterke geur van afthersave hangt achter hem aan, als hij haar voorbij loopt naar de badkamer. Vanuit daar denkt ze iets van een spuitbus te horen, maar ze kan het zich niet voorstellen. Ze haalt haar schouders opgezien op, en loopt naar het tafeltje, ondertussen bedenkend waarom ze in hemels naam op zoek zijn naar een timmerman, buiten de mijnen. 'Die ouwe, zieke man wordt steeds gekker' mompelt zem terwijl ze haar ogen over de primende lettertjes op het blad laat glijden. Hij vertelt over hun vertrek, het oponthoud in het moeras en de koude nachten die ze hebben gemaakt. Hij vertelt ook over hun aankomst, maar in tegenstelling tot de werkelijkheid, is zoals hij deze beschrijft goed, openhartig en warm. Geen spoortje is te zien over het ongemak die ze gister heeft ondervonden. Met haar gedachte eraan, gaat ze automatisch met haar toch over de helende wond op haar onderlip. Die prikt gemeen, dus trekt ze haar tong weer terug. Uiteindelijk pakt ze de pen, en schrijft enkel haar naam eronder. Ze zet een punt achter haar sierlijk geschreven naam en legt dan weer haar pen neer. Het liefst zou ze haar hart willen luchten tegen de oude man, die haar puur uit vertrouwen met zijn troonopvolger had meegestuurd, maar het voelt niet goed, om papier daarmee te vervuilen. Ze laat zich weer zakken, aangezien ze op haar tenen moest staan op bij het bureau te komen. Dan loopt ze weg, haar ogen over zijn kamer laten glijden. Duidelijk veel luxer, is haar conclusie. Ze schut haar hoofd. 'Luxe, wie heeft dat bedacht?' bedenkt ze afkeurend, hoewel ze zich wel kan voorstellen dat de troonopvolger dit wil en zich kan permiteren. Langzaam begint ze wat van zijn spullen te pakken, en netjes in zijn zadeltassen te stoppen, hopend dat hij het later nog kan vinden

Firlig Borgh

Wanneer hij terug loopt ziet hij hoe maré zijn zadeltas al inpakt. 'Die ouwe heeft een plan' grinnikt firlig, die zich nu pas beseft dat ze er niks van weet. 'Hij beweert dat mensen een machine kunnen maken die hem doet bewegen' vervolgt hij waarna hij stil blijft. Met moeite pakt hij een punt van het beddegoet en trekt deze naar boven, zodat het een rechte en strakke lijn vormd zonder kreuken, hij loopt naar de andere kant en doet hetzelfde, zodat een opgemaakt bed klaar ligt. 'Wil je zelf dan niks zien? van dit dorp?' vraagt hij nieuwschierig terwijl huij naar haar toe loopt en langs haar heen een sjaal pakt. Een sjaap die hij om zijn nek heen wikkelt tegen de kou. 'We moeten veel doen vandaag Maré, dat kan wel wachten' zegt hij terwijl hij naar de zadeltassen knikt. Firlig blijft lopen, nu naar het bureau toe. 'Dat is een mooi verhaal'zegt hij nogmaals grinnikent, waarna hij het perkament dubbelvouwt en deze in de envelop stopt. Hij stopt de envelop in de binnekant van zijn versleten jas en klopt een paar keer op de verborgen plek. Hij zou het ook begrijpen dat ze graag weg wou, maar het was van blang dat een aantal dingen gedaan werden, wanneer die dingen waren gedaan was de keus aan haar, vertrekken of nog een dag langer.

Maré Romarg

'Waarom langer blijven in een rottend hol vol ongedierte?' spreekt ze duidelijk haar mening uit. Opnieuw is een sterke, zoete geur in haar neusholte te ruiken, als hij voor haar langs een sjaal pakt. Dan past valt haar op, hoe opgedirkt hij eruit ziet. 'Sinds wanneer kam jij je haar?' Ze had het grappig willen zeggen, maar op de een of andere manier lijkt grapigheid of een glimlach in een kist met duizende sloten te zijn opgeborgen. Zijn grapje laat ze achter zich, rustig wachtend bij de deur. Als hij hier langen zou willen blijven, zou zij hier in de herberg zijn. Het idee om buiten rond te lopen, met de verteerde ziel die één enkel iemand haar had aangedaan, staat haar niet aan. Het idee om samen te onbijten, staat haar wel degelijk aan. Even werpt ze een blik achter zich, naar de gesloten, houten deur. Daarna laat ze haar ogen al zijn bewegingen volgen, plots de kleine dingetjes die laten zien dat hij net wat meer manieren heeft geleerd dan een normaal iemand, ziend. Uiteindelijk slaat ze haar ogen neer, hoewel dat met haar blauwe oog moeilijk gaat. Nog steeds blijft ze wachten opdat hij klaar zou zijn, maar het meest wacht ze toch wel op zijn antwoord. Sinds wanneer?

Firlig Borgh

'Wat een humeur op de vroege ochtend' brabbelt hij vrolijk terwijl hij zijn laatste spulletjes bij elkaar graait. 'Al die dagen op het paard ben ik er niet toe in staat geweest ook maar iets te doen van de dingen die ik eerder volledig links liet liggen, en toen besefte ik me dat ik juist die dingen het meest leeek te missen. Dus daarom.' antwoord hij vrolijk terwijl hij naar de deur loopt. 'Zullen we?' vraagt hij terwijl hij de deur open gaat. 'We kunnen beneden in de herberg zelf gaan ontbijten, of ergens anders in het dorp. Zeg jij het maar' Gaat hij vrolijk verder terwijl hij de deur weer achter haar dicht gooit. Hij stopt de sleutels in de deur en doet deze op slot. De sleutels gaan later weer in zijn broekzak, daar zitten ze veilig genoeg. Geen een zakkenroller is klein genoeg om onopgemerkt wat te paken uit zijn broekzak, hij grinnikt bij die gedachte. 'Klein maar fijn' mompelt hij zacht binnesmonds, niet hard genoeg om verstaan te worden. Even overwoog hij haar te vertellen dat hij zelfs even erover had gedacht zijn baard te scheren, dat het scheerapparaat hem wel heel aanlokkend aankeek, dit zei hij toch maar niet wegens maré haar voorbeeldige humeur.

Maré Romarg

'Terwijl jij als een vrouw gaat winkelen, blijf ik hier' antwoord Maré, haar woorden al wat minder nors proberen laten klinken. Onder haar kap glimlacht ze vaag, bij de gedachte Firlig in een jurk en vrouwelijke lichaamsdelen. Ze draait met haar ogen, en laat haar antwoord wat duidelijker wezen. 'Hier ontbijten dus maar'. Haar stem verhoogd zich wat op het laatst, waardoor het als een vraag gerekend zou worden. Eenmaal beneden, waarbij ze bijna van de voor haar hoge tredes was gedonderd, loopt ze naar de bar en klimt ze met de nodige moeite op een barkruk. 'Ontbijt voor twee' bestelt ze, ervan uitgaand dat de man wel begrijpt wat ze bedoeld. Lenigs springt ze weer van de kruk, die bovenop een zacht kussen had gehad. Soepel veert ze met haar knieën mee bij haar landing, en loopt dat zonder twijfel naar het donkerste hoekje in de gelachkamer. Daar ploft ze op een net iets te hoge stoel neer, en wacht op de komst van het sobere ontbijt maar vooral op de komst van Filrig. Een vraag brand al uren op haar lippen, maar de woorden hadden zich nog niet gemeld om te worden uitgesproken

Firlig Borgh

Hij loopt mee en wanneer Maré bijna struikelt reiken zijn handen direct naar haar uit, dit was echter niet nodig. Voordat hij gaat ontbijten loopt hij nog even richting de wc's en vraagt maré alvast te bestellen. De wc's stinken vreselijk, zoals mensen wc's blijkbaar horen te stinken. De hygiene van mensen was eigenlijk erg laag, zelfs Firlig vond dat. Hij banjerde de wc's uit en stopte in de bar. Hij zocht om zich heen, moest drie keer zoeken voor hij Maré had gevonden. In het hoekj van de herberg zat ze verscholen in het donker, dat arme kind. Hij kon het niet helpen om op dit moment medelij met haar te hebben, ze zag er immers zo sneu uit. Hij liep op haar af en plofte tegenover haar op de iets te hoge stoel. 'Waarom niet?' vroeg hij dus. 'Waarom ga je niet mee, het word vast leuk' opperde hij in een poging haar toch mee te krijgen. Hij had geen flauw idee waar hij koest zoeken, enkel wat. ook had hij bepaalt geen zin de hele dag met een knagend gevoel te zitten omdat maré alleen was, en hij niet zeker wist of er wat aan de hand was. Zo mocht hij niet denken, hij wist ook wel dat ze prima voor zichzelf kon zorgen, maar zeg nou zelf die mensen zijn wel héél groot... In tweestrijd met zichzelf wachtte hij op antwoord, ze moest maar mee, dan hoefde hij dit ook net uit te vechten.

Maré Romarg

Eigenlijk geen antwoord op zijn vraag, omdat ze geen andere woorden weet dan: gewoon. Ze kijkt even op en knikt dankbaar naar de man als hij twee goed gevulde borden op tafel legt. Nog net voordat hij weg gaat, drukt ze hem enkele geldstukken toe, die blijkbaar worden gewaardeerd. De man sloft weer naar zijn bar, waar hij een volgende klant helpt. 'Ik heb gewoon geen zin' mompelt ze dan, zich verplicht voelend hem een antwoord te geven. Omdat ze geen enkel andere goede reden kan verzinnen, begint ze maar vast met een vork wat verse blaadjes sla op te prikken. Zonder ze echt te proeven, kauwt ze op de enige groenten, om ze vervolgens door de slikken. Een stukje stoofvlees is ook oo haar bord ter ontbijt gelegd, die net iets de hard is doorgebakken. Toch eet ze het volledig op, omdat ze merkt hoe honger zich kenbaar maakt. Als ze zich probeert te herinneren wat ze de vorige avond had gegeten, beseft ze dat ze na het middadmaal helemaal niks meer had gegeten. Hoofdschuddend dipt ze een stukje brood in de jus die uit het stukje vlees is gestroomd. Zo is ze genietend aan haar ontbijt bezig, Firlig' blik probeert ze te ontwijken, maar toch ontmoeten hun ogen elkaar één keer

Firlig Borgh

Zijn humeur zakt iets in wanneer hij weer een zelfde ingekakte boodschap terug krijgt. Hij begint aan zijn eten en schenkt haar verder geen aandacht meer, dan niet. Hij weet zelf ook wel dat haar gedrag kan worden verklaart door de vorige avond maar toch vind hij het vervelend. Ze liet hem ook niet helpen dus wat van hem verwacht werd wist hij ook niet meer. Wat nvoor nog meer verwarring zorgde, was het niet te bedoeling dat er van haar dingen werden verwacht, ne niet andersom. Weer een gedachte van zichzelf waar hij het niet mee eens was, het was de bedoeling dat ze als geleike gingen reizen, althans dat was zijn bedoeling geweest. Waarom was he dan toch zo dat hij de hele dag op pad moest terwijl zij de hele dag rust kom nemen, Om de volgende dag zeker te bepalen direct weg te gaan zíj was immers uitgerust. en dan ging het er al niet meer om wat firlig wou, dan ging het enkel nog om haar verdriet. ja, terwijl hij at wist hij zichzelf enkel op te vokken. Zo kwam het dat hij een maal op keek, me een niet al te vriendelijke blik, tot zijn vrbazing, en zijn spijt, keek maré ook.

Maré Romarg

Zijn blik laat haar schrikken, maar ze wilt het niet erger maken, en zwijgt. De stilte die over hen heen daalt, is drukkend, bijna snijdend. De woorden branden om haar tond, terwijl haar angst haar blijft weerhouden. Toch overwint een zeker schuldgevoel dat aan haar gaat knagen. Hij kan er niks aan doen blijft een hoog stemmetje in haar zetten. Nauwlettend kijkt ze naar haar bord, elk kruimeltje aankijkend. Als een laatste hap zich in haar mond zijn smaak afgeefd, besluit ze over de drempel te stappen. Met een brok in haar keel, slikt ze de hap door, en met trillende handen slaat haar kap naar achter. 'Firlig' begint ze, met een even benauwd gevoel in haar borstkast. 'Wat heb je gisteravond gezien?' Haar woorden zijn niet meer dan gefluister, en trillen van de onzekerheid waarmee ze worden uitgesproken. Hoewel ze haar kap achterover heeft geslagen zodat het gesprek wat persoonlijker zou worden dan het al was, heeft ze haar ogen neergeslagen. Ze voelt zich nietig, broos, wat haar nog onzekerder maakt

Firlig Borgh


Terwijl hij neerkijkt blijft hij mokkend in zijn gedachtes hangen, de gedachte dat waneer Mergo haar niet mee had laten gaan dit allemaal niet gebeurd was, snijd zelfs bij hem even. Wanneer ze zijn naam spreekt kijkt hij op, schaamteloos naar haar ogen gericht, ogen die hem niet beantwoorden. 'Miks meer dan een te grote man.' Zei hij kortaf. Hij zei het niet gemeen en bedoelde het ook zeker niet op die manier. Het was de waarheid, hij had niks van Maré gezien en ook niks van alles dat eraan vooraf was gegaan. Hij had enkel die man gezien, en had hem in alle haast een klap gegeven. Waarna hij zich had weggedraait en was gaanz itten achter de strobalen. Zo was het gegaan, hij had haar pas gezien toen ze langs hem heen liep. Op een allerverbazend fatsoenlijke manier. 'En dat is de waarheid Maré, geloof me.' zei hij erachteraan, na een stilte die de woorden liet rusten. Deze woorden klonken minder kortaf, ze klonken zacht en vertederend. Zo waren ze ook bedoelt. Hij begreep ook wel dat ondanks de omstandigheden, ze niet zo door hem wou worden gezien.