Lang en gelukkig?

Mergo Dermis ~ Bogõrm Barmí
Hoewel hij de oom is van zijn troonopvolger, ..., lijkt hij maar in weinig opzichten op zijn geliefde neef. Het enige dat hen op elkaar doet lijken, zijn de rossige, rode haren die over het hele lichaam in volle aanwezigheid is. Zijn stem sterft bij elk woord weg door zijn ziekte. Die is veroorzaakt doordat hij tijdens een mijninspectie klem was komen te zitten tussen stof stenen. Het stof had hem zijn vrije ademhaling genomen, en de puinstenen hadden hem beroofd van de magie van het lopen. Dagenlang licht hij in bed, wachtend om zijn naderende eeuwige rust. Zijn neus is groot met even grote neusgaten. Zijn karakter is gesloten sinds de dood van zijn zwangere vrouw. Ze waren toen nog jong, vijfenzeventig, toen hij haar had ontmoet en in diezelfde week had hij haar gehuwd. Zo ging dat, huwen voor je rang, niet uit liefde. Hij is een uitzondering op de regel geweest. Zij had de grootste liefde ontvangen die een vrouw ooit kan verlangen, maar nadat ze na een jaar eindelijk zwanger was, is ze tijdens een ongeluk in de diepte gevallen. Daarom had hij zijn neef als opvolger gekozen, zijn enige en naaste familie.

Vemo ~ Magale Denfa
Zijn lichtgrijzen ogen doen hem wat mystrieus uit de ogen kijken, maar achter die altijd glimmende ogen schuilt een open man, zonder enig geheim. Ravenzwarte haren doen als manen rond zijn gezicht vallen, om vanaf zijn schouders losjes te zijn samengevlochten in een losse vlecht. Als je hem tusen de andere mensen van zijn land zou zetten, zou je geen verschil zien. Vemo is niet van het ras dat pronkt met zijn rang als leider van dit vok. Koning, keizer, allemaal onnodige titels waar hij niet naar had verlangt. Voor het zelfde lief had hij een leven van een boer gekozen, maar het lot had hem in de schoot van de vrouw van de koning geworpen, die nu al jaren dood was. Hoewel zijn vader al tijden dood is, praten de mensen vol lof over hem alsof het gister was dat hij de boeren hielp op het land. Vemo was bevolen vroeg op de troon te klimmen, toen zijn vader aan een plotselinge dood stierf. De jongeman is niet ouder dan dertig, maar als je nar zijn precieze leeftijd zou vragen, zou hij het weglachen en het erop houden dat het maar een mysterie zou moeten blijven. Al de dertig jaar dat hij de aarde bewadeld is hij zonder enig liefde voor een vrouw. Zijn moeder was bij de geboorte overleden, zodat er na hem geen broers of zussen zijn geboren.

Maré Romarg ~ Bogõrm Barmí

Ze is voor dwergen nog klein van stuk. Vaak is ze kleintje genoemt, of kabouter. Later zeiden ze tegen haar: je krijgt nog wel je groeisput, maar ondertussen is de 49 en heeft ze die nóg niet gehad. Al lang geleden heeft ze het opgegeven even groot te zijn als een normale dwerg, want zo heeft klein zijn ook voordelen: je kan door schagten waar andere niet door heen kunnen, en daar de gang verwijden. Dat is werk dat moeilijk is, maar niet voor haar. De heeft lange, zwart haar, dat na een werkdag wel op een paar touwen lijkt, maar 's avonds dan mooi gekamt glanst. In tegenstelling tot veel andere dwergen, besteed ze veel aandacht aan haar uiterlijk, wat ook is te zien: Ze heeft een egale huid, gebruint door de vele stoffen die je gewoon niet meer van je huid krijgt. Violette ogen stralen als parels, elk minuut van de dag. Haar stappen zijn klein, maar zo sierlijk dat je aan het lopen van een hert moet denken. Sommige verdachte haar van duivelse praktijken samen met die vuurwezens in de verbode gangen. Altijd lacht ze het dan het weg, zeggend dat ze het graag zo had gewild, maar de goden het haar niet gunstig hadden gesteld en bij de ander had neergezet. Vaak is ze niet in de mijn te vinden, dan is ze buiten de poort, op zoek naar niet dwergelijke werken. Hierdoor is haar huid ook gekleurd. Het enige dat haar redelijke knapheid tot op de grond afbreekt, is het grote litteken, dan ze over haar linker arm draagt. Op een van haar reizen buiten de poorten, kwam ze vol ongelukkig een draak tegen, die zoals gewoonlijk in niet zo'n goede bui was gestemt...
Ze werkt voor de koninklijke familie. Ze mag mergo graag, net als hij haar mag. SOms vraagt hij haar aan zijn ziekebed te komen en te vertellen. Te vertellen over alles en nog wat, over ín de mijn maar vooral wat er buiten te zien is

Davy Borma ~ Karest Di Figilìr

Zijn bruine haren heeft hij altijd in een paardenstaart, die tot op zijn schouders zou vallen, naast zijn gebruinde gezicht. Zijn spekende groenen ogen, doen zijn weinige woorden overbodig maken. Hij is dus vrij stil, maar verlegen is hij zeker niet. Vaak zijn zijn woorden goed doordacht, en daar moet je soms wat over na denken. Hij houd zich bezig op de boerderij van zijn ouders. In een schuur doet zijn vader af en toe poging tot wetenschap, maar tot nu toe zijn al zijn pogingen tevergeefs geweest. Het gerucht gaat dat bij zijn geboorte, zijn vader wél de formule had gevonden, en pas op het laatste moment bij zijn moeder was geweest, net optijd om zijn zoon geboren te zien worden. Het sleutel ingrediént dat zijn wolf echt zou laten worden, zou met een vleugje op zijn zoon zijn gemorst, wat zijn drang om bij volle maan buiten te zijn, zou kunnen verklaren ...
Op de boerderij houden ze enkele kippen, een dik zwijn en ze zijn ook de eigenaar van een melk geit. De weinige opbrengst is genoeg om zijn moeder, vader en twee jongere broertjes te voeden. Hijzelf telt al negentien lentes. Deze winter wordt hij twintig. Hij ziet op tegen zijn leeftijd, langzaam beseffend dat hij de veilige thuishaven moet gaan inruilen voor een koud appartement, ondanks dat hij al vaak van huis is, opzoek naar een baan en een eventueel huisje. Enkel 's Avonds is hij buiten het ouderlijk huis te vinden, gewoon omdat hij zich slecht, zelfs ziek, voelt in de volle zon, zonder de volle maan boven zich. Zijn moeder heeft al meerdere keren een leuke meid voorgesteld, hopend dat hij voor de rijke bruidsschat zou trouwen. Hoewel hij al dat geld het liefst bij zijn ouders had gezien, had hij keer op keer geweigerd.