Tranen in het duister

Amare

Lichtelijk verveeld liep ze over de grote donkere stenen die een weg vormden door het dorp. Het was stil op straat. Vermoedelijk zat iedereen warm bij het haardvuur binnen te genieten van een warm kop cacao. Zijzelf was daarentegen natuurlijk weer een uitzondering. Bij die laatste gedachten liet ze een jaloerse zucht uit haar keel ontsnappen. Ze bekeek de kleine dampwolkjes die als gevolg cirkelend haar mond verlieten. Ze was weer eens, zoals tegenwoordig normaal voor haar was, woedend het huis uit gerend. Misschien moest ze er maar eens aan gaan denken te emigreren ofzo. Ze zuchtte weer terwijl ze nu haar blik naar boven toe richtte waar allemaal kleine sterretjes zichtbaar werden, en toen weer verdwenen door de wolken die regelmatig het zicht versperden. De enige die ooit van haar gehouden had was daar, drong het zoals zo vaak tot haar door. Een koude natte traan gleed onopgemerkt over haar wang. Het irriteerde haar geregeld dat ze, telkens als ze aan haar dacht moest huilen. Zonder dat ze het gemerkt had was ze stil blijven staan, maar zette al snel haar benen weer in beweging terwijl ze met haar rechterhand een bungelende traan die de weg over haar wang achter zich had gelaten, en nu langs haar kin een weg naar beneden zocht, weg veegde. Ze dacht er niet aan haar linker te gebruiken, uit gewoonte leek het. Haar blik gleed nu naar het verband wat rond die hand gewikkeld was. De meeste mensen dachten dat ze geblesseerd was, maar dat was slechts schijn. De enige reden dat het eromheen zat, was om schaamte. Schaamte voor de vreemde rode lijnen die in haar palm gegraveerd stonden. Dat ze niet wist wat het mysterieuze teken betekende, maakte het niet gemakkelijker. Ze rechtte haar blik weer voor zich uit en probeerde al haar gedachtes aan alles weg te duwen, en sloeg een zijstraatje in wat liep naar het park. Tot haar ongenoegen bleven haar gedachten binnenstromen in plaats van wegstromen, dus zocht ze een plek om na te denken. Haar blik dwaalde over het stukje natuur heen, en bleef hangen op een grote eik waar ze, nog steeds vol in gedachten, heen liep en tegenaan ging leunen. Met het stof van haar mouw droogde ze één voor één haar ogen en liet zich daarna naar beneden glijden tot ze uiteindelijk op de vochtige koude grond belande. Ze ademde diep in om zichzelf enigszins tot rust de bedwingen, wat maar amper lukte, en probeerde strak voor zich uit te blijven kijken terwijl ze af en toe een pluk van haar rode haar naar achteren schoof wat in de weg hing.

Zona

Kalm zat ze in het groene gras. Haar luchtige kleding was verborgen onder een rode mantel die haar warmhield in de koude avond. Ze ging vaak naar buiten tijdens de nacht, zo kon ze onopgemerkt rondstruinen. De straten waren verlaten en om die rede keken weinig mensen haar na. Als dochter van de dorpshouder was ze bekend in het hele dorp. Haar verscheining was opvallend door haar versierde kleding en haar uitdagende blik. Ze hield van de aandacht, maar tijden voor haar zelf begeerde ze zelfs meer. Zo kon ze nadenken zonder dat iedereen bang was dat haar iets dwars zat. Zonder dat iemand haar vragen kwam stellen. Haar rug leunde tegen een grote boom aan, die al jaren in het park stond. Ze zat vaker onder de boom wanneer de nacht helder was. Toen een geritsel duidelijk maakte dat er iets, of iemand, naderde keek ze voorzichtig om. Iets van de boom vandaan zag ze iemand aan komen lopen, De duisternis maakte dat ze enkel een schim zag. Maar de houding van het meisje toonde dat ze niet vrolijk was. Stil gleden Zona haar ogen over het meisje haar uiterlijk. Ze had opvallend rood haar. Vanaf de afstand meende ze groene ogen te zien, maar ze wist het niet zeker. Toen het meisje aan de andere kant van de boom plaatsnam bleef Zona nog kort stil. Ze luisterde naar de ademhaling van het meisje, die nu zo dichtbij was. Zona haar been verschoof iets door het ongemakkelijke gevoel dat haar overmande. Ze kuchte zachtjes, zodat het andere meisje kon horen dat er iemand was. Het leek zo standaard, maar het was zeker effectief. De stille nacht werd onderbroken door een zacht geluid dat uit Zona haar keel kwam. Zona was nu duidelijk aanwezig. Gefocusd staarde Zona voor zich uit, weg van het andere meisje, zo wachtte ze op reactie. Ze deed zo onopvallend mogelijk, zodat het leek alsof ze haar nog niet gezien had. Alsof de kuch met toeval kwam, ookal had deze misschien gemaakt geklonken. Ze had de hoop dat, heel misschien, dit meisje dacht dat Zona niet door had dat de aanwezigheid bekend was.

Amare
Ze ademde diep in om zichzelf ookmaar enigszins tot rust te sussen. De koude lucht die haar keel binnendrong voelde droog aan waardoor het in een hoest oversloeg. Opnieuw werden haar ogen vochtig, maar dit keer door het onnodige gehoest. Ze keek voor zich uit om nogmaals in te ademen. Dit maal wat voorzichtiger. Terwijl ze dat deed nam ze de tijd om nogmaals een blik te werpen op haar omgeving. Het zandpad waarvan ze gekomen was liep in een kronkelend paadje richting het dorp. Verderop, links van haar, liep net zo’n pad precies de andere richting op. Dat kwam vast uit op het bos, gokte ze. Ze liet haar hoofd nu hangen tegen de harde stam aan. Voorzichtig liet ze haar hand over de bast gaan. Het voelde rimpelig en koud aan aan haar warme huid. Ze sloot even haar ogen terwijl ze door haar neus inademde. Ze was nu deels tot rust gekomen. In ieder geval huilde ze niet meer, dat was al een hele verbetering. Haar adem staakte voor een geschrokken moment toen ze plotseling achter haar iemand hoorde hoesten. Haar hart bonkte wild in haar keel terwijl allerlei fantasieën over wat zich aan de andere kant van de boom afspeelde door haar hoofd flitste. Nouja, een monster kon ze wel aan, hoopte ze. Zolang het maar niet een of andere seriemoordenaar was. Voor een laatste keer ademde ze de koude lucht in door haar neus, en besloot te gaan kijken. Voor hetzelfde geld was het gewoon een zwerver. Ze kwam deels overeind en liep op handen en voeten om de reusachtige stam heen. Daar, achter de boom, zat echter geen zwerver, en al helemaal geen seriemoordenaar :] . ‘Heu.. halloo’ kwam er een beetje verontwaardig uit terwijl ze in kleermakerszit voor haar ging zitten, vol nieuwsgierigheid van wat het onbekende meisje te vertellen had. Onopvallend liet ze haar blik over haar heen glijden. Aan alles was te zien dat ze geen zwerver was. Ze droeg kleren waaruit je zou kunnen opmaken dat ze uit een hogere rang afkomstig zou zijn, en in haar bruine haar zat een grote speld.

Zona

Ze moest glimlachen om de verbasde reactie van het onbekende meisje. Het viel haar op hoeveel meisjes haar onbekend waren, alsof een hele wereld zich voor haar verbogen had gehouden, een wereld die nu aps naar boven kwam. 'Hallo'antwoorde ze vriendelijk, nogsteeds met eeen vastberaden glimlach. Het was fijn dat het mesije open genoeg was om voor haar plaats te nemen, zo kwam het dat Zona niet het idee had dat ze een inbreuk had gedaan op iemands privacie. Het meisje stelde zichzelf open voor haar, wat geen inbreuk was. 'Ik ben zona' stelde ze zichzelf voor, haar stem klonk vrolijk en geinterreseerd. 'En jij?' Vroeg ze iets zachter, waarbij haar haar over haar schouder heengleed en voor haar borst bleef hangen. rustig bracht Zona haar nad weer naar haar haar om deze in een vloeiende beweging naar achter te strijken. Ze raakte kort de speld aan waardoor deze iets aan haar haar trok. De spelt zat altijd te strak, maar door de jaren heen was ze gewend geraakt aan de constante druk op haar hoofd, alleen wanneer de spelt aangeraakt werd of wanneer de druk volledig werd ontnomen voelde ze het verschil. Zo zat het ook met haar kleding die zo strak zat, haar kleding waar ze ook niet langer last van had. Zona haar ogen gleden over het meisje, ze zag er armer uit, wat geen wonder was. Maar ook puur en hartelijk. Wat ze niet vaak zag bij armere, deze waren meestal hard en afstandelijk. Te verbitterd om nog langer hulp te naavaarden. Misschien dat zij wel hulp aannam wanneer het haar werd aangeboden, Zona wist dat niet iedereen hulp wist te waarderen. maar toch was ze altijd gesteld op het geven van hulp, juist omdat iedereen haar alles al gaf. Ze wist echter niet of dit meisje wel hulp nodig was, en het onderwerp was op dit vroege moment nog lang niet ter sprake.