Bos naas De Ratterlin

Leefay

Eenzaam stapte de vrouw door het bos op haar hagel witte paard Clinton,. Ze spoort Clinton aan en laat hem aangaloperen. Ze kent het bos op haar duimpje,omdat ze hier al woont vanaf haar 6e. Zelf leerde ze opgroeien en de dieren kennen,alle dieren daar kennen haar en doen haar niets. Zelfs de agresiefste wezens slaan niet toe. Dan doemt een grote heuvel op,Leefay stopt en zet haar paard op stal. (Ook gebouwt in het heuveltje) ze loopt naar de ronde deur en opent die. Ze sluit hem en komt binnen in een rond vertrek,het bevat een bed,tafel,soort keukentje,en een aparte kamer richting de badkamer. Die bevat een rond bad van bladeren,en een wastafel ook van bladeren. Ze loopt terug het eerste vertrek in,naast de deur zit op een goude stok een feniks. Leefay streelt het dier over zijn edele vleugels. Ze schuift de gordijnen weg voor de ramen naast de ronde deur en laat meer licht binnen. Ze schuifelt naar haar bed en ploft neer,ze zucht diep.

Alezia

Ze liep lang de Ratterlin, de bemoedigende stroom deed haar kalmeren. Haar voeten bewogen slenterend verder, in de veronderstelling dat er niemand was die op haar vingers keek. Haar lichtpaarze, lavendel-kleurige ogen stonden gericht op de rivier die langs haar heen stroomde. kuilen en bulten vormde zich in het water door de onderliggende stenen. Haar lange jurk streek langs het hoogpotige gras en deed deze ritselen. Haar mantel was wit en viel op een curieuze manier niet op in het donker gekleurde bos. Ze bewoog verder tot ze uiteindelijk stilhield en plaatsnam op een grote rots. Haar lichaam ontspande en nog voor ze er erg in had blies de wind langs haar lichaam. Fluisterde deze haar het nieuws toe, nieuws van de hoger gelegen delen. delen waarvan maar weinig bewoond waren, een deel als Alizäkrad. Ze bracht haar handen samen en liet deze ontspannen liggen op haar schoot.

Leefay

Ze zucht en staat dan weer op, ze opend de deur en sluit hem. De feniks is ondertussen naar buiten gevlogen en landen op haar schouder. Ze streeld het dier en loopt naar het riviertje, een shim doemd op. Ze houd halt en kijkt ernaar, het ziet of hoord haar niet. Kalm loopt ze er met een boog omheen en gaat zeven meter van de shim vandaan zitten. De feniks laat een soort klaagelijke zang horen en vliegd dan op, Leefay kijkt het dier na en zucht. Ze bekijkt zichzelf in het water, haar ogen boorden zich in haar ogen in het water. Ze weet niet dat ze word opgemerkt door de vrouw rechts van haar, ze zucht nogmaals.

Alezia

Wanneer de wind haar dingen toefluisterd pikt ze geen verdere dingen op, enkel de natuur zelf. De kalme wateren van de rattterlin en de bomen in discussie met de wind. Pas wanneer een feniks zijn stem doet luiden kijkt de leider van de Amelíza verschrikt op, waarbij haar handen uit haar schoot vallen. Ze volgt de contouren van het dier tot deze door de bomen niet langer zichtbaar is. Wanneer ze weg kijkt valt een ander wezen haar op, een mens, een Amelíza. Ze kijkt deze aan terwijlde nog jonge vrouw het water in staart, waarscheinlijk haar eigen spiegelbeeld bezoekend.

Leefay

Haar paarsachtige ogen vinden de vrouw die naar haar kijkt, ze zegt niets en kijkt weer in het water. Ze zucht kalm en kijkt ter hemel, haar blik losscheurend van haar spiegelbeeld. De feniks laat zijn zang horen, die toch goed te horen is ookal is hij misschien inmiddels al kilometers verweg. Ze kijkt weer naar de vrouw en geeft een knikje als groet, haar lichte zwarte haren gaan schuil achter haar kap waneer ze die op doet. Ze staat op en besluit Clinton weer te gaan halen, ze weet niet of de vrouw volgt of :uberhaubt wel vriendelijk is. Het boeit haar naderhand niet zo erg meer en ze besluit te gaan rusten,Clinton heeft al genoeg beweging gehad. Ze gaat op haar rug liggen op het heuveltje met haar handen onder haar hoofd, ze staart naar de hemel en ziet overal helder witte wolken omkrast met blauwe lucht.

Alezia

Het verbaasde haar dat ze een volkome vreemdeling voor haar was. Ze was duidelijk van hier, ze bezat het uiterlijk, maar toch meende alezia haar nooiteerder gezien te hebben. Nadat ze nog kort had gezeten, de wind haar had laten kalmeren en haar gedachtes tot rust hadden gebracht stond ze op. Haar jurk ontplooide en viel soepel langs haar lichaam. Rustig liep ze op de onbekende af. Voor haar hield ze stil. 'Ik geloof dat ik je nooit eerder heb gezien' zei ze vriendelijk, zonder verdere druk op de onbekende te zetten. 'Iets wat me verbaast' Haar stem was zoals altijd zacht, als een fluistering maar toch zo helder als bronwater. Alezia had al haar eigen eigenschappen volledig ontwikkeld, waardoor niemand nog langer aan haar identiek was. Niemand, ook haar naasten waren van haar verschillend in ieder opzicht.