Een avondwandeling bij rode gloed

Zona

Een zachte rilling liep over haar lichaam terwijl de avondwind langs haar benen gleed. Ze had haar altijd korte rokje nogsteeds aan en weigerde een jas over haar topje te trekken. Een jas deed haar uitstraling iets vertragen, ze leek er niet langer vlot door. Met haar armen over elkaar liep ze over een verhard pad, lings en rechts van haar huizen. De rode daken deden de warme kleur van de lantarenpalen iets roder kleuren, waardoor alles door hún kleur was omhult. Terwijl ze liep dacht ze na over vele dingen die haar telkens weer dwars zaten, ze had geen aandrang tot het verminderen van haar pas en liep in een fors tempo door. Haar bruine haar lag perfect in model, de grote speld bracht nogsteeds dat deel omhoog dat ze omhoog hebben wou. De versiering om haar hand was iets afgezakt en met een vlugge beweging trok ze een van de touwen wat strakker aan, waardoor deze iets omhoog kwam. Toen de straat ten einde liep sloeg ze linksaf, op die manier kwam ze dichter bij de kern, bij de kleine winkels. Ze dacht een kort moment aan haar vader, vroeg zich af waar hij op het moment mee bezig was. Iets interresants kon het niet zijn, de wind rukte op en deed haarloshangende har wat naar achter waaien. Ze hield haar pas in en fatsoeneerde haar haar toen de winvlaag langs haar heen was.

Cheza

Een lange ruwe roodachtige mantel met een capuchon verbargt haar gestalte terwijl ze tegen een boom aanzit en de passerende personen bekijkt. Lato, die ze naast zich had neergezet en hem met veel moeite had laten liggen barst plots uit als een meisje voorbij komt. Hij schiet naar voren en ze grijpt nog net op tijd de stevig gevlochten touw vast die om zijn hals verbonden is. Met alle kracht sleurt ze het dier achteruit. haar capuchon viel bij deze poging af en haar blonde haar werd door de wind opgewaaid. haar status was niet wat je noemt hoog, beter gezegd, bijna even laag als dat van een slaaf.

Zona

Ze sprong op toen een gestalte haar benaderde, luid blaffend en duidelijk zijn mester beschermend. Ze zette een stap naar achter waarbij nogmaals haar haren langs haar gezicht bewogen. Ze keek hoe de Korfastrôf werd ingehouden, iets wat haar meteen vertelde dat het geen complete Korfastrôf was. Het zciht p het meisje, toen haar rode capuchon eenmaal was afgezakt bevestigde dat, iemand van haar leeftijd kon onmogelijk een volledige Korfastrôf volbrengen. Rustig bleef Zona staan, haar ogen stonden sterk gericht op het meisje dat haar Korfastrôf intoom hield. Het was een onbekende, iemand die Zona nooit eerder was opgevallen. 'Hallo' zei ze vriendelijk maar luid, zodat haar stem boven het geluid van de Korfastrôf uitkwam. Haar gezicht werd verlicht door een van de straatlantaarns waardoor de rijke versieringen zichtbaar waren. Geirriteerd door dit feit zette ze nogmaals eens tap naar achter, nu uit het licht. Was de blik van het meisje sterk en oplettend geweest dan had ze gezien wie Zona was.

Cheza

Haar smaragdgroene ogen kijken van het dier op naar het meisje. Even kijkt ze bedenkelijk naar haar. "hee" antwoordt ze, duidelijk dat ze de situatie niet helemaal vertrouwd. ergens herkende ze haar van, en het stond haar alles behalve aan. een sis naar het wolfachtige dier laat het zwijgen, maar de blikken die hij op de jonge vrouw richt zijn niet wat je noemt verwelkomend. Ze neemt het meisje in zich op om uit te vogelen wie ze is. duidelijk een hoge status, alleen het feit dat ze zulke waardevolle kleding draagt, haar haar zo net en schoon is. in tegenstelling tot zichzelf aangezien haar eigen haren in vette plukken langs haar rug een weg naar beneden zoeken.

Zona

Veel mensen zagen haar als onbeschaamd, alsd een lastpak zonder haar verandwoordelijkheden. Sommige meende haar zelfs een verwaand kind te noemen, al deze verwijzingen gleden stroefjes langs haar heen. 'Wie ben jij?' vroeg ze met eeen gehaaste stem, ze wist niet wie er voor haasr stond en dat verbaasde haar de meeste mensen waren haar bekend. Althans de meeste mensen waren haar eerder al opgevallen, al ws het enkel een herkenbaar gezicht. Dan kwam er nog bij dat ze niet oud was, niet een van de oude knarren die enkel op haar neer keken. Ze schudde haar hoofd waardoor de lange pluk haar niet langer voor haar gezicht hing. Haar gewicht rustte op een voet terwijl haar anderebeen in een lichtte knik stond, zonder druk. Ze keek naar het meisje en pas op dat moment viel het haar op hoe vuil haar kleding was en hoe haar haar aan elkaar leek te plakken. Rustig bracht Zona haar hand naar haar zijde, hier liet ze deze rusten op haar heup. Het deed haar iets arrogant lijken, iets wat vele dachten dat ze was. Iets wat een leugen was, een waanbeeld. Zona was open en vriendelijk, geen enkel spoor van arrogantie hulde in haa lichaam.

Cheza

de stem deed haar met grote ogen een stap achteruit zetten. die stem had ze vaker gehoord. Op plaatsen waar ze niet eens binnen gelaten werd maar toch soms naar binnen sneakte om wat te eten te vinden of te stelen als het moest. Het feit dat vrouwe Zona haar niet herkende was heel normaal. Wie, met de status die zij had zou er omkijken naar mensen van de rang die ze zelf had? niemand, maar zo ging het in het leven. echt vaak kwam ze niet in het dorp, tenzij, zoals in dit geval er in de bossen niets aan eten te vinden was.
Eigenwijs recht ze haar rug en kijkt het meisje met een onbekende blik even recht in de ogen aan. "Cheza" antwoord ze daarna kort.

Zona

Terwijl het antwoord op zich laat wachten beantwoord ze de blik van het sloeberige meisje voor haar. Het weet haar te irriteren dat ze geen antwoord krijgt, het enige wat dit toont is dat haar voet tegen de grond aan tikt, de voet waarop geen druk rust. Ze kijkt kort naar de grond onder haar, kleine kiezels tussen zand vastgezet. Haar blik gleed omhoog tot de lantarenpaal voor haar, hier hield ze stil. Het licht deed pijn aan haar ogen en dus wendde ze haar blik naar het meisje. Toen deze haar naam zij opende Zona haar mond. 'Maar wíe ben je?' vroeg ze daarna. Ze keek haar geduldig aan, in tegenstelling tot haar onrustige innerlijk. De zijde band die langs haar middel gebonden was vormde bochten die er ingewikkeld uitzagen, dit terwijl het enkel een doek was. Niks bijzonders. Haar armen sloegen weer rond haar lichaam, nu ze stil stond kwam de kou harder aan. Een jas leek haar nu niet zo een slecht idee, toch hield ze voet bij stuk, geen jassen voor haar.

Cheza

Uiterlijk kon zo bedriegend zijn, de uitstraling van Zona was zo geduldig, te geduldig voor de vraag die ze stelde. Ze raapt wat moed bij elkaar en antwoord op een licht uitdagende manier: "Cheza". wat kon ze anders zeggen? ik ben de dochter van een vrouw die je vader zonder enkele reden heeft verbannen & mij aan mijn lot over liet op straat? nooit van haar leven zou ze dat gaan antwoorden, al was het van uiterlijk ook nog wel duidelijk. meerdere malen heeft ze mensen op haar dak gehad die dachten dat ze een ontsnapte slavin was. dat was een van de aanleidingen tot het creëren van Lo.

Zona

Toen ze nogmaals hetzelfde antwoord kreeg besoot ze de vraag anders te formuleren. 'Ik ken je niet' zei ze als constatering, iets wat om uitleg vroeg. Kort keek ze naar de Korfastrôf die zich rustig hield, hij was kleiner en leek minder kracht te bezitten. Toch was het facinerend dat iemand als Cheza tot zoverre een Korfastrôf kon ontwikkelen. Het was iets wat niet voor iedereen weggelegd was. Zona had nooit interresse gehad in een Korfastrôf, haar te vijandelijk. Ze ha een kat, wit met royaal groene ogen, een langharige. Een kat ijdel als een waar personage van het hof. Een kleine glimlach krulde op haar gezicht bij de gedachte aan Cleo. Haar blik draaide een kort moment naar afwezig maar herstelde snel weer. Ze keek Cheza aan, het onbekende meisje dat ter tonele was gekomen op een donker rode nacht.

Cheza

"Klopt" antwoord ze. waarom meer info geven dan gevraagd wordt? "en u kunt maar zorgen dat dat zo blijft, anders heeft u straks ruzie met uw papie" het laatste woord bracht ze er met spot uit. oke, ze kon er niets aan doen dat die man haar vader was, maar vaak zo vader zo zoon, in dit geval dochter. "maar ik zal u niet langer ophouden" aangezien ik eten moet zoeken voegt ze er in haar gedachtes aan toe. Ze maakt een kleine buiging , geeft een ruk aan het strakgespannen touw dat nu meegeeft en op een dribbeltje achter haar aan loopt,

Zona

Met een felle blik beantwoorde ze de brutale woorden van het kind dat voor haar stond. 'Pardon' zei ze bits toen het meisje haar de rug toe keerde. 'Als je iets tegen mijn vader hebt...' begon ze nu duidelijk geiriteerd. 'Waarom ben je hier dan nog' Ook haar lichaamshouding was vel. Ze stond iets voorovergebogen met haar bovenlichaam, haar handen stonden als vuisten in haar zijde en op een afkeurende maner keek ze neer op het meisje. 'Wanneer je hem niet mag, mag je deze gehele stad niet, dan zeg ik je een ding.'ze hield kort stil. 'Verdwijn, maak je leven niet moeilijker dan dat het al is' met deze woorden wist ze de nadruk te leggen op haar kleding en haar haar, op alles wat aantoonde dat ze een zwerver was. Het was vreemd te bedenken dat nog voor kort haar idee was geweest om haar een bad aan te bieden en een prettig avondmaal, dat idee was nu ver weggetrokken in haar geest. Ze ging dit kind met niks helpen.

Cheza

de reactie had ze al ergens verwacht, maar het meisje had gelijk. ze had niets meer te zoeken in deze stad. Ze was meer eten aan het verzamelen om vervolgens weg te kunne trekken. " Ik mocht veel van de mensen die hier woonden,uw vader was zelfs een van de mensen waar ik tegenop keek...." bij de laatste zin kijkt ze Zona met een grimmige lach aan. dat ze zich ooit zo had kunnen vergissen.. Ze trekt haar kop weer over haar hoofd en loopt van het gras af, het pad op waar Zona vandaan was gekomen. Onrustig dribbelt Lo met haar mee. " Jij mag deze keer voor het eten zorgen jongen" mompelt ze een beetje afkeurend. Ze slaat een hoek van een winkel om en kijkt even treurig in de etalage.

Zona

De houding van het meisje deed haar afkeurend kijken hoe ze het pad van Zona af nam. Alles wat ze deed en alles wat ze zei duidde erop dat ze Zona en haar familie niet waardig genoeg vond, dat ze het verkeerd deden. Dit zag ze verkeerd. Haar vader was een goet man, vriendelijk voor zijn volk en daar waar hij nodig was, hij wist het op sommige momenten opvliegende volk onder richtlijnen tot rust te brengen en was de enige factor die hun alle rust gaf. Een frons verscheen op haar gezicht toen ze hieraan dacht. Ze keek het meisje na. 'Wat is haar probleem' Mompelde ze in het waanbeeld dat ze deze woorden enkel dacht. Ze draaide haar hoofd waarbij de touwen in haar haar iets verschoven en keerde toen ook de rug naar hun ontmoetingspunt toe. Weer vroeg ze zich af wie het meisje was, en wáárom ze bij voorbaat al een hekel aan haar had. Ze zag het wel vaker, meisjes die Zona niet mochten omdat ze alles leek te hebben, toch leek dit geval haar anders. De minachting bij het meisje was duidelijk en gericht, niet een wazige vlek van jaloerzie.